Ik weet het, ik weet het, als je eenmaal begint zijn er duizend goede doelen, en nog veel meer individuele mensen die onze steun verdienen. Waarom die ene en niet die andere? Toch moet het maar, af en toe, al is het maar omdat je die ene kent, vanuit de grond van je hart gelooft dat hij een betere kans verdient. Dus hier volgt een bedelbrief van Flip Schrameijer, die ik hierbij graag overneem.
Doe maar even. Voor Ibrahime Diallo.

Beste mensen,
Ik zeg het maar meteen: dit is een bedelmail. Ik heb er nooit eerder een geschreven, maar ik weet niet wat ik anders moet doen. Ingeborg heeft zich zeven jaar ingezet voor haar Afrikaanse protégé en ik kan niet aanzien hoe dit project nu in het zicht van de haven dreigt te stranden. Ik stuur deze brief naar 130 mensen met een Groot Hart: 50 uit mijn adresboek en 80 uit dat Ingeborg.

Toen zij in 2000 in Guinée Conakry de documentaire “Dear Europe” (voor KRO-Netwerk en voor de IDFA) maakte – over Yaguine en Fodé, twee tieners die zich verstopten in het landingsgestel van een Sabena Airbus en daar niet het ‘Europese Paradijs’ maar de dood vonden – heeft ze met haar collega, geluids- en cameraman de hoofdrolspeler van de film geadopteerd: Ibrahime Diallo.

Deze intelligente jongen uit een sloppenwijk was toen 18 jaar en enorm gemotiveerd om – ondanks zijn ellendige dagelijks leven – iets van zijn bestaan te maken. Ingeborg en haar crew wilden Ibrahime de kans geven om in het buitenland rechten te gaan studeren – dat wilde hij graag om zijn land verder te helpen. Vanaf 2000 kreeg hij elke drie of vier maanden € 300, aanvankelijk van alle vier, maar omdat de anderen afhaakten, sinds geruime tijd van Ingeborg alleen.

Ibrahime deed het voorbeeldig: hij maakte de middelbare school af en slaagde met vlag en wimpel voor een lokale universitaire rechtenopleiding die in dat land helaas weinig voorstelt, maar toch flinke prestatie is in een cultuur waarin het bezit van één persoon met tientallen familieleden moet worden gedeeld. Dat mocht niet van Ingeborg – ze heeft indertijd een strenge speech ten overstaan van die hele familie gehouden en gedreigd de geldkraan dicht te draaien zodra ze er achter zou komen dat de familie van zijn subsidie zou ‘profiteren’. Daaraan heeft hij zich gehouden (op één keer na toen hij belde en vroeg of hij de blindedarmoperatie van zijn moeder mocht betalen omdat ze anders dood zou gaan).

Verder heeft hij uit eigen beweging een computercursus gedaan waarmee hij een beetje verdient en ook een cursus Engels (in Guinée spreekt men Frans). Aan de telefoon sprak hij me vorig ineens Engels: verrassing! Ik correspondeer nu ook in het Engels met hem. Hij is een schat van een jongen met veel potentie.

Hem naar Europa krijgen om aan een echte universiteit internationaal recht te studeren is nu hét grote probleem, althans financieel. Want met veel kunst en vliegwerk is Ingeborg erin geslaagd hem in te schrijven voor de universiteit van Limoges waar ze een goede afdeling internationaal recht hebben en waar hij zijn master i.p.v alleen een bachelor kan doen!

Kunst en vliegwerk, omdat het bijna onmogelijk is iemand die niet tot de elite van Guinée behoort überhaupt naar een buitenlandse universiteit te krijgen. Ingeborg moest voor de inschrijving € 1000 neertellen en heeft ook een Frans staatsburger gevonden die voor hem garant wil staan, zoals de Franse autoriteiten eisen. Dát hij geaccepteerd is door een Europese universiteit is echt een wonder. Als hij dit jaar niet kan gaan, moet alles voor volgend jaar opnieuw aangevraagd en kan hij bovendien worden afgewezen – een ondraaglijke gedachte na al haar inspanningen, vind ik.

Het enige struikelblok is nu geld voor zijn levensonderhoud, want dat heeft Ingeborg niet voor elkaar kunnen krijgen. Een beurs is uitgesloten als je niet tot de elite van dat land behoort. Gelukkig kent Ingeborg nogal wat rijke mensen. Voor hen (belasting!) was het nodig een rechtspersoon te vinden, zoals een stichting en ook om het project uit te breiden tot zes jongelui uit Conakry. Weinig mensen of organisaties willen namelijk iemand ‘individueel’ sponsoren. Toen dat allemaal voor elkaar was, haakten de rijken echter één voor één af. Soms omdat ze al grote sommen aan andere goede doelen geven. Vaak ‘kwam het nu niet uit, maar over een paar maanden wel’ – maar dan is het te laat.

Ibrahime Diallo – inmiddels 25 jaar – is nu één van de zes studenten die meedoen aan het Yaguine&Fodé Studyproject dat is ondergebracht bij de bonafide – zie hun jaarverslag – stichting Nimba: www.nimba.nl. Op die site is alle info te vinden, behalve de ‘Project Letter’ ook foto’s en verhaaltjes van Ibrahime en zijn vrienden zelf! (Klik op de Engelse vlag rechtsboven, dan op Yaguine&Fodé Studyproject.)

Als er genoeg geld komt zal Ibrahime de eerste uitverkorene zijn om in Frankrijk te studeren, in de hoop dat er ooit genoeg geld komt voor de overige vijf jongens. (Nimba heeft expres jóngens geselecteerd, omdat er voor meisjes veel en veel meer aan liefdadigheid wordt gedaan: positieve discriminatie.)

Bottom line: alle papieren zijn in orde, maar er is geen geld.

De Franse autoriteiten eisen dat er een bedrag van € 14.000 (voor levensonderhoud, huur en verzekering) op een speciale rekening staat voordat hij daadwerkelijk een visum krijgt. Ingeborg is in alle staten dat ze dit bedrag niet bij elkaar heeft weten te krijgen en ook mijn hart breekt bij de gedachte dat dit alsnog kan mislukken.

Mijn moeder is zo lief € 500 bij te dragen, ik geef € 250 en Ingeborg doet er nog eens € 250 bij. Tekort is dan nog €13.000.

Hier begint het bedelen. Het zou geweldig zijn wanneer iedereen als één van die 130 een bedrag kon missen van €100. Maar dat verwacht ik niet. Sommigen zullen heel weinig kunnen missen, anderen die 100, maar hopelijk zijn er ook die meer kunnen en willen geven. Misschien dat je zelf goedgeefse vrienden of familieleden hebt, die mee willen doen om enigszins in de buurt van die €100 te komen. (Stel drie mensen kunnen 50 missen, dan hopen we dat er één 250 doet om het gemiddelde van €100 te kunnen halen.) Denk mee, stuur dit door! Alsjeblieft: Ibrahime (en ook Ingeborg) verdient het zo!

Na de vakantie heeft Ingeborg een groot offensief gepland om het geld voor de volgende jaren bij elkaar te krijgen en dat móet lukken. Nu gaat het erom hem dít jaar naar Frankrijk te krijgen voor zijn eerste studie jaar tot september 2008. Eén ding is zeker: iedere cent die je geeft gaat direct naar Ibrahime, niets blijft waar dan ook ‘hangen’. Dús maak alsjeblieft geld over naar :

Stichting Nimba, Loon op Zand,

o.v.v. Ibrahime Diallo

Rabobank 129724009

IBAN: NL52RABO129 7240 09

BIC: RABONL2U

Doe het alsjeblieft meteen, want Ibrahime moet zich al op 14 augustus bij college melden. We hebben tot half september de tijd om alles rond te krijgen.

Alsjeblieft, maak iedereen blij en de wereld ‘a better place’. Het móet toch mogelijk zijn om één Afrikaanse jongen in Europa te laten studeren. Het zou zo geweldig zijn als zeven jaar inspanning van zo veel mensen en vooral van Ibrahime zelf met deze prachtkans wordt beloond. We houden jullie via de Nimba-site op de hoogte van zijn wel en wee!

Liefs&groeten, Flip Schrameijer