Ik heb hem nog gezoend op de Dam, vanwege zijn inzet voor het Kinderpardon. Hij keek een beetje verbaasd, en terecht. Hij wist al wat ik nog niet wenste te beseffen, dat wij politiek niet meer aan dezelfde kant staan. Op het Kinderpardon na dan.

Ik word vooral heel erg treurig van de vertoning: van Jolande Sap die het Kunduz-akkoord verdedigt waarmee de laatste illusie dat GroenLinks, nu beter ToenLinks te noemen, zich nog iets gelegen laat liggen aan de mensen met de laagste inkomens, en ook van Tofik Dibi die denkt zijn partij, of gaat het niet langer om zijn partij maar voornamelijk om zijn eigen ego, erbij gebaat is dat hij de strijd aangaat met Sap om het leiderschap.

Het treurigste vond ik de volstrekte holheid van de promo waarmee hij zichzelf aanprees. BAM! Dat schijnt jongeren meteen aan te moeten spreken, BAM! dat kan je invullen zoals je zelf wilt. NIEUW moest het vooral zijn, en om dat nieuwe te demonstreren gooide hij een stropdas op de grond. Toen prins Claus dat deed maakte het indruk, omdat die tot de categorie hoort die zich protocollair voor moest laten schrijven een stropdas te dragen, voor Dibi op zijn gympen en zijn T-shirt betekent een stropdas helemaal niks. Hij had er niet eens een om weg te gooien, die moest hij eerst kopen.

Het meest onthullende en ontluisterende kwam nog: als voorbeeld van een nieuwe politiek noemde Dibi de affiche van heel lang geleden van de PSP, met een vrolijke blote vrouw voor een koe in een weiland. Dat affiche herinner ik me nog goed, dat komt uit 1971. Toen zat Dibi nog in de toverfluit van zijn pappa. En dit is de gotspe, dat uitgerekend de PSP’ers, die eens een belangrijke groep uitmaakten die GroenLinks mede hebben gevormd, door Dibi totaal in de kou worden gezet, als vertegenwoordigers van een ‘oud links’ waar hij niet meer bij wil horen, met zijn ‘nieuwe politiek’.

Van mij als oud-PSP’er krijgt ie geen zoen meer.