Sharon is wel een schurk maar toch niet zo’n erge schurk, vindt Ferry Biedermann (Volkskrant 14 februari) aan de ene kant heeft hij er in zijn tijd als premier alles aan gedaan om de situatie te doen escaleren, aan de andere kant is hij herkozen terwijl hij het al had over de acceptatie van een Palestijnse staat, zij het een onmogelijke mini-staat. Hij heeft zelfs al vaag aangegeven dat hij gebied aan de Palestijnen wil overdragen.
Hij heeft zelfs, voeg ik toe, gesproken over de ontmanteling van 17 nederzettingen op de Gazastrook.
Is Sharon echt van gedachten veranderd, is het een oprechte bekering, vraagt Biedermann zich af, om er alvast aan toe te voegen dat hem dat onwaarschijnlijk lijkt.

Nou, mij ook.
Wat Sharon in zijn schild voert is ten alle tijden het best te begrijpen als je zijn uiteindelijke doel voor ogen houdt: zo veel mogelijk land voor Israël met zo min mogelijk Arabieren er op. Elke zigzagkoers die hij lijkt te varen wordt helder wanneer je zijn daden toetst aan dit doel, hij wil de klus die in 1948 is begonnen af maken. En toets het aan zijn daden, niet aan wat hij zegt, waarschuwt oude vredesveteraan Uri Avnery ons: kijk naar zijn handen, niet naar zijn woorden.

Als Sharon een aantal nederzettingen in de Gazastrook wil ontmantelen is dat niet omdat hij eindelijk tot de ontdekking is gekomen dat Israël met het nederzettingenbeleid feitelijk elke mogelijke vrede met de Palestijnen tegenhoudt. Het is eenvoudig omdat de kleine nederzettingen als Kfar Darom en Netzarim vanuit een militair en economisch oogpunt onrendabel zijn. Ze kosten te veel, in geld en in (Israëlische) doden.

Om een idee te geven: Israël investeert per kolonist acht keer zoveel als in een doorsnee Israëli, aan onderwijs, medische zorg, water, electriciteit en wat burgers nog meer van de staat krijgen. Dan zijn er extra wegen, bruggen, electronische hekken, wachttorens, gepantserd transport. Zo’n twintig procent van het gehele defensiebudget gaat op aan de militaire bescherming van de nederzettingen in Gaza. Tel daar bij het verlies aan productie doordat er permanent duizend reservisten voor moeten worden vrijgesteld en volgens Ha’aretz (05-02-04) kost de aanwezigheid van zevenduizend kolonisten in Gaza de staat 600 miljoen shekel per jaar. Meer dan 100 miljoen euro.
Daar mag wat Sharon betreft dus wel wat van af. Een paar dagen na de aankondiging dat er nederzettingen uit Gaza zouden moeten verdwijnen kwam de eerste aap uit de mouw: die duizenden kolonisten zouden dan gehuisvest moeten worden in de nederzettingen op de Westoever, en daar vroeg Sharon Bush voor om toestemming. Waarmee maar duidelijk wordt wie de echte baas is in Israël. Dat was zelfs voor Bush een brug te ver, want het gaat natuurlijk niet alleen om die paar duizend kolonisten, het gaat er om dat Bush daarmee de nederzettingen op de Westoever legitimeert. En nog een dag later de volgende aap: Mofaz, de opperbevelhebber van het Israëlische leger, liet weten dat hij er wel vanuit gaat dat het leger in de Gazastrook aanwezig blijft ook als de kolonisten vertrekken. Vanwege de veiligheid van Israël.

Sharon en de zijnen zijn een geheel nieuwe vorm van bezetting aan het creëren waar we nog nauwelijks termen voor hebben. Bezetting met afstandsbediening en zo laag mogelijke kosten. Dat is bezetting door omsingeling, de opsluiting van de ongewenste bevolking in ommuurde ghetto’s. Binnen die ghetto’s is de bevolking ‘vrij’, wat wil zeggen dat ze er zelf verantwoordelijk voor zijn dat ze in leven blijven. Het is belangrijk dat het geen bezetting heet, want anders is de bezettende mogendheid volgens de Conventies van Geneve verplicht om de burgerbevolking van de primaire behoeften als voedsel, onderwijs en medische zorg te voorzien. Sharon heeft het er best voor over om die ghetto’s de status te geven van een Palestijnse staat, en het land tussen de muren ’terug te geven’ aan de Palestijnen. Op elk moment dat hem dat bevalt kan hij zijn leger de gebieden in sturen om daar liquidaties uit te voeren, of een woonwijk te bombarderen om de mogelijk opstandige bevolking op de knieën te dwingen. Een excuus is er altijd wel, zoals dat er nu ook is: misschien proberen ze wel tunnels onder de muur door te graven, misschien schieten ze raketten over de muur af, misschien plannen ze wel een gewapende opstand.
Het liefst, het is geen geheim, er is openlijk in de Knesset over gepraat, zou Sharon de Palestijnen, inclusief die binnen Israël, willen deporteren. Het eufemisme voor etnische zuivering heet in Israël ’transfer’. Maar het is niet eenvoudig om honderdduizenden mensen de grens over te jagen zonder een oorlog als dekmantel. Dat kon nog in 1948, maar nu, met de camera’s van CNN er boven op wordt dat moeilijker. Dus is dit de tussenoplossing: de Palestijnen worden bijeengedreven in een paar enclaves die bij elkaar de helft van de Westoever beslaan. In plaats van de 22% houden de Palestijnen dan nog 10% over van hun oorspronkelijke land. De muur, die ons wordt verkocht als een middel om terroristische aanvallen tegen te houden is in feite een onderdeel van dit masterplan voor omsingeling. Wat iedereen kan zien die de moeite neemt om op de kaart naar de gevolgde route te kijken.

De wereld kijkt toe, en zegt dat die Sharon nog niet zo slecht was als ze dachten, hij geeft de Palestijnen nu toch een eigen staat? Al is het om met Biedermann te spreken maar een onmogelijk mini-staatje.