Josephine is tweede generatie allochtoon. Haar moeder zwierf door de straten van Istanboel en werd zwanger meegenomen naar Nederland. Josephine werd hier geboren. Josephine ziet er heel sjiek uit, met haar halflange haar en haar punkoren, maar het is in wezen nog steeds een straatmeid. Je zou denken dat de inburgering voor haar een fluitje van een cent was omdat ze hier is geboren, maar dat valt tegen. Hoewel ze nog nooit in Istanboel is geweest en nooit heeft hoeven zwerven gedraagt ze zich nog steeds alsof ze haar kostje bij elkaar moet scharrelen door diefstal en achterbakse handelingen. We hebben het hier in huis dus regelmatig over normen en waarden.

Kennelijk zit in haar genetische gedragscode nog steeds opgesloten dat rauwe eieren buit zijn. Vroeger had ik een schaal eieren op het aanrecht staan, praktisch bij de hand en decoratief. Toen ik een keer thuis kwam lagen er twee eieren stuk op de keukenvloer. Ik snapte het niet. Josephine heeft vier voeten, en hoe krijg je daar nu een ei mee over de rand van een schaal? Tot ik het haar zag doen, met veel geduld en grote vastberadenheid. Flatsch. Ik stopte de eieren in een glazen pot met een deksel er op. Daar deed ze een week over. Deksel in scherven op de grond, pot om, eieren kapot. Kledderum. Dus liet ik ze maar in de doos. Hele doos op de vloer, het struif alle kanten op gespat. Niet dat ze die dan oplikte, want ze zat al vol met brokjes, het ging meer om het principe. Rauw ei – vangen. Rauw ei – moet stuk. Toen ik ze in een la borg kreeg ze die ook open. Daarna de ijskast. Hoe ze door de deur van de ijskast kan ruiken dat daar rauwe eieren in zitten snap ik niet. Ik heb de deur dicht moeten plakken met plakband. Daar kon ze niet tegenop. Ik won. Ze kan heel verongelijkt met haar pluimstaart zwiepen als ze haar zin niet krijgt, maar hier ligt voor mij de grens, ze blijft met haar poten van mijn eieren af.

De mooie relatie tussen mens en poes is vooral gebaseerd op het feit dat poes vier voeten heeft en wij twee handen. Met vier voeten kun je eieren vangen maar geen blik openen. En ook geen blik verdienen natuurlijk, maar van verdienen heeft de poes geen verstand. Dit is de ruil: als ik haar blikjes voor haar open maak mag ik met haar in haar huis wonen. Ik ben er dankbaar voor.