Cor, mijn beschermengel van de Ekklesia had vannacht bijna niet geslapen. Om Juliana. Cor is ouder dan ik, en als kind was het koningin Wilhelmina. Die is weg, en nu Juliana ook. En dan wel een nieuw kleinkind voor Beatrix, Claus-Casimir. Zo schuift de tijd, en wij daar in schuiven mee, tot we zelf aan de beurt zijn om over de rand van de tijd te vallen.

Ik ben niet voor de monarchie. Dat neemt niet weg dat Juliana iemand was, aanwezig, eigengereid. In de voorbeden had Alex van Heusden het over een koningin die liever maatschappelijk werkster was geweest. Ik voel het als een eigenwijze en dierbare tante die uit deze tijd is gestapt. Weg, opeens. Toch een voelbare afwezigheid.

De plenaire Eerste Kamer zitting gaat dinsdag niet door. De dinsdag daarna is de begrafenis. Het is nog niet duidelijk of we daar als volksvertegenwoordiging bij moeten zijn.

We zongen:

Hoor mij
wees niet doodse stilte.

Zie ons
wereld vol geweld
fronten getto’s
zie ons
afgebeulde aarde.

Gij in licht daar
wij hier mensen.