Omdat er vanwege de koningin, ik bedoel, Juliana, geen Eerste Kamer zitting is vandaag een dag thuis. Door de commotie om de dood van Sjeik Yassin kwam ik gisteren nergens toe. Ronald van Raak is een boek aan het samenstellen met klassieke socialistische teksten, What’s left? en actuele commentaren op die stukken. Ik schrijf een stukje over een artikel dat ik lang geleden zelf schreef, een marxistische analyse van de huishoudelijke arbeid, in de jaren zeventig. Er was toen veel gedoe tussen socialisten en feministen.
De echte socialisten van toen vonden het geen goed idee dat vrouwen hun eigen groepen vormden. De proletarische vrouwen moesten zich aansluiten bij de klassenstrijd, en de burgerlijke vrouwen moesten vooral niets, want die waren onderdeel van het grootkapitaal. Dat heette de mevrouw Phillips theorie, want mevrouw Phillips was zelf niet onderdrukt, die onderdrukte haar werkster en haar chauffeur.
Mijn moeder was zowat een mevrouw Phillips. Die had een werkster, geen chauffeur, en was wel degelijk onderdrukt, al was dat in tamelijke weelde. Ze moest altijd om huishoudgeld vragen.
Boe, riepen wij naar de socialistische mannen. Wat weten jullie ervan.
Splijtzwam, riepen ze terug.
Seksist riepen wij.
Sommige mannen moesten aan hun vriendin vragen wat dat was, seksist. Had dat wat met seks te maken?
De vriendinnen wisten het ook niet, tot ze overliepen naar ons.
Dat waren nog eens tijden.
Nu weet ik niet onder welke categorie ik dit stukje de wereld in moet sturen. Socialisme staat er niet bij. Kerk dan maar, van ‘linkse kerk’?
Nou,dat lijkt mij nou net een eigen categorie (Socialisme ,Change!, Dialectiek )waard.
Okee Peter. Het wordt socfem. Net als toen.
Ha, goed idee!
Vanavond bij B&W als onderwerp van het ‘gesprek van de dag’ het voorstel vanuit cda kringen om hoerenlopers te beboeten als ze worden betrapt op het gebruiken van ‘kwetsbare vrouwen’ zoals heroine verslaafden en illegaal tewerkgestelden in de prostitutie.
Het verkapt ideologische debat wordt weer eens handig ontweken.
De onmacht van de burgerij en betrokken marktpartijen om de sexualiteit buiten de commercie en de lucratieve winstcijfers die met de pornomarkt samenvalt te houden ,is onthutsend.
Prostitutie is niet alleen legaal, het wordt tot een onmisbare pijler voor democratische stabiliteit verklaard. Mensenhandel en heroine prosti’s zijn weliswaar slecht maar uitbannen lukt toch toch niet dus laten we de excessen bestraffen.
Repressie wint het van de ideologische vragen.
Dat lijkt mij een geschikt onderwerp om mee te beginnen in deze nieuwe categorie.
Op voorhand ben ik het met je eens..
Een mogelijk tweede onderwerp waarover ik graag jouw mening zou willen lezen, is de opmars van de ‘make-over’ programma’s , de cosmetische industrie, de als immer maar iets slimmer verpakte vrouwonvrindelijke reclame, het huisinrichtings- monopolie wat de vrouw wordt toegeschoven maar waarvoor de economische machtsmiddelen in het beheer van de patriarchaal ,traditioneel burgerlijk ingestelde man zijn .. nou ja , je commentaar op zo’n beetje de nieuwste door louter commercie, marketingtrends en hypes gedomineerd medialandschap.
Hoe kijkt een socialiste en moderne feministe daar nu tegenaan?
Anja volgens mij was het femsoc ipv socfem. Een toekomstige schoonzus van mij zat daarbij. De echte status van schoonzus heeft ze nooit gehaald, want mijn broer trouwde uiteindelijk met een ander, de moeder van zijn kinderen. Of was er een verschil tussen femsoc-vrouwen en socfem-vrouwen? De kleinste verschillen leken toen levensgroot.
Hing de SP toendertijd niet ook die “mevrouw Phlips” theorie aan?
Die indruk krijg ik tenminste bij het doorbladeren van oude Tribunes hier in het amsterdamse partij ‘archief’.
Dat lijkt mij trouwens een van de fundamentele fouten die veel socialisten maken: het niet willen onderkennen dat er ook andere wezenlijke verschillen tussen mensen zijn dan klasseverschillen en dat deze andere verschillen voor velen belangrijker zijn dan klasseverschillen. Vandaar de teleurstelling bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, toen Duitse arbeiders toch vrolijk de wapens oppakten om te vechten tegen Franse arbeiders, i.p.v. gezamelijk de strijd aan te binden met het grootkapitaal.
Martin Wisse,
Laat dat vrolijk maar gerust weg.
Dwang was het credo.
In de jaren twintig hebben we in Duitsland ook nog even het raden communisme gezien, arbeiders dus die de macht overnamen van hun onderdrukkers. Rosa Luxemburg enzo, weet je wel? Passifisme was in die jaren synoniem met het socialist zijn. Dit weerhield de raden communisten er niet van met de wapens hun herwonnen vrijheid te verdedigen.
Dat kon natuurlijk niet, dus harde repressie. Het eind resultaat werd een geweldige ruk naar rechts, Ja Adolf is ooit langs het democratische kiesrecht aan de macht gekomen, dat hij daarna dan ook subiet heeft opgeheven.En de gevolgen daarvan heeft de hele wereld kunnen merken.
Roelf