Was het nou socfem of femsoc vraagt Theo Cornelissen.
In het grote gewoel van de vrouwenbeweging toen had je veel verschillende stromingen. Je had de radicaalfeministes die alleen maar fem waren – de grootste tegenstelling zagen ze tussen vrouwen en mannen. Die hadden uiteindelijk dus ook geen strategie, want wat wil je, alle mannen deporteren naar Drente en daar dan een hele hoge muur omheen bouwen?

Dan had je de linkse vrouwen die vaak in opdracht van hun organisaties en groepjes de vrouwenbeweging binnenstapten om uit te komen leggen dat de klassenstrijd toch belangrijker was, en dat feminisme maar een burgerlijk verschijnsel was. Daar was moeilijk een gesprek mee te voeren, want het ging nooit over hun. Hun mannen waren niet zo, zeiden ze. Die dropen na een tijdje weer af, nadat ze voor veel stennis zorgden op de vergaderingen, of ze begonnen er echt over na te denken hoe het met vrouwen zat.

En er waren de vrouwen die vonden dat vrouwen waren achtergesteld, maar dat er tegelijkertijd grote klassenverschillen waren tussen vrouwen. Het maakte nogal uit binnen welke klasse je was achtergesteld. Het maakte nogal uit of je als vrouw een werkster had of een werkster was. En dat je de economische basis nooit mocht vergeten – onder andere omdat vrouwen als een arbeidsreserve werden gebruikt, in te zetten wanneer de economie dat wilde, als klapstoeltjes weer naar huis te sturen als er minder arbeidskrachten nodig waren.

Toen was er een discussie: wat zijn we nou, socialisten die ook feministisch zijn of feministen die ook socialistisch zijn. We organiseerden ons toen als vrouwen, niet als doel op zich (zoals de radicaal feministen wilden) maar als middel tot een doel. Dus werd het: socialistische feministen, socfem. Toen de meeste linkse partijen en groepen ook hun eigen vrouwengroepen kregen werd het verschil steeds minder relevant, en de samenwerking beter. Ik zat toen in de vrouwengroep van de PSP, die na enig verzet wel vond dat hun partijprogramma het ook over de positie van vrouwen moest hebben.

Ik ben op dat vlak nog niet zo erg van mening veranderd. Ik vind nog steeds dat elke linkse groep of partij oog moet hebben voor andere scheidslijnen en verschillen tussen mensen dan alleen die tussen klassen, maar ook voor vrouwen en mannen, etniciteit, migranten, verschillen vanwege leeftijd, of je homo of hetero bent, gehandicapten, noem maar op. En daar door heen nooit vergeten dat voor elk van die bevolkingsgroepen klassenverschillen er heel veel toe doen. En dat je het nooit zonder een sociaal-economische analyse kunt stellen, en niet alleen kunt zeggen: dit is discriminatie. Ik vind dat de SP heel goed op weg is en zich nog dagelijks verder ontwikkelt – maar hier en daar mag er nog wel wat worden verbeterd – of verder uitgewerkt zeg ik liever. Bereiken we wel alle mensen die we het liefst in een socialistische partij verenigd zien?