Het is rustig in de stad, en ook op mijn weblog. Dagelijks kan ik het statistiekje volgen, zelfs om welke tijd van de dag de meeste van de driehonderd bezoekers een kijkje nemen. Kennelijk zijn er veel mensen weg.

Gisteren was ik niet bij de demonstratie tegen de uitzetting. Helaas. Want niet alleen had ik mijn stem graag bij die duizenden anderen gevoegd omdat ik het zo schandelijk vind, zo’n demonstratie is ook een plek waar ik altijd goeie mensen tegenkom, oude vrienden, en mensen die het kunnen worden. Gelukkig zag ik veel SP borden in het nieuws op de tv, en de vertrouwde koppen van Agnes en de twee Jannen achter een spandoek. Mede namens mij.

Ik gaf les in Utrecht, aan een opleiding voor sociaal-psychologisch werkenden. Daar ga ik mee ophouden, op één lesdag per jaar na, omdat ik het niet red, Gaza, Eerste Kamer en dan ook nog stapels werkstukken na kijken. Maar ik vind het jammer, want ik geef graag les, en helemaal aan deze groep mensen. Daar zal ik nog wat over vertellen.

Ondertussen hoor ik dat Tiny Kox, Hans van Heijningen en Serdar Dosky heelhuids zijn aangekomen in het Koerdische deel van Irak. Volg hun avonturen op de SP website.