Ik hou wel van Rotterdam. Het is er zo anders dan in Amsterdam. In Rotterdam moet je beter weten waar je heen gaat, waar de leuke plekken zijn. Maar als je ze weet is het er goed toeven. Ik ervaar Rotterdammers als minder blasé dan als Amsterdammers, minder van: dat weten we allemaal al en wie ben jij dat je ons wat komt vertellen.
Gisteravond in het politieke café had ik het erg naar mijn zin. We zouden praten over feminisme. Mijn gesprekspartner was Carrie. Vind ik een tof mens. De bedoeling was dat we het met elkaar oneens zouden zijn, maar dat lukte steeds maar niet.
Dat had trouwens wel een leuk effect. Met van die heftige debatten kom je zo gauw in een welles-nietes discussie, en dan durven alleen de mensen met de grootste bek nog wat te zeggen. En nu begonnen de bezoekers, een lekkere bak heel verschillende mensen veel meer over hun ervaringen te praten. Je krijgt meer een echt gesprek als je weet vanuit welke achtergrond mensen een andere mening hebben dan jij.
Joan kwam nog langs, de vroegere medewerkster van de SP voor sociale zaken, Ineke en Herman waren er, Theo kwam nog buurten. Ik maakte kennis met Carrie’s zoon. Die deed me nogal denken aan mijn eigen kind, ook zo loyaal.
Na de discussie was het moeilijk weg komen want er was zoveel om over te praten. Carrie komt erg op voor haar Koninginnen van de Nacht. Ik vertelde haar dat ik lang geleden was uitgenodigd om de eerste door een vrouw geleide call girl club te openen, en dat ik dat tot ieders verbazing gedaan had ook. De vrouw die me gevraagd had had een paar overtuigende argumenten gegeven waarom een feministe haar club moest openen: omdat de vrouwen zelf hun werkomstandigheden zouden kunnen bepalen, omdat ze zonder druk van een pooier ook nee zouden kunnen zeggen tegen klanten die ze niet aanstonden en hun eigen geld zouden kunnen houden. En dat ze mannen zouden leren om beter met vrouwen om te gaan. Ik vond het allemaal overtuigende argumenten, behalve die laatste. Want mannen gaan toch niet naar de hoeren om te lessen, maar om af te rijden, zei ik.
Ik kom gauw weer eens naar Rotterdam.
Pingback: Weblog Theo Cornelissen
Het genoegen was geheel wederzijds. Je had een geweldige bijdrage: duidelijk, humoristisch en onderhoudend. Met Carrie en jou kon het politiek café eigenlijk niet mislopen. Altijd welkom in de beste, mooiste, gezelligste en levendigste (en helaas ook slechts bestuurde) stad van Nederland.
Ha ha. Anja die van mening verschilt met Carry. Lijkt mij onwaarschijnlijk!
Ik ben blij dat Anja Rotterdam mooi vindt. Ik – geboren Amsterdammer, Bilderdijkkade, Warmoesstraat – woon al ruim dertig jaar in Rotterdam, Oud-Charlois, en zeer tot mijn plezier. Natuurlijk mis ik zo nu en dan Amsterdam. Met name de grachten. Maar tog…Rotterdam heeft het eg wel.
Ik vind het perfect dat Carry zich zo inzet voor de Koninginnen van de Nacht. Mij heeft het in ieder geval geleerd anders naar vrouwen te kijken in dat opzicht dat ik geen gebruik meer maak van de diensten van publieke vrouwen. Ook in retrospectief: Hoe ging ik eigenlijk met “mijn vrouw” om toen ik nog gehuwd was? Niet al te best zeg ik nu achteraf.
1 Probleem heb ik met jullie stellingname: dat prostitutie een normaal beroep zou kunnen zijn. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat eigenlijk geen vrouw/meisje het als zodanig ervaart en het ALTIJD onder druk wordt uitgeoefend: hetzij onder fysieke druk, hetzij onder maatschappelijke, economische druk. Met alle risico’s vandien, wil ik een soort ultieme vraag stellen: is Mabel Wisse Smit een prostituée? Anders gezegd: als een vrouw zich sexueel “onderwerpt/aanbiedt” om een maatschappelijke positie te bereiken, is ze dan een prostituée?
Groetjes,
Dag Thomas.
Blij dat je tegenwoordig anders naar vrouwen kijkt.
Of ik prostitutie een ‘normaal’ beroep vind – ik vind het niet zo belangrijk om zo te oordelen. Zolang er zoveel mannen zijn die seks gaan halen tegen betaling, en er vrouwen zijn die geld nodig hebben kun je oordelen wat je wilt. En er zijn zoveel beroepen waarin mensen hoereren, en hun ziel verkopen, al gaat dat niet via seks. Wat ik er ondertussen van weet is dat er een hele reeks is tussen zwaar gedwongen en tamelijk vrijwillig. Dus waar we aan bij kunnen dragen: zo min mogelijk dwang, zoveel mogelijk zeggenschap over de eigen werkomstandigheden en dus een zo groot mogelijke vrijheid om er uit te stappen. En dan is het aan de vrouwen zelf om te beslissen.
Over Mabel Wisse Smit: ik ga er niet van uit dat ze probeerde via seks aan een hoge positie te komen. Die dame heeft geen prins nodig om het ver te schoppen, dat deed ze zonder prins ook al prima.
Hoi Anja,
Wil je inderdaad nog eens terugkomen? Baalde zo dat ik niet kon, donderdag… zeker nadat Herman en Ineke me nog even enthousiast bijpraatten nadien. Boeh!