Gisteren werden in Nieuwspoort de Europapolitici aan de tand gevoeld over hun anti-discriminatiebeleid. De Europese Unie heeft op basis van Artikel 13 van het EG-Verdrag richtlijnen aangenomen en een actieprogramma gefinancierd. Maar wat komt daarvan terecht? En wat gaan de toekomstige leden van het Europees Parlement concreet doen om meer uit Artikel 13 te halen?

Het was een interessante bak mensen bij elkaar die hierover in debat ging. Het ging tenslotte over veel soorten van discriminatie: over mensen met een handicap, over seksuele leeftstijl, etniciteit, leeftijd en sekse. Ik kwam de oude veteranen van de vrouwen- en homobeweging weer tegen, Willemien Ruygrok, Joke Swiebel, Judith Schuif: de zandpakpotten (de echte, die het dus al waren als peutertje)- nog steeds te paard. En Bas Treffers van het DCDD, de Dutch Coalition for Disability and Development, waar ik ook in zit, die lobbyen voor meer aandacht voor mensen met een handicap in de ontwikkelingssamenwerking, en nog wat andere bekende rolstoelers. En Özden Kutluer, Turks van origine, voorzitter van Tiye, de grote organisatie voor zwarte, migranten en vluchtelingenvrouwen, met wie ik nog in Palestina was. Mooi, die verschillende werelden van mij bij elkaar in één bijeenkomst.

De politici hadden het moeilijk. Natuurlijk barstten ze eerst uit in politikinees: met erg veel woorden weinig zeggen, in de trant van we moeten vooral de vinger krachtig aan de pols houden. Maar voorzitter Hubert Fermina van het LBR (Landelijk Bureau ter Bestrijding van Rassendiscriminatie) gaf ze weinig ontsnappingsmogelijkheden: ja, maar, wat gaan jullie nu doen, zeg het in één zin! Veel scepsis uit de zaal, waar veel ervaringsdeskundigheid bij elkaar zat, en beleefde, maar aandringende vragen van de vertegenwoordigers van de organisaties die zich in Platform artikel 13 hadden verenigd die zich al veel langer met het anti-discriminatiebeleid bezig houden.

Onze EuroSPer Eric Meijer deed het niet slecht, al had hij het niet gemakkelijk. De wil is er wel, maar blinkt de SP al uit in een samenhangend anti-discriminatiebeleid waarmee je in Europa een goede beurt kunt maken? En in eigen land?

Voor de VVD en de LPF kwamen twee mannen die zich trots als homo presenteerden. Mij viel het op dat Jens van der Vorm de Rijke van de LPF het wel had over ‘die mensen van achter het Rif gebergte’ als discrimineerders van homo’s (het woord Marokkanen vermijdend) maar dat hij nog niet op de gedachte was gekomen dat die zelf ook doelwit van discriminatie kunnen zijn. Het is wel mooi om te proberen om al die vormen van discriminatie in één beleid te integreren, maar sommige vertegenwoordigers blijven toch nog vooral steken in de discriminatie waar ze zelf slachtoffer van zijn (of waren) en hebben nog moeite met vormen van discriminatie waarbij ze zelf aan de andere kant staan. Kan het wel allemaal in één beleid, dat met een nieuwe term ‘mainstreaming’ wordt genoemd? De vertegenwoordigers van de gehandicaptenorganisaties moesten de aanwezigen er nog eens op wijzen dat alleen gelijke behandeling en gelijke rechten niet voldoende zijn – het gaat ook over stoepjes die de participatie tegenhouden. Gehandciaptenrechten komen voor een groot deel neer op voorzieningen. Het heeft jaren geduurd, vertelde een van de rolstoelers, voordat Nieuwspoort zelf toegankelijk werd gemaakt. Het gaat er dus ook om om geld beschikbaar te stellen om er voor de zorgen dat mensen met een handicap als gewone burgers kunnen participeren, en actief kunnen zijn in de politiek.

Van dat laatste kregen we meteen een concreet voorbeeld. Theo Baijer van de NVBS (de Nederlandse Vereniging van Blinden en Slechtzienden) vertelde de zaal dat ook bij deze bijeenkomst geen rekening gehouden was met visueel gehandicapten, mensen die grote letters nodig hebben, of braille, of gesproken teksten. Hij kon de map die werd uitgereikt niet lezen. En het is erger dan vroeger, zegt hij. Vroeger deden partijen, gemeentes en overheid nog hun best om hun materiaal toegankelijk te maken voor visueel gehandicapten, maar met de bezuinigingen is dat allemaal erg veel slechter geworden. Straks de verkiezingen voor Europa. Kijk, het stemhokje in gaat nog wel met hulp. Maar wie zorgt er voor dat hij zich op de hoogte kan stellen van de partijprogramma’s en de kandidaten?
Een concreet punt om mee terug te nemen naar de partij.