Maandag in Amsterdam. Ik ben weer terug. Als altijd vol gemengde gevoelens. Blij om weer in mijn eigen lekkere bed te kunnen slapen, genietend van de luxe van electriciteit die het doet, een hete douche. Kranten. Lieve mail. Maar met mijn hart nog zo bij mijn mensen daar. Beelden die ik nog niet van mijn netvlies krijg.
Ik probeer mijn weblog nog een beetje te ordenen. In Gaza wist je nooit of de electriciteit het zou doen, en als die het deed voor hoe lang, en dan lag soms het net er ook uit. Dus propte ik ’s ochtend op kantoor haastig de verhalen door het internet. In de haast verloor ik het verhaal van donderdag. Het verhaal van woensdag, verder heb ik nu aangevuld, en de foto’s er bij gedaan, want dat was maar half doorgekomen. Eindelijk tijd om de reacties rustig te lezen. Veel mensen die hebben meegeleefd.
Er is een mail van Ingrid, die in dezelfde tijd als ik in Khan Younis was, aan de andere kant van het checkpoint dus onbereikbaar. Ze doet kunstprojecten met kinderen. Dit mailde ze:
Goede morgen Anja,
Wij zijn net terug uit Gaza. Was moeilijk en zwaar maar wat we wilden doen hebben we gedaan een heel succesvol. We hebben Rafah bezocht was verschrikkelijk die plek is zo plat geschoten je gelooft je ogen niet. Op de terugreis heb ik me moeten uitkleden tot mijn middel voor een paar jonge soldaatjes en een herderhond met opgetrokken lippen in gezelschap van eigen team twee artsen en drie Palestijnse vrouwen met een stervend baby’tje. Kan mij natuurlijk niets schelen maar anderen wel en het deugt natuurlijk weer niet. (4 uur gestaan achter een hek) Twee van onze kindertjes doodgeschoten tijdens ons bezoek en 40 huizen tegen de grond.
Lang vast gehouden bij aankomst op Ben Goerion (4 uur). Terug gekomen op 8 mei.
Hele nachten schieten en raket aanvallen vanuit helikopters.
Ik hoop dat alles goed met je gaat. Als je tijd hebt breng eens een bezoek aan Abu Isha en Doctor Anton van de YMCA in Gazastad. Zij zitten bordenvol verhalen maar net weer vanuit een ander standpunt. En ze hebben het zo nodig.
Anja veel liefs veel sterkte zoenen en hou je haaks en houd er de moed in en lach maar een keer extra en heel hard. De radio staat weer bol van Gaza deze ochtend.
Liefs, Ingrid
Nog twee beelden voordat ik besluit dat ik uit Gaza weg ben en weer in Amsterdam ben aangekomen en ik weer aan het werk ga. Van Khaled met zijn zoontjes.
En van Ratiba, de verpleegster. Ratiba die altijd geplaagd wordt door haar collega’s: Ratiba, je hart is te groot, Ratiba, je ogen lopen weer over. Alsof Ratiba de enige is die nog kan huilen. Voor ons allemaal.
Ahlan wa sahlan Anja.
Ben blij dat je weer heelhuids terug bent.Kan je gemengde gevoelens begrijpen.Wat een vreselijke verschrikkingen voor die arme mensen.
Fijn dat je weer heelhuids in Holland bent Anja, de politiek heeft je GVD heel hard nodig voor ons aller welzijn!
Bot heeft gebeld met Arafat gisteren…uit pieteit misschien? (mooi woord altijd voor de politici, pieteit -met de puntjes op de 1e E!)
Yalla bye, Leo
lieve Anja, bedankt voor alles wat je schreef, hoe verschrikkelijk ook. Het is zo goed dat er tenminste nog een paar mensen van buiten naar Gaza blijven gaan, niet alleen om de mensen daar te helpen maar ook om te getuigen als ze weer terug zijn van alles wat er gebeurt. De media hier berichten wel maar ze kunnen niet vertellen wat jij en anderen hebben gezien en gehoord, de echte omvang van de verschrikking – wat het betekent voor de bevolking van een wijk als die maar een paar minuten tijd krijgt om de huizen te verlaten die meteen daarop door de bulldozers wordt platgeslagen, wat je voelt als je uren moet wachten bij een controlepost en je moet uitkleden terwijl het kind in je armen stervende is- dringt niet door. Wel door jouw bericht. Zeg het voort en ik doe dat het ook, zo goed als mogelijk
Liefs
Fons
Hoi Annie,
Fijn, goed, dat Jan en jij weer heelhuids terug zijn in ons kikkerlandje. Het is weer afschuwelijk aangrijpend wat je ons aan nieuws hebt meegegeven. Het versterkt de vreselijke beelden van de TV en maakt er een persoonlijk verhaal van. Slachtoffers krijgen weer namen en beelden bestaan weer uit individuen. Daarin schuilt de kracht van je relaas, en van je boeken. Vertellen aan de wereld wat zich daar afspeelt, één van de doelstellingen van Kifaia, opnieuw realiseer ik me hoe ongelóóflijk belangrijk dat is en blijft. Daar kan onze minister van BuZa wat van leren. Heel stiekumpjes langsgaan bij Arafat, en er vóóral geen ruchtbaarheid aan geven naar de pers ‘om de Israelische autoriteiten niet voor het hoofd te stoten’. Zo iemand meent nu om straks namens de EU een rol te moeten spelen in het reanimeren van het vredesproces. Hij heeft zich op voorhand goed in de kaart laten kijken. Dat belooft veel goeds voor straks… Waar blijft zijn openlijke keiharde veroordeling van het geweld tegen de vele onschuldige burgers, die massaal dakloos worden???? Waar blijft Europa? Heb daar helemaal niets van gehoord de afgelopen tijd…. ‘ons Europa’…
Ben blij te vernemen dat onze vrienden van de NCCR en vooral van het thuiszorgteam uit Rafah de ellende overleefd hebben. Van één ding kunnen ze zeker zijn: voorlopig zullen ze nog niet zonder werk zitten…En wij dus ook niet
Tot gauw!
#4; Dag Anja welkom in het veilig thuis en gelukkig hoorde ik net op het nieuws, dat er op mondiaal niveau al partijen zoals de VN negatief commentaar hebben gegeven op de toestand in Rafah. De regering kan alleen zelf druk zetten door niet Arafat te bezoeken, maar door Sharon in Israel aan zijn oren te trekken. Arafat is intussen een eigen gevangene geworden van de chaos in zijn staat. Een stuurloos bootje in een zee waar de orkaan blijft voortrazen. Het heeft geen nut deze man te bezoeken. Maar Bot doet wel vaker nutteloze dingen.
dat je alles zo goed kan verwerken wat er gebeurd is voor narigheid ik zou er niet van kunnen slapen. ik heb groot respect voor jou en jullie werk in gaza. wat een narigheid. ben blij dat jullie veilig zijn terug gekomen. arme Ramadan wat een narigheid voor hem deze laatste tijd. sterkte anja.
Jelle