Het leger heeft zich teruggetrokken uit een paar wijken van Rafah, maar is nog niet weg. Toen bewoners vanochtend gingen kijken wat er van hun wijk nog over was werd er op ze geschoten. Het leger zegt dat ze één smokkeltunnel hebben gevonden. Het zou kunnen. Maar toevallig krijgt de pers die alweer niet te zien.
Het leger was nog bezig met het vernielen van de tomatenkassen. Het armzalige dierentuintje van Rafah is systematisch verwoest, inclusief veel van de dieren. Papagaaien zijn gestolen. Het is helaas niet nieuw.

Een jaar geleden ging ik kijken in Beit Hanoun, in het noorden van de Gazastrook, nadat het leger daar vijf dagen had huisgehouden. Niet alleen de bekende beelden van opgeblazen huizen, hectare na hectare vernield bouwland en ontwortelde sinaasappelbomen, niet alleen de doden en de nieuwe gehandicapten – wat ik ook zag was een totaal vernielde tegelfabriek, elke machine, en de hele voorraad tegels grondig kapot. Een vernield werkplaatsje voor computers. Alle onderdelen in de grond gestampt. Een boer die leefde van de kippenteelt liet de hokken zien: platgebulldozerd, met de kippen er in. Een doodgeschoten waakhond. Als afscheid had een soldaat met zijn machinegeweer in een muur de Hebreeuwse letters voor Israël geschoten, met een nette streep eronder, alsof hij zijn handtekening zette onder een kunstwerk. Voor het geval de bewoners van Beit Hanoun zouden vergeten wie het had gedaan. Het enige verschil met Rafah: toen was er geen pers aanwezig. Nu wel.