Mail van Ramadan. Visa zijn nog steeds niet in Gaza gearriveerd. Dus kunnen ze vandaag nog niet op weg naar Rafah. Let wel: de afstand tussen Gazastad en de grens is 30 kilometer. Daar doe je daar twee of drie dagen over. Normaal zouden ze in een half uurtje met de auto in Ramallah kunnen zijn om daar hun paspoorten met visa op te halen, maar Ramallah ligt op de Westoever en om daar te komen moet je door Israël. Twee grenzen en ettelijke checkpoints waar ze niet doorkomen. Dus kunnen ze morgen het vliegtuig niet halen in Cairo. Dus schuift alles weer op. Dus betalen we het hotel weer voor niks. Dus zijn de voetbalkaartjes die we voor ze hadden voor niks.

Dus begrijpen we nu ook steeds beter waarom de Palestijnen in Gaza moeite hebben met plannen en vooruit zien. Het helpt namelijk niet. We willen van de organisatie graag dat ze een jaarplan maken. Een jáár? Ze zijn al blij als ze de komende maand hun salaris krijgen. Iedereen is tevreden als ze de komende week een beetje kunnen plannen. Of morgen heelhuids doorkomen. In Gaza is iedereen erg goed in crisismanagement en ad hoc beslissingen, en in het hebben van grote dromen voor een verre toekomst. Daartussen zit niet zoveel.

De journaliste Amira Hass zei dat een van de ergste gevolgen van de bezetting niet het opblazen van huizen is. Huizen bouw je weer op. Wat erg is: de diefstal van tijd. Tijd kun je nooit meer teruggeven.