Geen bericht van de jongens. Dus ik ga maar weer eens bellen. Het is vrijdag, de ‘zondag’ van de Palestijnen. Dus is Ramadan thuis. Ja, de visa zijn er nu, maar vandaag kwamen ze Rafah niet door. En morgen kan het niet, want dat hebben de Israëli’s sabbat, en als de Israëli’s vrij hebben gaat de grenspost dicht, vanzelfsprekend. Dus gaan ze het zondag weer proberen. En dan nemen ze het vliegtuig op maandag. Ik ga weer bellen: gooi het programma maar weer om en een prettig rustig weekeinde iedereen.
Ik weet nog de eerste keer dat ik in Gaza was. Ik vroeg: is het niet vervelend dat jullie maar één dag per week vrij hebben, dan kun je nergens heen.
Zei de Palestijn: waarheen.
Nu hebben erg veel mensen in Gaza vrij, want geen werk. Je kunt nog wat knutselen aan je huis. Maar erg veel doen kun je niet want geen geld.
Een tijdje mochten mannen boven de veertig, met een werkvergunning en geen enkel strafblad in de familie in Israël werken, in de bouw of als bordenwasser of straatveger. Veel mannen hebben een strafblad, want als je een keer bent opgepakt zonder proces heb je ook een strafblad, en als je broer een keer is opgepakt jij ook. Vroeg Amira Hass een keer aan een paar jonge mannen die op het strand zaten wat ze deden. Wachten tot we veertig zijn zeiden ze.
Het is bijna ondenkbaar voor ons in het westen maar je hebt het bij het juiste eind Anja. Ik was een keer op familiebezoek in Nablus (nu alweer een hele poos niet meer geweest) en mijn neven van toen 18 en 19 waren een dag erg verdrietig. Ik vroeg hen wat er was en zij antwoordden: “Het doet ons erg pijn om te horen hoe jij in Nederland leeft. Je hebt vrienden, vriendinnen, gaat uit, reist. Je geniet van het leven. En wij weten dat wij nooit de stad uit kunnen, dat na onze studie wij werkloos zijn, dat we niet in de gelegenheid zullen komen om meisjes te onmoeten, dat we zullen trouwenen, waarschijnlijk niet met diegene op wie we verliefd zijn. We hebben niet alleen te maken de bezetter van ons land, maar ook met de bezetter van onze zielen.”
Ik vond dat heel erg pakkend en vaak denk ik terug aan dit gesprek. Ze zijn nu ergens eind twintig en wat ze hebben gezegd is uitgekomen, voor een gedeelte. Ze zijn namelijk door de tweede intifada te arm om te trouwen, zelfs met een vrouw waar ze niet verliefd op zijn. Ik sluit mijn ogen en zie ze voor me, hoe ze in eenzaamheid wachten op verandering. Verandering die maar niet komt…
het is net een spannend vervolgverhaal, maar erg triest. Ik hoop dat de boys gauw in nederland aankomen, En dat ze een fijne tijd daar hebben. Anja hou ons op de hoogte . En hopelijk kan je ze zondag op Schiphol verwelkomen.