Vrijdag 18 juni

Joes en Eelco zijn gearriveerd! Geen moeilijkheden bij Ben Gurion en ook niet bij Erez. We kunnen morgen gewoon aan het werk.

Vanmiddag was ik uitgenodigd bij een familiefeest bij Khaleds vader thuis. Khaleds moeder is een jaar geleden overleden. Een reden om de hele familie voor het middagmaal bij elkaar te roepen – en dat zijn er nogal wat want Khaled heeft elf broers en zusters die allemaal getrouwd zijn en bij elkaar hebben ze 66 kleinkinderen. Dat geeft een boel lawaai. Mijn boek ging van hand tot hand, want oma staat er in. En toen wilde iedereen op de foto.

Vader Omar Abu Zaid

Er zijn gigantische pannen met eten gemaakt. Feteh: gekruide rijst op brood, daar vlees bovenop en pepertjessaus. De vrouwen eten binnen, de mannen buiten, de kinderen waar ze willen.

Nergens ter wereld zie je zoveel vaders zo innig met hun kinderen knuffelen.

’s Avonds reed Khaled ons naar het strand. Een verrassing. Een van zijn fantastische nieuwe plannen: hij heeft een stuk van het strand gehuurd, vijf dagen zijn de bulldozers bezig geweest om het vlak te krijgen – hadden we maar even een Israelische bulldozer mogen lenen, verzucht hij, die had het in een dag klaar – dan worden er paden aangelegd met klinkers, een clubhuisje neergezet, en dan kunnen in Gaza eindelijk de gehandicapten in rolstoelen tot vlak bij de zee komen. Khaled denkt altijd verder dan alleen de zorg die de gehandicapten nodig hebben, maar ook wat mensen weer plezier in hun leven kan geven. En de zee is het mooiste wat ze hebben in Gaza.

Het is hier helemaal erg vrolijk. Tien uur ’s avonds en iedereen is buiten op straat alsof het feest is. Het is vrijdag en dan horen de winkels gesloten te zijn, maar overal zijn ze open. Lampjes, mannen die shisha roken, vrolijk schreeuwende jongens, mensen die falafel eten en showarma, op de stoeprand zitten hele gezinnen. Khaled legt uit wat er aan de hand is. Een hele maand geen aanvallen. Maar beter nog: morgen mogen voor het eerst sinds lange tijd weer zakenmensen de grens over. En zondag krijgen weer een paar duizend arbeiders permissie om in Israel te werken. Dan komt er weer geld binnen. Dan is er weer te eten. Twee weken geleden toen de grenzen potdicht zaten waren de sigaretten op. Slecht voor het humeur van kettingrokend Gaza. Als er niet al een intifada aan de gang was zouden ze er zeker een zijn begonnen. Maar ook de sigaretten mogen weer de grens over. En misschien, misschien gaat dat plan om de nederzettingen uit Gaza terug te trekken toch nog wat goeds opleveren. Meer ruimte in ieder geval. Geen checkpoints meer tussen noord en zuid. Wie weet is dit toch het begin van een betere toekomst.
Er is maar weinig voor nodig om de hoop in Gaza weer op te laten vlammen.