Er liggen nog wat stukjes voor het weblog te wachten op voltooiing, over geweld na de oorlog, en over de angst voor de immigrant, maar deze dagen moet ik alles op alles zetten om goed beslagen ten ijs te komen maandag en dinsdag, als er achter elkaar vijf sociale wetten doorgejast gaan worden. Over het schattingsbesluit bij de WAO keuring. Over de kinderopvang. Over de opheffing van de WAZ, de arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen. Reparatiewetjes als die om de gemeenten de gelegenheid te geven om toch nog categoriale regelingen te treffen voor chronisch zieken en gehandicapten. Het was voorspelbaar, we hebben het gezegd, dat met alle afbraak van sociale zekerheid de gehandicapten er heel slecht van af zouden komen, en ik heb gepleit, bij het aannemen van de nieuwe wet Werk en Bijstand (Water en Brood) om de categoriale bijstand voor gehandicapten aan te houden, zodat niet elke rolstoeler voor elk akkefietje apart naar het loket moet om daar formulieren in te gaan vullen. Nu heeft de minister inmiddels ook door dat de gehandicapten er te veel op achteruit gingen, en nu moet er dus een reparatiewetje aangenomen worden (zo blijf je aan de gang.) Zij we dus voor, als is het peanuts, en niet genoeg. En dan hebben we nog een veegwetje Werk en Bijstand. Moeten woonwagenbewoners net als huizenbezitters eerst hun woonwagen opeten voordat ze bijstand krijgen? Dus ik lees en denk en schrijf me suf, want het politikinees waar het allemaal in geschreven staat heb ik niet met de moedermelk meegekregen.
En dan maken ze het ons nog moeilijk ook, want over het schattingsbesluit is afgelopen week in de Tweede Kamer gedebatteerd. Die informatie zouden we moeten krijgen. Maar in de dikke zaterdagenvelop die net in mijn bus is geploft kan ik lezen dat we geen verslag krijgen vanwege te weinig capaciteit. Dus nu moet ik in het weekeinde mensen achterna gaan bellen wat er in de Tweede Kamer is gebeurd, zodat ik niet dunnetjes overdoe wat daar al gezegd en besloten is. En dan krijg ik mailtjes van organisaties die zich bezig houden met de kinderopvang dat we de informatie daarover op maandagochtend doorgemaild krijgen. Terwijl ik maandagavond drie speeches moet houden.
Nou ja, even kankeren. Daarna ga ik weer als een brave volksvertegenwoordiger aan het werk. Straks ga ik in de trein zitten met mijn dossiers, want daar komt niemand me storen. En na dinsdag mag ik zachtjes instorten.
Anja, kommer en kwel alom. Als bijstandsgerechtigde met een schat van een vriendin in de WAO (ze wordt nog steeds zieker en zieker, maar ze is een enorme vechtster) zie en hoor en lees ik bijna dagelijks van nieuwe “proef”ballonnen. Na bijna twee jaar dit te hebben moeten consumeren, kan ik zeggen dat ik het knap beu begin te worden. In eerste instantie wil je je als babyboomer in de bijstand nog verdedigen, maar dankzij jouw reactie in de discussie ben ik nu zover dat ik dat niet meer zal doen. Uiteindelijk hebben mijn vriendin noch ik voor onze situatie gekozen. We proberen er wel het beste van te maken. En toen kwam ik een artikel in TROUW (29 juni) tegen van eenemeritus hoogleraar prof.dr G. Braam. Wat een verademing. Hij schrijft dat het continu gehanteerde excuus voor verdere bezuinigingen en verder afknijpen, de vergrijzing, zwaar wordt overdreven. Als je zijn stukje leest klinkt het zeer plausibel! Wel zegt hij dat het “spook” op zich gevaarlijk is. Men praat elkaar na, zonder dat er voldoende onderzoek naar gedaan is. Inmiddels ben ik bijna 55 (komende week gaat het dan heus gebeuren b.l.& w.!) en behoor ik officiëel tot de oudere generatie. En ik vind het geweldig! Inzicht, ervaring, kansen en groeiende wijsheid (soms) zijn heerlijk om mee te maken. Ouderen hoeven niet zielig te zijn. Zelfs niet als ze gehandicapt en arm zijn. Het ligt voor het overgrote deel aan hoe je er zelf tegenover staat. Daardoor zal ik nu niet meer boos worden op jonge mensen die stevig schoppen tegen de ouderen die het allemaal fout gedaan hebben. Wel, toen ik 22 was wist ik het ook veel beter dan al die “ouwe knarren”. Inmiddels weet ik beter, want het toelaten van inzicht en groeiende wijsheid in je leven is verrijkend! Die jonge mensen die nu schelden, komen er zelf achter dat ouder worden niet erg is en dat iedereen fouten maakt en goede dingen doet. Tja, ik wou ’t ook effe kwijt dus… En ik ben begonnen met vriendelijk en beleefd te zijn tegen de mensen om me heen en kan ik even behulpzaam zijn, dat doe ik dat. Op mijn manier protesteer ik tegen het egoïsme van nu en tegen de manier waarop veel mensen andere mensen bejegenen. Probeer het ook eens, lezer. Een glimlach kost u niets en een vriendelijk goedenmorgen tegen de buschauffeur of de conducteur geeft heel vaak een glimlach terug! Succes en vriendelijke groeten van Lydia M. Lembeck
http://home.planet.nl/~verbe326/returntoinnocence.wav
Mooi verhaal, Lydia.
Ik ben inmiddels 59 1/2. Bijna 60 dus. Dus echt oud. Kan het me nauwelijks voorstellen, want zo voelt het helemaal niet. Ik heb een kind van bijna 42. Kan ik me ook nauwelijks voorstellen. Hoe kan die jongen nou 42 zijn terwijl ik dat zelf eergisteren nog was?
Groet van Anja