Vanochtend nog het verhaal afmaken over het schattingsbesluit, even de andere verhalen bijschaven en dan op naar Den Haag met mijn koffertje en alle dikke dossiers. Drie van de vier verhalen die ik moet houden zijn meer plicht dan plezier, naar eer en geweten uitgewerkt en zo nauwgezet mogelijk mijn en de mening van mijn fractie geformuleerd. Maar in het verhaal over de kinderopvang kon ik meer van mezelf kwijt. Ik vind het ronduit schandelijk dat de overheid de kwaliteitsbewaking van de kinderopvang af wil schuiven naar de CAO onderhandelingen, en wil vertrouwen op de ‘zelfregulering’ van de ‘marktwerking’. We kennen de marktwerking ondertussen. Als het om cola en vakantiereisjes gaat kun je dat nog aanzien, maar niet als het gaat om de zorg voor kleine kinderen. Goede kinderopvang is wat anders dan een supermarkt of een fietsenstalling. Ik vind het vooral ook zo stom omdat we ons aan de andere kant bezig moeten houden met de jeugdzorg, en al die kinderen en jongeren waar het niet goed mee gaat. Iedereen weet ondertussen dat er veel mis kan gaan in de eerste jaren van een kind. Dus als je nu ergens met veel zorg en goede toezicht aan moet komen is het daar.

Als oude feministe maak ik een opmerkelijke draai mee in de opinie van de conservatieve en christelijke partijen: destijds moesten we nog verdedigen dat het helemaal niet slecht was voor kinderen om naar de opvang te gaan als moeders wilden of moesten gaan werken. Dat wil zeggen: als die opvang maar goed was, kleine groepen, vaste begeleidsters (omdat het zo onderbetaald wordt helaas meestal alleen vrouwen, ik zou er wat voor geven als er meer mannen in de kinderopvang gingen werken, goed voor de mannen, goed voor de kinderen als die vanaf het begin zin dat ook mannen kunnen zorgen) veilige omgeving, en niet te veel dagen per week. Onder die voorwaarden gedijen de meeste kinderen daar prima bij, en sommige die het thuis niet zo getroffen hebben doet het zelfs uitgesproken goed. Om die voorwaarden gaat het dus. En nu maak ik mee dat diezelfde politieke stroming die ons destijds nog voor egoïsten en ontaarde moeders uitmaakten, die hun kinderen opofferden aan hun emancipatie, alleenstaande moeders wil dwingen om te gaan solliciteren, vindt dat er meer vrouwen moeten gaan werken maar dat het niet nodig is om toezicht te houden op de kwaliteit van de kinderopvang. Alleen de kleine christelijke partijen maken zich nog druk over de principiële vraag wat er goed is voor de kinderen, alhoewel die nog steeds denken dat moeders thuis moet blijven en dat het alleen thuis goed is voor kleine kinderen.

Ik moet mijn verhaal over de kinderopvang helemaal aan het eind van de dag houden, als iedereen al zit te knikkebollen, ergens tussen 10 uur en half een. Nou ja, zo gaat dat.
Ik zet morgen mijn verhaal op dit weblog.

Behalve mijn vier verhalen houdt Tiny Kox er twee, over veelplegers en over het twee-op-een-cel vraagstuk. Daar kan ik me al op verheugen, want behalve dat Tiny scherp nadenkt zijn zijn verhalen altijd leuk om te horen. Daar wordt iedereen weer wakker van. Onze voorzitter, Yvonne Timmerman, moet zich natuurlijk neutraal houden. Maar ze heeft een gezicht waar veel van af te lezen is. Als Tiny z’n verhaal houdt gaat ze er altijd even voor zitten, en dan zie ik haar lachen. Het is niet altijd saai in de Eerste Kamer.

Ik zal Tiny vragen of ik zijn verhalen op mijn weblog mag zetten – als gastsenator.
Een voorproefje:
Twee in een bank gaat vrijwel probleemloos, zoals wij hier in de Senaat week na week aantonen, zelfs als er links- en rechtsliberalen naast elkaar worden gezet.
Twee in een bed gaat ook prima, kan ik op basis van meer dan 25 jaar ervaring zeggen.
Wat zou er dan mis zijn met twee op een cel?

Wordt vervolgd.