Met Helma die in Gaza Halima heet even een uitje, met een klusje voor Stichting Kifaia onder de arm. Dertien minuten met de pont over het IJ en je denkt dat je in een ander land bent. Oud havengebied, lege dokken, schepen waarvan je niet kunt zien of ze nog kunnen varen, een olifantenkerkhof maar dan voor afgedankte trams die staan te verroesten. Veel kunstenaars die hier hun atelier hebben. En één klein restaurantje. Mensen met kinderen. Een paar honden.
We hebben ons werk gedaan en een fles wijn gedronken en dan komt er opeens een man muziek maken. Niet voor het geld, zomaar, voor het plezier.
De zon zet alles in een gouden gloed en ook het verval wordt prachtig.
Eén vogel die doordringend krast: hallo, ik ben hier de natuur.
Geheimzinnige schepen in de haven.
Dertien minuten met het pontje terug en we zijn weer in de gewone wereld.
Ssssst, niet al te hard roepen hoe mooi het daar is;-)
Ik zal proberen het een beetje voor me te houden, Odette, en dat mooie plekje alleen cadeau te geven aan vrienden.
Lieve Anja,
Ik reageer even via een oude ‘blog’; mijn mail is ge-hyjacked sinds vanavond rond tien uur is alles uit mijn Outlook weg .. En kan ik ook niets meer verzenden. Ik doe morgenochtend vanuit kantoor een nieuw poging (heb nog een print van mijn antwoord vanavond aan jou).
Liefs, desperate Helma die inmiddels in de Mossad gelooft (of zo)