Fatma Barghout is 28. Ze heeft kanker. Ze is een van de 11 kinderen van een wiskundeleraar die zijn brood verdiende met lesgeven in Jeddah, in Saudi Arabië. Tien jaar geleden kwamen de kinderen terug naar Gaza. Ze kregen geen identiteitskaarten omdat hun ouders op dat moment niet in Gaza waren. Ze kwamen Gaza binnen op een bezoekersvisum voor een maand dat nu al vele jaren verlopen is. Nu horen ze bij de tienduizenden Palestijnen die geen enkele papieren hebben, geen paspoort, geen identiteitsbewijs, geen voorlopige verblijfsvergunning, niets.

Fatma’s diagnose, toen ze een knobbeltje in haar borst ontdekte kwam maanden te laat, omdat er in Gaza geen goede oncologen zijn en omdat ze Gaza niet uit mocht. Toen het lukte om de biopsie naar Israël te sturen en te laten onderzoeken was het al te laat. Haar lichaam zit vol uitzaaiingen. Het ziekteproces is te vertragen door bestraling en chemotherapie, maar die zijn in Gaza niet te krijgen, ze moet ervoor naar een ziekenhuis in Israël. Inmiddels heeft de Israëlische mensenrechtenorganisatie Phycisians for Human Rights haar zaak aangenomen en hebben een proces aangespannen bij het Hooggerechtshof. Die hebben ze gewonnen: medische zorg hoort bij de primaire mensenrechten. Maar daarmee zijn de problemen nog niet afgelopen. Elke keer dat ze daarvoor de grens over moet bij Erez is een gevecht. Elke keer opnieuw moet ze een aanvraag doen om naar het ziekenhuis in Israël te gaan. Omdat ze geen papieren heeft hoort ze pas op dezelfde ochtend of ze dit keer toestemming krijgt. Dan is het drie, vier, soms vijf uur wachten bij Erez. Meestal mag er niemand van de familie met haar mee. Dan neemt ze de taxi naar het ziekenhuis, laat zich behandelen en moet dan haastig weer terug want als ze te laat is – de vergunningen zijn altijd maar voor een paar uur, is het de vraag of ze Gaza nog in mag. Soms is de grens helemaal dicht, en dan heeft ze voor niets gewacht.

Nu is ze zo ziek dat ze in het ziekenhuis moet blijven. Dit keer mocht haar moeder mee. Hun vergunningen zijn inmiddels verlopen, het is de vraag hoe de moeder straks Gaza weer inkomt, en ze durft het ziekenhuis niet meer te verlaten omdat ze opgepakt kan worden als illegaal in Israël verblijvende Palestijn. Maar ze klaagt niet. Ze zijn hier in het ziekenhuis erg aardig voor ons, zegt ze.

Vorige week lukte het de Phycisians for Human Rights om een vergunning te krijgen voor haar vader en twee zusjes om haar in Israël te bezoeken. Maar toen ze bij Erez stonden te wachten zei de grenspolitie dat ze er alleen door mochten als ze een borgsom overlegden van 30.000 shekel per persoon. (Dat is 6.000 euro) Uiteraard hebben ze niet zoveel geld. Na 12 uur wachten, op anderhalf uur reizen van Fatma af, moesten ze het opgeven.

Fatma is verloofd met Adnan. Ze heeft hem al twee jaar niet gezien. Adnan verblijft in Jordanië waar hij medicijnen studeert. Hij kan pas terug naar Gaza als hij zijn studie heeft afgesloten, want eenmaal in Gaza mag hij er niet meer uit. Mannen onder de 35 krijgen geen vergunning meer om Gaza te verlaten. Ze spreken elkaar over de telefoon. Ze hebben hun plannen voor de toekomst opgegeven. Fatma zou hem graag nog een keer willen zien, maar ze denkt niet dat dat nog gaat gebeuren.

(Gebaseerd op een rapportage van Gideon Levy, die wekelijks een verhaal schrijft in Ha’aretz)