Ik ben in Gaza!
Een makkelijke reis. Op Ben Gurion vroegen ze me niet eens wat ik ging doen, bij grenspost Erez was ik er zo doorheen. De enige verandering: in plaats van door met een soldaat met het wapen in de aanslag begeleid te worden naar de “Palestijnengang” die naar de andere kant leidt werd ik nu onverschillig weggewuifd: ga maar. En nog een verrassing, er mogen weer arbeiders naar hun werk in Israel, dus met mij liepen een paar honderd mannen door de gang. Aan de Palestijnse kant twee officieren met een schriftje achter een tafeltje, die mijn naam en paspoort opschreven. Ahlan. Welkom. Of ik een sigaretje wilde terwijl ik op de taxi bleef wachten.
De eerste beelden weer van Gaza. Kinderen die buiten spelen, het is augustus, vakantie. Alsof ik nooit weg ben geweest, zo voelt het.
Onze oude flat, met uitzicht op zee. Gisteravond zat ik nog met Jan aan het strand in Bergen, verwikkeld in een intensief gesprek over Israel en Palestina met mensen die we daar tegenkwamen, nu ben ik helemaal in Gaza en lijkt Nederland al zo ver weg. Het is rustig. Geen geknal in de verte, geen gedreun van helicopters boven ons hoofd, het leger heeft zich teruggetrokken uit Beit Hanoun. Het is er erg, maar nu zijn ze weer weg. Er komt een lief briesje uit zee en bijna kun je denken dat er hier niets aan de hand is.
Khaled wachtte me op, een berg fruit op de tafel, genoeg voor een weeshuis. Hij had de cola meegebracht, ik de whisky. Zoveel om te vertellen. Yoessef uit Rafah heeft een andere baan, maar Kifaia, waar onze stichting naar heet, de vrouw zonder handen, is weer terug om het vrouwenproject te leiden.
Khaled probeert me uit te leggen hoe dat nou was met die bijna burgeroorlog die hier plaats vond. Nee, dat was niet omdat Arafat zijn neef had gestuurd om in Gaza orde te houden. Iedereen is iemands neef, en die man was een generaal of iets anders hoogs. Waar het om ging was dat Dahlan, de man die in 1993 met Arafat uit Tunis was gekomen en in Gaza hoofd was van de politie bezig was geweest om de macht over te nemen. Het kwam uit toen er een bandje opdook waarop een gesprek van Dahlan met iemand uit Europa die hem 30 miljoen aanbood om mensen om te kopen om zijn kant te kiezen tegen Arafat. Toen dat bekend werd kwamen de getuigen die konden vertellen dat Dahlan had samengezworen. Marwan Barghouti, in de gevangenis, ook iemand die erg kritisch staat tegenover de alleenheerschappij van Arafat, en vroeger een vriend van Dahlan was laaiend: zo doen we dat niet, zei hij. We hebben democratische middelen als je het niet eens bent met Arafat, we hebben de Wetgevende Raad (een voorloper van een parlement). Dahlan is uitgeschakeld en zit thuis te wachten wat er gaat gebeuren. Het zou vreselijk zijn geweest als het Dahlan was gelukt, zegt Khaled, scheuringen door alle families heen. Iedereen heeft wel mensen die voor de PA werken, en mensen die vooor Dahlan werken, hadden dan broers tegen elkaar moeten vechten?
Arafat heeft de zaak weer onder controle. En mochten er nu verkiezingen zijn dan werd hij opnieuw gekozen.
Morgen ga ik mee naar de zomerschool voor de kinderen.
Hoi Anja,
goed te lezen dat je er weer goed bent binnengekomen, hoop dat de anderen hetzelfde lot treffen. Ik heb gisterenavond Joes nog gesproken, we balen van het vertrek van Youssouf. Ik kijk uit nar de verdere verhalen hier en na jullie terugkomst.
eelco
Hallo Anja,
Ik ben blij voor je dat je goed bent aangekomen, en dat je zonder strubbeling Gaza inmocht, dat geeft de burger weer moed..
Heel triest te vernemen dat van buitenaf gepoogd wordt mensen om te kopen en tegen elkaar uit te spelen om andere machtverhoudingen te scheppen, wat weer ten koste gaat van de “gewone burger” zoals altijd….
(heet dat niet de verdeel en heers politiek..?)
ik kijk uit naar de rest van je belevenissen en verhalen en hoop dat de rest van het Kifaia gezelschap dat eerdaags naar Gaza afreist, een goede reis zal hebben.
Hartelijke groeten, Amin.
Lieve Anja, goed te lezen dat weer je veilig binnen en een beetje thuis bent bij al je geliefde mensen!! Ik was te laat om je nog mondeling goede reis te wensen.Nog twee weken en dan zien en spreken we elkaar weer ongetwijfeld ook over je ervaringen van weer een reis naar Gaza. Laiverd veel zegen bij je werk daar dikke zoen, Tineke
Lieve Anja,
De groeten aan dokter Khaled!
Ruben
Pingback: Weblog Theo Cornelissen
Ik leef nog hoor! Toen ik vanochtend op kantoor kwam en mijn weblog opende en de berichten las vroeg ik aan de mensen hier of er nog bommen waren gegooid. Ja, eentje in Jabalya geloof ik zei dunne Mohammed. Het was in ieder geval geen grote aanval zoals kortgeleden nog op Beit Hanoun – dat overigens nauwelijks de kranten heeft gehaald, dus zo’n kleintje, daar maakt niemand zich druk over. En ik heb deze keer niets gehoord en geslapen als een roos.
Vreemd is dat hè? Ik weet nog dat mijn vriendin in ’91 voor het eerst terugging naar Zuid Afrika en bij haar familie in de township logeerde, terwijl daar nog volop de oorlog woedde. Je stelt je dan als achterblijver de afschuwelijkste dingen voor.
Een aantal jaren later was ik zelf in Kaapstad in de periode toen Pagad daar bommen liet ontploffen. Het is dan fysiek erg dichtbij, maar mijn vrienden en familie maakten zich er toen meer zorgen over dan wijzelf.