Kort verslag vandaag. Niet omdat we niets hebben gedaan, maar omdat we een groot deel van de dag hebben gepraat.

Eerst een bezoekje aan Beit Hanoun, in het noorden. Dat was een dorp tussen de boomgaarden en groene tuinen. Er is niet veel van over. Het is grotendeels verwoest. Systematisch zijn de olijvenbomen en sinaasappelbomen ontworteld door het leger, hectare na hectare na hectare is alleen dor zand over, met daartussen het puin van de huizen die zijn opgeblazen of kapot gebulldozerd. We kwamen niet ver. Nasser zag twee helikopters in de lucht hangen. Niet pluis. Nog voordat we de verwoeste huizen en de geheel vernietigde fabriek bereikten draaiden we om en gingen terug.

In de verte, in de zee van verwoesting, de nederzetting.

Op kantoor begon een lange zit – Deny is hier om ons te helpen de plannen en strategie voor de toekomst aan te scherpen, wat zijn de sterke en zwakke kanten van het NCCR, wat hebben ze echt nodig in de toekomst, en wat kunnen wij van Stichting Kifaia doen. Serieuze koppen.

Khaled

Ramadan

Deny

Jan

Fatma

Joes

Gaza, toen we naar onze flat reden.