Gegaan: Wil de Bruijn. Ze had weer een zacht mollevellletje op haar hoofd na de bestralingen, ze genoot na de dienst van haar biertje, maar ze heeft het niet gered, ze is toch overleden.
Gekomen: Jonas Jonathan, zoon van Trijntje en Sander, kleinzoon van Huub Oosterhuis. Nieuw mens. Welkom, Jonas.
Ze komen, en ze gaan, dus.
Ik ben ook erg bezig met de dood. Dat verstop ik graag. Maar ik ontkom niet aan de pijntjes en de kwalen en wat de dokters allemaal zeggen en hoe het allemaal beter moet en kan.
44 en doorgaans genietend van het leven, en een groeiend overzicht wat betreft de betrekkelijkheid van alles wat we doen, en hoe kort de tijd is.
Elke dag omring door nieuwe mensen (onderwijs). Elke dag opieuw geconfronteerd met de eigen vergankelijkheid.
Het leven is dus een voortdurend gevecht tegen die somberheid.
In Gaza, waar mensen er dagelijks rekening mee houden dat hun leven kort kan zijn viert bijna iedereen intens wat er te vieren valt, de vriendschap, de kinderen, een maaltijd, vrienden, de zee. Ik heb daar veel van geleerd. Ik zou het jou ook gunnen, dat de uren en dagen, juist omdat ze niet vanzelfsprekend zijn feest worden. Een geschenk. Ik weet niet of je dat kunt, maar ik zou het graag voor je willen.
Wil, die er nu niet meer is, kon het. Het was dus ook een feest om met haar te zijn en dat maakte het afscheid verdrietig maar ook te doen. Het was goed geweest. Dag Wil.