Donderdagavond te gast als spreekster op de voorbereidingsavond voor de demonstratie van 2 oktober, van Keer het Tij. Samen met mij sprak een jonge man van de Internationale Socialisten, van de vakbond was er helaas niemand, die zullen wel het hele land door spreekbeurten houden.

Mooi zaaltje vol, en lekker gemengd. Oud en jong, leden van de vakbeweging maar ook mensen zonder banen. Veel SPers. Behoorlijk wat vakbondsleden. Weinig mensen van Groen Links en de PvdA. We bespraken hoe we meer mensen naar de Dam krijgen, de komende zaterdag, want het komt er echt op aan één keer te laten zien hoeveel mensen protesteren tegen het afbraakbeleid van Balkendende II. Maar wat daarna?
Een hele reeks aan kleinere plaatselijke acties, werd er bedacht, en elke keer rondom een ander vraagstuk. De ene keer de gezondheidszorg, de andere keer het onderwijs, of de huisvesting.

De neiging om te gaan mopperen- mauwen heet dat op z’n Tilburgs liet ik me uitleggen- en om het vooral te hebben over wie er allemaal iets niet doen wat ze hadden moeten doen, de vakbeweging, de partijen, hebben we enigszins de kop in moeten drukken. Dan blijkt de grote winst dat we in zo’n zaaltje niet meer hoeven te hebben over wie staat er het slechtst voor, en welke groepering verdient aandacht, maar dat we het er over eens waren dat we de handen ineen moeten slaan, de mensen met de minimumuitkeringen, de ouderen, de gehandicapten, de mensen die uitgeschakeld zijn uit het arbeidsproces, de mensen die zwaar werk hebben gehad en niet tot hun 65ste doorkunnen, we hebben het over de mensen in de gezondheidszorg, in het onderwijs, de kinderopvang. Bij elkaar opgeteld is dat een heel groot segment van de bevolking.

Niet iedereen kan naar Amsterdam komen, mauwde een man die moeilijk loopt. Nou dan gaaat er toch iemand anders met een bord waarop staat ik loop hier voor honderd mensen die niet kunnen komen, zei een ander.
Veel dadendrang, in ieder geval.
Ik had een goeie avond in Tilburg.