Korte inhoud van het voorafgaande, in deze leeswijzer gaat het over de multiculturele samenleving, het integratiedebat, hoe je het noemen wilt.

Ik heb een serie artikelen, als een soort cursus geschreven onder de titel de angst voor de migrant. Ik geef hier de linkjes weer (op de rode woorden klikken) en een korte inhoud, zodat je niet hoeft te zoeken.

De eerste aflevering is niet meer dan een inleidinkje.

De angst voor de migrant (2) gaat over de verschillende overlevensstrategiëen die minderheidsgroepen door de geschiedenis heen hebben gehanteerd om zich te handhaven binnen een vijandige of vreemde omgeving: of proberen helemaal op te gaan in de dominante groep, assimilatie, of juist zich af te schermen en zich naar binnen te trekken in de eigen groep.

De angst voor de migrant (3) is een ironisch stuk over islamofobie. Hoe wordt je een islamofoob in twintig lessen. Natuurlijk vonden de islamofoben die vanzichzelf nooit vinden dat ze islamofoben zijn dat geen leuk stuk.

De angst voor de migrant (4) gaat over vrouwenmishandeling. Die komt in alle lagen en standen van de bevolking voor en heeft altijd meer oorzaken. Een paar suggesties wat de oorzaken kunnen zijn van mishandeling binnen migrantenfamlies.

De angst voor de migrant (5) is een wat persoonlijk gekleurd opiniestuk waarin ik opmerk hoe sommig anti-islamisme zich vermomt als feminisme. Opeens werpen mannen die zich nooit druk gemaakt hebben over vrouwenmishandeling zich op als de ware feminist – als het maar gaat om moslimvrouwen.

De angst voor de migrant (6) gaat over uitbuitingsracisme en concurrentieracisme, ik geef daar een analyse van verschillende soorten racisme, aan de hand van een artikel van Anne-Ruth Wertheim die meent dat de eerste generatie gastarbeiders vooral te maken kregen met uitbuitingsracisme, terwijl nu er meer Marokkanen en Turken in Nederland wonen het overhelt naar concurrentieracisme. Ik vind het een verhelderende uitleg om te begrijpen wat er nu gaande is.

De angst voor de migrant (7) gaat over het fenomeen dat de term integratie opeens is gaan betekenen dat migranten zich zoveel mogelij aan moeten passen aan de bestaande cultuur. Ik pleit er voor om het anders te zien: in de eerste plaats moet iedereen zich houden aan de wet, dan is het belangrijk dat migranten kunnen participeren, dat wil zeggen, het gaat om werk, opleiding, huisvesting, het gaat over emancipatie, en dan is er nog heel veel ruimte over waarin iedereen de eigen cultuur kan behouden.

De angst voor de migrant (8) gaat over misverstanden over racisme en antisemitisme, en waarom het Europese antisemitisme van voor de oorlog hier niet hetzelfde is als de antisemitische uitlatingen van onder andere Marokkaanse jongeren nu – al betekent dat niet dat we dat maar goed moeten vinden.

De angst voor de migrant (9) gaat over de lessen van het feminisme. Al in de vorige golf feminisme werkte ik als docente in ‘gemengde’ vrouwengroepen, dat wil zeggen, groepen waarin zowel allochtone als autochtone vrouwen zaten. Daar heb ik veel van geleerd. Een persoonlijk verslag.

De angst voor de migrant (10) gaat over emancipatie en hoe dat stapsgewijs gaat. Eerst hebben vrouwen het nodig om enigszins te kunnen overleven, dan komt de behoefte om de volgende stappen te nemen in een veilige omgeving, en dan komen de volgende stappen, de belangenbehartiging en de uitwisseling met allochtonen. Ik probeer een model te geven van waaruit de begrijpen is dat emancipatie niet zomaar van bovenaf te regelen is met een paar stevige overheidsmaatregelen.

De angst voor de migrant (11) gaat aan de hand van een artikel van Fokke Obbema over de vergelijking tussen het integratie beleid van Frankrijk en van Nederland. Daar komt Nederland volgens Obbema niet geweldig goed bij weg, ook al lijkt het alsof Frankrijk strenger is omdat ze op scholen hoofddoekjes verbieden. Er wordt tegelijk meer aangedaan om de kloof niet te vergroten.

De serie is nog niet afgelopen, maar dit is het tot nu toe. Verder:

Over de Hirsi Ali discussie: het artikel dat ik schreef, en dat zwaar ingekort in de Volkskrant verscheen is hier te vinden onder Vrouwen bevrijden zonder vrouwen. Daarop verscheen in de Volkskrant een reactie van psychiater Carla Rus, die ik weergeef, met mijn antwoord onder Zwijgend achter Hirsi Ali? En daarna volgde nog een echte discussie, rechtstreeks tussen Carla Rus en mij, te vinden onder Discussie met Carla Rus

Verder vind ik zelf nog wel een belangrijk stuk Het nieuwe fundamentalisme waarin ik het heb over de aanval op links en de gesuggereerde tweedeling, wij, de Nederlanders tegenover hen, de moslims. Daar omschrijf ik kort waar ik zelf sta.

Een stuk dat me wel dierbaar is, omdat het gaat over de gezamenlijke aartsvader van de drie grote godsdiensten die met elkaar verweven zijn is te vinden onder Hagar en Ismaël.

Ik heb ook een paar verslagen gemaakt van bijeenkomsten waar ik bij geweest ben en die ik interessant vond. Bijvoorbeeld die met Tariq Ramadan over de Europese moslims die net zoveel Europeaan zijn als moslim, en hoe zij opnieuw op zoek gaan naar wat de islam voor ze betekent. De nieuwe moslims.

Politieke islam, een kort berichtje over een bijeenkomst met Oliver Roy die een zorgvuldig onderscheid maakt tussen de verschillende politieke stromingen in de islam en er voor waarschuwt niet alles fundamentalisme te noemen.

Over islam en democratie, twee mensen die beweren dat democratie en islam heel goed samen kunnen gaan, de nobelprijswinnares en iraanse moslima Shirin Ebadi en de jood Noah Feldman.

‘Mensen als ik kunnen niet bestaan’, een uitgebreid citaat van Nebahat Albayrak, het Turks-nederlandse tweede kamerlid vood e PvdA.

De dochters, de bruggenbouwers gaat over een bijeenkomst van een vrouwengroep in Naarden waar ik was met Khadija Arib, Marokkaanse Nederlandse tweedekamerlid voor de PvdA. Het boeiende op die bijeenkomst was dat ik zag dat de dochters van de eerste generatie Maorokkaanse vrouwen in Nederland nu hun moeders ondersteunden bij hun emancipatieproces. De tweede generatie, de dochters als de bruggenbouwers tussen de Marokkaanse gemeenschappen en de autochtonen.

Meer dan hoofddoek en maagdenvlies gaat over een boeiende discussie met voornamelijk allochtone vrouwen na de voorstelling van de gesluierde monologen.

De laatste bijeenkomst, van de Stichting Moslim en Burgerschap is te vinden onder het kopje Moslimburgers.

Er is nog meer te vinden onder het kopje multicultiland, een eerste stukje over Ayaan Hirsi Ali, over Cliteur, over de onzin die er beweerd wordt over hoofddoekjes enzovoorts.

Onder een ander hoofdje, Palesina/Israël heb ik een serie stukjes geschreven over emancipatie op z’n Palestijns. Ik erger me er aan dat gedacht wordt dat in alle Arabische en/of moslimlanden alle vrouwen alleen maar onderdrukt zijn. Ik wilde aan de hand van mijn eigen ervaring laten zien dat er in Palestina, ondanks de bezetting, wel degelijk emancipatie onder de vrouwen aan de gang is. Maar ik wilde ook laten zien dat die emancipatie er niet altijd hetzelfde uitziet als de feministische golf hier in Nederland. Onder andere omdat het niet alleen gaat om individuele vrijheid, maar ook dat je deel uitmaakt van een gemeenschap, een familie, een land. Er zijn al veel verschillen te zien tussen de generaties, óók bij jonge mannen. Te vinden onder Emancipatie op z’n Palestijns (1), (2), (3), (4) en (5)

Wordt vervolgd