Er zijn een paar redenen waarom ik niet meer alles automatisch op mijn weblog plaats, en er een filter tussen heb gezet, wat ik noem een respectfilter en wat Claar, een andere inlogger, liever een baggerfilter zou willen noemen, want wat is wat ik wil bevorderen: respect, en wat wil ik er uit filteren: bagger. Twee soorten bagger: die van het op de man of vrouw spelen, elkaar afzeiken, en die van haatdragende en bevooroordeelde politieke opvattingen.
Natuurlijk waren de reacties op die beslissing niet alleen maar positief. Juist de mensen die een weblog zien als een plek waar ze lekker te keer kunnen gaan, onder het mom van vrijheid van meningsuiting en ‘alles moet kunnen’ waren boos. Geheel in de stijl van die discussie kreeg ik heel wat naar mijn hoofd, van stalinist tot nazist. Die reacties heb ik dus niet geplaatst, want dat wordt een belangrijke regel: niet afzeiken, argumenteren.
Als illustratie een bijdrage die ik dus niet geplaatst zou hebben, als die niet zo perfect aangaf wat ik bedoelde, ook al is het lang niet de ergste. Annelies aan het woord:
‘Ach Anja toch, wat ben je zielig. Het is werkelijk niet te geloven! Plaats die reacties dan als je durft en laat de bijdragen staan waarin jij niet zo goed uit de verf komt en terecht bekritiseerd wordt. Dat doe je niet he. Het is zo doorzichtig. Ga maar lekker verder met je damesclubje. Daar heb je alle recht en de leeftijd toe! Ha, zeg ik ook eens iets onbeleefds. Van humor heb je nog nooit gehoord. Je moet toch eens bij Wim de Bie gaan kijken. Hij heeft interessante bijdragen over de jongetjesbesnijdenis. Daar ben je vast voor he want je moet r espect hebben voor elke cultuur maar het lichaam van een baby mag je verminken. Ja, ja. Doe de groeten aan Claar, je zult nog veel steun van haar kunnen gebruiken.’
Het miechelt in dit korte stukje van de oordelen: ik ben zielig, ik laat alleen bijdragen toe waarin ik zelf goed uit de verf kom, ik kan niet tegen kritiek, mijn leeftijd wordt er bij gehaald hoewel ik niet kan zien wat die er mee te maken heeft, ik heb geen gevoel voor humor, misschien bewezen als ik over het bovenstaande niet kan lachen, en bij voorbaat wordt er van uit gegaan dat ik wel voor jongetjesbesnijdenis ben want ik ben zo iemand die vindt dat je uit respect voor elke cultuur het lichaam van een baby wel mag verminken.
Is dit een bijdrage aan de discussie? Ik zie geen enkel argument, geen enkele vraag, geen enkele aanzet tot een gesprek tenzij ik defensief in een welles-nietis discussie aan wil gaan. Alleen oordelen en aannamen. (Moet ik er dan nog bijzeggen dat ik al bezig ben aan een stukje over die jongetjesbesnijdenis? Ik heb daar dan al helemaal geen zin meer in).
Tot nu toe heb ik dergelijke bijdragen maar genegeerd. Ik word er niet persoonlijk door gekwetst want het zijn schoten met hagel, prop het maar vol met oordelen dan is er vast wel eentje raak. Maar er is een andere reden waarom ik vind dat ik dergelijke bijdragen niet meer moet accepteren, en dat is dat je er een klimaat mee tolereert waarin afzeiken gewoon wordt in plaats van een werkelijke discussie over de zaak waar het over gaat. Als ik goed vind dat er zo over mij gepraat wordt op mijn eigen weblog, dan geef ik daarmee het groene licht voor iedereen met een gevoel voor humor om andere inloggers voor rotte vis uit te maken, en daarmee geef ik een slecht voorbeeld. Ik wil daar niet aan mee werken. Ik wil graag terug naar waar het om gaat, de discussie.
Je kunt, bijvoorbeeld, bij dit thema, censuur versus openheid, spelregels versus ‘iedereen mag alles zeggen’ ook op een andere manier met elkaar praten. Ik vind het een oprecht dilemma, dat openheid tegelijkertijd de ruimte laat voor reacties die de openheid juist weer aantasten. Het is een vraagstuk dat niet alleen voor weblogs geldt, maar voor de gehele samenleving. Ik vind dat een dilemma omdat het kiezen is tussen twee kwaden en dan de vraag, wat is het minste kwaad. De discussie zou dus wat mij betreft moeten gaan over de vraag of de openheid en de vrijheid van meningsuiting ook grenzen heeft, en of die grenzen liggen bij een aantal fatsoensnormen. Zoals: argumenteer en zeik elkaar niet af.
Ik heb daar op dit moment een keuze in gemaakt. Na een periode waarin alles mocht op dit weblog, gaat een nieuw experiment in: ik wil kijken of de ruimte voor discussie wordt vergroot, kwalitatief, kwantitatief, wanneer er op dit weblog een aantal normen wordt gehanteerd voor de discussie. En die gaat, het zij nog eens gezegd, niet over het hebben van een andere mening, maar over de vraag hoe die andere mening wordt gepresenteerd. Of er nog wordt geluisterd, of de andere met haar of zijn mening nog in waarde wordt gelaten.
Een voorbeeld van hoe het ook kan staat op dit weblog. Ik had een stuk geschreven over Ayaan Hirsi Ali. Ik veronderstelde dat haar aanhang vooral bestaat uit autochtonen die toch al tegen de islam zijn, en niet de vrouwen die ze zegt te willen bevrijden. Carla Rus reageerde daar kritisch op in de Volksksrant. Ik zette een reactie daarop weer op mijn weblog. Toen nam Carla het initiatief om me direct te benaderen, en zetten we de discussie voort zonder dat daar de krant tussen zat. Wat ik goed vond aan die discussie is dat die met wederzijds respect werd gevoerd. We probeerden niet alleen te onderzoeken op welke punten we van mening verschilden, maar ook welke zorgen we deelden. Dat gaf een gemeenschappelijke basis waardoor werkelijke uitwisseling ook mogelijk werd. Vervolgens gaven we niet alleen elk onze meningen, maar vertelden ook op grond van welke ervaringen, inzichten, bronnen we die mening hadden gevormd. Dat gaf ook de ruimte om te zeggen: okee, ik denk dat het anders zit, maar laten we kijken naar wat de ontwikkelingen ons gaan vertellen. We kwamen er al discussierende ook achter dat één van de misverstanden was gebaseerd op het feit dat we het soms over verschillende groepen vrouwen hadden, we onderkenden dat het nogal een verschil maakt, als je het hebt over moslima’s, of je de jonge generatie goed opgeleide en geheel geïntegreerde moslimvrouwen bedoelt, of de groep vrouwen die erg in het isolement zit en veel problemen heeft en die dus nog nauwelijks in staat is om voor zichzelf op te komen, zeker niet in zo’n discussie. We hadden aan het eind nog steeds niet helemaal dezelfde visie, maar die was wel een eind verhelderd en naar elkaar toegegroeid, en zo’n discussie vind ik echt een groot plezier omdat het me er toe brengt om na te denken, in plaats van te moeten kiezen ga ik in de verdediging of negeer ik dit maar. Natuurlijk hoeft niet elke discussie zo uitgebreid te zijn, maar het illustreert in ieder geval hoe het ook kan: naar elkaar willen luisteren, nieuwsgierig zijn naar elkaars ervaringen, elkaar in de waarde laten. En niet afzeiken als je geen argumenten meer hebt.
Er zijn twee onderwerpen waar ik vaak over schrijf waar de gemoederen hoog oplopen, en de grens van het fatsoen regelmatig wordt overschreden. De een is de discussie over Palestina/Israël, en de ander is die over integratie, migranten en islam. Ik vind het op een gegeven ogenblik niet meer kunnen dat de mensen die er duidelijk het minst van af weten omdat ze moslims alleen maar kennen van op straat zien lopen over de hoofden van de mensen zelf wel even uit gaan leggen wat daar allemaal mis mee is. Alsof ‘die mensen’ niet kunnen praten. Ik vind dat die discussies, die meestal geen discussies worden, de grens van werkelijk aantoonbaar racisme meerdere keren bedenkelijk zijn genaderd. Ik wil moslima’s graag uitnodigen om op dit weblog hun woordje te doen. Maar ik wil dat alleen maar als ik er ook voor kan zorgen dat ze niet bedolven worden onder verbale emmers vuil, onbenul en oordelen. Want dan praten alleen de paar vrouwen mee die er geen bezwaar tegen hebben om ‘de andere kant’ ook eens flink om de oren te meppen. Dat zijn geen discussies, dat zijn moddergevechten.
Discussies werken alleen wanneer je niet geheel en al vastzit in de loopgraaf van je eigen opinie. Ik heb dat aan de hand van het Palestina/Israël conflict geprobeerd te verhelderen in mijn stuk over de paradigmastrijd. Ik ga er van uit dat Israël een bezettende mogendheid is, (dat is paradigma 3), en ik vind dat die bezetting niet te ontkennen valt. En er zijn een paar vaste inloggers, (duidelijk van paradima 1), die dat koste wat kost willen ontkennen. Aangezien het volgens mij niet te ontkennen valt wordt er een scala aan pseudo-argumenten, steeds herhaalde mantra’s, en aantoonbare leugens uit de kast getrokken, die herhaald worden ook wanneer ze allang zijn weerlegd. Voortdurend wordt ook mijn deskundigheid op het gebied in twijfel getrokken en als niks meer helpt dan word ik simpelweg beschuldigd van propaganda. Wordt dat een discussie? Nee, dat wordt geen discussie, want de enige discussie die nog gevoerd zou kunnen worden is over het onderliggende paradigma en dat wordt nou juist angstvallig vermeden.
Ook daar heb ik veel maar laten gebeuren, met de gedachte dat degenen die het zo faliekant niet met me eens zijn ook de ruimte moeten hebben om hun mening te uiten. Maar ook op dat punt wordt wat mij betreft een grens overschreden. Wanneer iemand Sharon feliciteert nadat er net weer een paar Palestijnse kinderen zijn gedood word ik daar echt beroerd van. Die eindeloze stroom beschuldigingen aan het adres van de Palestijnen waarvan ik uit directe ervaring weet dat ze niet waar zijn vind ik op een gegeven ogenblik niet meer te verteren. Ik hoef ook niet voor de tigste keer uit te leggen dat ik tegen zelfmoordaanslagen ben. En het licht gaat bij mij echt uit wanneer er gezegd wordt “Arabieren zijn gif”.
Het is moeilijk om de grens te bepalen tussen verschillende meningen hebben en waar het in mijn ogen echt terecht komt in laster, leugens en racisme. Het is mij wel duidelijk dat die grens herhaaldelijk ruimschoots werd overschreden. Kijk naar de track onder de titel Brief van Ramadan. Ik heb die track er met opzet nog op laten staan om te kunnen illustreren wat ik bedoel. Ramadan vertelt daar het verhaal over zijn zoontje van drie, die voor zijn verjaardag een plastic machinegeweer wil omdat hij denkt dat hij zichzelf en zijn broertje daarmee kan verdedigen. In mijn ogen is het een kwetsbaar verhaal, Ramadan is een vader die zich zorgen maakt over zijn zoontjes, die ze graag op zou willen voeden tot vredelievende burgers maar die niet meer weet hoe je dat onder de omstandigheden van voortdurende dreiging nog voor elkaar krijgt. (Nog afgezien van het feit dat ook Nederlandse jochies graag pistolen en Rambootjes op hun verjaardag willen).
Kijk naar de reacties: iemand beweert dat de Palestijnen hun kinderen dus met machinegeweren opvoeden en indoctrineren tot Strijder van het Geloof.
Iemand vindt dat de Palestijnen maar geen kinderen meer moeten krijgen omdat ze zouden kunnen weten hoe de situatie daar is. (Wat zou Sharon het eens zijn met deze ‘oplossing’ zeg, hoeft hij ze niet meer op te jagen, verdwijnen ze vanzelf).
Iemand beweert dat die kinderen worden misbruikt voor de ‘islamo-hysterische haatcampagne’ en opgevoed worden met naziachtige symboliek.
Nog een: “net als Hitler gebruiken de islamisten kinderen gewoon als goedkoop strijd- en propagandawapen.”
Iemand noemt het hersenspoeling van door haat gedreven fascisten en iemand weet zeker dat er in de Palestijnse gebieden jaarlijks 400 meisjes vermoord worden door familie en broers, en dat Palestijnse ouders dus gevaarlijker zijn voor hun kinderen dan Sharon.
Ach jeetje, onze Ramadan als een soort Hitler. En dan moet je net vredelievende Ramadan hebben die ongeveer de antithese is van een Hamasaanhanger. Gelukkig was de ergste bagger niet in het engels vertaald. Ik zou me diep schamen als deze dingen, op mijn weblog, tegen mijn vriend gezegd zouden zijn. Wat weten mensen die er nooit zijn geweest, die de mensen niet kennen die ze beoordelen, toch goed wat er mis is. Wat weten ze het toch zeker.
Moet ik dit dan maar negeren, moet ik dit nog accepteren? Zou ik het ook moeten laten staan als, nou ja, ‘een andere mening moet ook kunnen’, als het ging om antisemitisme?
Ik maak een keuze, ik vind van niet, en noem het dan maar censuur. Er staan al sites genoeg vol met deze bagger, en ik wil het niet hebben op mijn weblog. Ik wil niet dat het gewoon wordt dat je dit kunt zeggen in naam van de vrijheid van meningsuiting, en ik wil er niet voor misbruikt worden.
Ik vind dat mijn weblog gaandeweg bezet werd door een paar mensen die het kennelijk een makkelijke manier vinden om hun rotzooi onder de aandacht te brengen van mensen die hoogstwaarschijnlijk uit zichzelf weinig goesting zouden hebben om van die bagger sites zelf op te zoeken, ook al is het nuttig om onder ogen te zien hoe erg het is. Ik wens niet meer te fungeren als een vehicel voor deze troep, en de fiets te zijn waar die lui makkelijk achterop kunnen gaan zitten. Die er van kunnen profiteren dat er veel mensen zijn die hier graag langs komen. Laten ze hun eigen weblogs maar maken, en dan kijken hoeveel mensen zin hebben om daar heen te gaan. Maar niet meer hier. Dan maar een beetje minder open. Helaas.
Waar ik de grens precies moet leggen tussen wat nog wel kan en wat niet meer weet ik niet exact. Het wordt zoeken. Misschien ben ik in het begin te streng. Misschien is het later mogelijk om de mazen van het filter dat ik heb aangelegd weer groter te maken. Misschien als het gaat lukken, worden de spelregels zo gewoon dat we er niet meer op hoeven te letten en wordt dit weblog ook zonder censuur een afzeikvrije ruimte.
Wie weet.
Voor het geval je op de zoveelste mening zit te wachten …: Wat mij betreft heb je groot gelijk! Laten we nou weer lekker over gaan tot de orde van de dag. Laat het verder gaan, anders krijg je nóóit tijd om eens te vertellen hoe het is afgelopen met dat telebankieren! 🙂
Beste Anja, Lucy heeft gelijk. Deze zielepoten hebben nu wel weer genoeg aandacht gehad. Ga lekker verder met je log, ik lees het graag. Trek het je niks aan!!
Ha die Lucy. Nou, ik telegireer inderdaad, en heb mijn eerste financiële handeling per PC er al opzitten. Dat ging wel lekker.
En ja, we gaan weer verder met het log. Er liggen nog een stapel onderwerpen.
Op zich kan ik begrijpen dat berichten die enkel bedoelt zijn om de ander te kwetsen niet worden toegestaan. Meer dan logisch. Echter, ik benadruk wel dat de censuur/filter niet te heftig moet worden. Doel van een weblog is namelijk je mening geven én communiceren met anderen. Communicatie is niet mogelijk als de ene helft van de bezoekers niet de mogelijkheid krijgt om hun mening te geven. Ik ga er dus vanuit een ieder hier met wijsheid zal handelen en de ander (én zijn mening) zal respecteren, ookal ben je het niet eens met de ander.
ik vind nog steeds dat het eigenlijk niet kan .blijf er bij dat voorlichten en eerlijkheid ten opzichte van enkele figuren die het dus duidelijk niet snappen .beter is als negeren .ik vind dat je moet oppassen dat je een ronny nafthaniel word .dus anja ga de discussie aan a.u.b.
@ Anja: van harte met deze mijlpaal! (die van telebankieren bedoel ik 😉 )
Ik ben dolblij met dat ‘logfilter’, vooral als het een stuk zoals hierboven in het voorbeeld weergegeven eruit haalt…!
Het wordt in therapeutische sessies weliswaar nog steeds aangeraden om bestaande frustraties op papier te zetten om ze op die manier van je af te schrijven maar dat het ook ergens geplaatst dient te worden of dat een ander maar bereid moet zijn zich het aangebodene te moeten laten welgevallen heb ik nog nooit ergens gelezen…!!
P.S. Wim de Bie kent overigens uitsluitend een reactie-adres en ik verzeker je dat hij uitsluitend in zeer zeldzame gevallen een antwoord geeft op een vraag of mededeling…!
@ Daniel O
Klap klap klap klap …….. applaus ik ben het helemaal met je eens.
Er wordt te weinig nagedacht voordat mensen gaan typen en als je wil schelden maak je maar lekker je eigen weblog waar je tekeer kan gaan lijkt mij.
Kom op Anja, deze ‘andersdenkenden’ hebben nu al veel te veel aandacht gehad. Jij hebt hééél uitvoerig en hééél goed, maar nu ook genoeg onderbouwd waarom je deze stappen van filtering hebt moeten nemen. En ik heb er alle vertrouwen in dat jouw filter genoeg ruimte laat voor kritische geluiden, mits -terecht- geformuleerd op een respectvolle wijze. De discussie met Carla Rus is een prima voorbeeld. Voor mij geldt dat juist die filtering maakt dat ik weer ruimte voel om in te stappen. Dus:
Let’s get back to business!
Ik een Ronny Naftaniël zeg, Henk Verbeek, ik had je er toch bijna wegens zware belediging van afgezwiept, kun je je vergelijkingen niet wat delicater uitzoeken man? Wat bedoel je eigenlijk?
En als jij vind dat we de discussie aan moeten gaan wil je mij dat niet in mijn up laten doen zeg. Doe jij je best ook maar.
Ja Maurits, ik denk dat we te maken hebben met een misverstand. Ik kom ook uit de hulpverlening en weet heel goed dat het mensen reuze op kan luchten om het er eens allemaal uit te gooien, maar dat betekent nog niet dat dat publiekelijk moet.
Ik weet dat er veel mensen met een weblog voor kiezen om helemaal geen ruimte te maken voor reacties, en daar kan ik me ondertussen wel wat bij voorstellen, de rust die dat moet geven, zeg. Maar ik probeer nu een middenweg. Eens kijken hoe dat werkt.
Wel… laat ik ook eens een mening deponeren. Dat afzeiken e.d. is ook storend, echter ga je voorbij aan een heleboel zaken. Namelijk, dat burgers niet denken in ‘argument vorm’ maar in voor of tegen. Argumenten geschreeuw komt altijd uit de hoek van de politici of de wanne be politici, een normale burger is daar heel z/w in. Als ik op straat een prent uit deel, ben ik gewoon een gore klootzak en dat willen mensen me ook laten weten. Weblog heeft hetzelfde effect, naja politici + weblog leverd hetzelfde effect op, name of the game noemen wij het altijd maar.
Bij deze mensen had je het toch niet goed kunnen doen. Dat zie je al aan het niveau van communiceren. Neem me niet kwalijk maar dat mailtje van Annelies is echt afschuwelijk. Moet je met deze mensen nog een disussie aangaan? Laten we elkaar wel even met respect blijven behandelen of je het nou wel of niet met je medemens eens bent. Dat is nu precies wat er in deze maatschappij aan de gang is. Zo kun je ook nooit tot elkaar komen! (als iedereen maar boos op elkaar blijft doen en elkaar afzeikt kun je ook geen overeenkomsten vinden of een compromie sluiten)
Je moet alles maar kunnen zeggen onder het mom vrijheid van meningsuiting. Maar MOET je altijd alles zeggen? Ik denk het niet. Zeker niet als de persoon waar je je tot richt er verder niks mee kan. Als het alleen maar afbrekend is in plaats van opbouwend. Ik ben het ook niet met alles eens wat Anja of andere loggers op dit log zeggen maar om nou gelijk met rotte vis te gaan gooien. Het geeft wel weer een goed beeld hoe mensen op dit moment in Nederland met elkaar omgaan. Heel triest. Ik heb ook altijd het idee dat het een vorm van afreageren is. Misschien durft men in een discussie waar je elkaar aankijkt niks te zeggen maar omdat ze nu anoniem zijn denken ze ineens alles te kunnen zeggen.
Wat heerlijk zeg zo’n afzeikvrije ruimte in weblogland een echte verademing. Nu zullen er wel weer mensen van de gelegenheid gebruik maken ons bij Jan op zijn log aan te spreken (af te zeiken) om wat we hier zeggen…. Waarom beginnen ze geen eigen afzeikweblog.nl als ze het zo leuk vinden?
anja ik geef duidelijk aan dat je moet oppassen dat je geen ronny naftaniel word !dat is iets anders dan dat ik zeg dat je dat bent !ik bedoel daar mee dat een figuur als ronny en sidi geen compromie willen sluiten met wie dan ook !als jij je ook zo gaat opstellen .dan komt er nooit een oplossing .dan krijgen we een kip of het ei verhaal .en dat is niet wat jij of ik wil ,toch?
Even een reactie op Jan – ja, je had mij aan de lijn op dat andere forum. En het was inderdaad een lang gesprek. We werden het over veel niet eens, maar het was wel een gesprek.
Jouw vraag hier – hoe krijg je buurjongetjes aan hun verstand gepeuterd dat de dingen die ze roepen een broek te groot en een brug te ver zijn – is zinnig. Ik zou als buurvrouw denk ik beginnen met een glas cola en een goed gesprek. Want zo’n kind haalt z’n wijsheid natuurlijk ergens vandaan en zie daar maar eens iets aan te doen. Lukt je nooit. Dus dan is tegengas geven het enige middel. Toch?
Beste MAD, als jij je op straat een gore klootzak wil laten noemen is dat prima, als iemand (burger of politicus) jou op dit weblog een gore klootzak wil noemen gaat ie er af. Zo is de stand van zaken. Baas in eigen weblog, zeg maar.
Beste Henk, je bent niet duidelijk waar ik compromissen over zou moeten maken. Wat ik denk over het Palestina/Israël conflict is ondertussen duidelijk en op dit weblog makkelijk te vinden. Dat is geen kip en ei verhaal, het is voor mij heel duidelijk waar de oorzaken liggen, wat de gevolgen zijn. Dat er ook mensen zijn die er anders over denken is bekend.
Claar, zit je wel op de juiste track? Ik zie geen Jan waar je op reageert.
…eh, hè? Oh, ik reageerde op Jan#25 van De nieuwe spelregels van 6 oktober. Was even in de bonen. Heb je soms.
Verbind jij me even door?
De wereld is niet zo zwart-wit als het lijkt. Soms kan een tegenstander ook ineens je medestander worden. Dat is ook mijn instelling altijd al geweest.
Je walgt van het CIDI met Naftaniel en pardoes zou je je kunnen vinden in hun kritiek over Hirsi Ali over de commotie van het besnijden van jongetjes. Ik zou dit als een voorbeeld willen zien; hoe 2 verschillende paradigma’s toch raakvlakken kunnen hebben en hoezeer gelijke paradigma’s toch weer het met elkaar oneens kunnen zijn. Het illustreert passend mijn visie over paradigma’s.
Ik houd de gegeven informatie altijd weer opnieuw tegen het licht. Er kunnen altijd weer nieuwe feiten bijkomen, die dit rechtvaardigen. En een mening daarover kan men op verschillende manieren inpakken. oké Ik ben daarbij ook niet altijd heel netjes in geweest. Maar politieke correctheid is niet mijn handelsmerk. Ik zeg altijd liever zaken recht voor zijn raap zonder het te verpakken met omslachtige begrippen.
Men zegt soms: Dat is kinderachtig. Geef mij maar een stel eerlijke kinderen dan om me heen, die er niet om heen draaien. De directheid van kinderen is soms een hele verademing. Ik bezig de stelling; dat volwassenen in gevoel te ver van hun kind-zijn zijn afgedwaald.
Het schijnt tot mijn plezier zo te zijn, dat we inderdaad met een schone lei dit nieuwe log ingaan. Ik heb namelijk sinds een paar maanden nog nooit een opmerking meer van je vernomen.
1 misverstand wil ik dan direct met je uit de weg ruimen: Als ik iets vraag; of ik richt een commentaar naar jou, dan verplicht ik je tot niks. Op het log van Marijnissen begin ik ook wel eens met: @Marijnissen. Van hem krijg ik ook meestal geen direct antwoord. Daar doet Rene niet moeilijk over. Het blijft een verzoek en het is geen eis.
Dan heb ik hier een vraag: Wellicht door alle commotie wat in vergetelheid geraakt. Maar Ramadan wees mijn idee om palestijnse kinderen vakantie hier te gunnen af met de stelling; dat die waarschijnlijk niet de grens over komen. Kun jij dit bevestigen? Mischien is het nu wel zo; maar we moeten ook naar de toekomst kijken, als de spaningen wat zijn getempert. Het is in het nadeel van de palestijnse kinderen, als hun ouders een wat negatieve kijk hebben over hun toekomst en niet de mogelijkheden aangrijpen die hen wordt geboden. Hoe moeilijk dit ook is.
Hoewel het voor jou bewerkelijker is, vind ik het persoonlijk hartstikke fijn dat we er nu vanuit kunnen gaan dat ongenuanceerd eierengooien hier tot het verleden gaat behoren.
Rottig dat het nodig blijkt om daar ‘regels’ voor op te stellen. Waarden & normen, goed fatsoen. Moeilijk voor velen.
Ik heb respect en waardering voor je beslissing (en het had van mij wel eerder gemogen *grijns*)
and on with the show!
Beste Renee, dat ik niet verplicht ben om op iedereen te reageren spreekt vanzelf. In het verleden was jij wel grootmeester afzeiken als je geen aandacht kreeg, en het zou niet kinderachtig van je zijn als je dat toegaf. Nu we het weer opnieuw gaan proberen, mét een aantal normen en waarden.
Inderdaad: kinderen komen niet de grens over. Mocht dat ooit weer wel kunnen dan kun je het rustig aan de ouders overlaten om hun kinderen mee op vakantie te nemen. Ramadan kwam zelf de grens niet over omdat hij nog geen 35 is, hij weet waar hij het over heeft. Maar zelfs als we het wel zouden kunnen is het de vraag of we het zouden doen. Het is niet zo leuk voor kinderen om hier te zien hoe het is om een normaal leven te leiden en dan weer terug te moeten naar de rottige situatie daar. Wat we liever doen: bijvoorbeeld in Gaza zelf de zomerkampen ondersteunen waarbij de kinderen wat afleiding krijgen en een manier om zich te uiten. Dicht bij huis en bij hun ouders.
Even kijken of ik op de goede track zit … eh … ja.
Anja, Rene geeft hierboven toch zelf al toe dat hij “ook niet altijd heel netjes is geweest”?
Ik wil even iets zeggen over kinderen hier uitnodigen. Ik ben het niet met je eens, dat het niet zo leuk is voor kinderen om eerst hier te zien, hoe normaal het kan zijn en dan terug te moeten. Dat wil zeggen: ik dacht er eerst hetzelfde over als jij, maar ben door de praktijk van gedachten veranderd. Ik was gastouder voor kinderen uit Noord- en Zuid Belfast, lang geleden. Steeds werden twee kinderen die thuis in Belfast elkaar als de ultieme vijand zagen, bij elkaar in een gastgezin geplaatst. Al mijn bezwaren en angsten verdwenen als sneeuw voor de zon – en dat was bij alle gastouders zo. De kinderen trokken binnen de kortste keren met elkaar op. Ze moesten wel, ze hadden elkaar in die vreemde omgeving hard nodig. Ze sliepen als rozen, intens opgelucht even uit het dagelijks geweld te zijn. Het duurde even, maar ze bespraken met elkaar en met ons hun realiteit en we leerden er allemaal van. We kregen allemaal een nieuw referentiekader. Deze kinderen wisten niet wat een normaal leven was en wij wisten niet hoe het is, in geweld groot te worden. En ze gingen zeker vijf kilo zwaarder naar huis. Lachend en zwaaiend en blij dat ze weer naar hun ouders gingen. Tien jaar later heb ik een van de twee nog eens ontmoet. De logeerpartij is voor hem een ommekeer in zijn denken geweest, vertelde hij. Bepalend voor de rest van zijn leven.
Laat het maar aan Renee over, Claar. Ik had het tegen hem.
En laat het ook maar aan de ouders in Gaza over. Nog afgezien van het feit dat het nu en waarschijnlijk nog een hele tijd onmogelijk is om kinderen uit Gaza te laten komen. De volwassenen die ik daar ken zijn in het buitenland geweest, toen het nog kon. Ze weten waar ze het over hebben. Ze weten wat het uitmaakt om een andere omgeving mee te maken. Khaled heeft zijn kinderen eens mee kunnen nemen naar Egypte. Zijn oudste zoontje vraagt nog steeds waarom kunnen we niet in Cairo gaan wonen, waarom moeten we hier blijven. Het pakt niet altijd zo uit als in jouw mooie verhaal.
Inderdaad, er wordt veel argumentloos afgezeken. En het meest enge is: we gaan er nog in mee ook. Wanneer iemand op een weblog of opiniesite ongenuanceerd en gepaard met grove beledigingen hetgeen wat door moet gaan voor zijn mening eruit knalt; hoe snel zijn we dan zelf niet geneigd om te antwoorden met drogredeneringen en beledigingen terug.
De inhoudelijke discussie wordt aan de kant gezet door haantjesgedrag en geldingsdrang.
Een dramatisch voorbeeld hiervan hebben we vandaag moeten vernemen. Theo Van Gogh is vermoord, omdat hij ongenuanceerd zijn mening spuide; door een persoon met een andere mening die evenmin koos voor een open, respectvolle discussie.
Zou Van Gogh nog leven als hij zijn woorden zorgvuldiger had afgewogen? Zou zijn moordenaar überhaupt op het idee zijn gekomen om Van Gogh te vermoorden, als er naar moslims werd geluisterd en ze niet werden gestigmatiseerd?
Ik denk het wel; en ik kom daarmee tot de conclusie dat er een mensenleven gespaard had kunnen blijven door de vrije discussie.
Wat IS vrijheid van meningsuiting? De tendens is inderdaad dat je kunt roepen wat je wilt, maar waarschijnlijk is er meer vrijheid van meningsuiting wanneer de uiting van je mening onlosmakelijk is verbonden met argumenten, zodat het uiten van die mening leidt tot inzicht en een open discussie.
Ik vind dat je een goede zet hebt gedaan met je filter, en ik hoop dat er meer logs zullen volgen; zodat er waarlijk vrije meningsuiting en open discussie kan bestaan.
Beste Anja,
Prachtig hoe rustig en gedegen je blijft argumenteren en alles wat de goede wijze van dialogeren krenkt en in de weg staat blijft aanklagen en hopen, tegen beter weten in, dat dit zal helpen. Toch moet je ook eens lezen wat professor Etienne Vermeersch (moraalfilosoof) over de wijze van dialogeren zegt op de website van Kif Kif (www.kifkif.be) Hij was te gast op het diskussieforum (zijn repliek van 27 aug.’04 11u26) van Kif Kif. (info@kifkif.be) Verhelderend en paralel met jou aanpak.
Succes en hartelijke groeten van Karel Seurs