Het was in 1997 dat ik uitgenodigd werd om als ‘geëngageerde schrijfster’ een lezing te komen geven in Bir Zeit, voor de eerste Internationale Conferentie van de Palestijnse Schrijversbond. Ik was zeer vereerd.

We moesten twee dagen wachten voordat Machmoed Darwish, de nationale dichter, door de controlepost bij de Allenby Bridge was. Hij maakte er nog een grap over, dat de Israël’s banger zijn voor gedichten als wapen in de strijd, dan voor stenen en explosieven.

Iedereen die uren op hem had zitten wachten wilde hem even aanraken, een hand geven, een paar woorden met hem wisselen. De tanks en soldaten buiten waren even helemaal vergeten.