Onderstaande stukje verscheen als ingezonden brief in de Volkskrant van 2 oktober. Mies Westerveld is collega Eerste Kamerlid, voor de PvdA.
Ik ben 51 jaar, lid van de zogeheten babyboom-generatie. Ik onderschrijf de zorgen van velen over de scheve verhouding tussen betalers en genieters als ‘wij’ straks massaal met pensioen gaan. Toch loop ik mee op 2 oktober. Omdat ik kwaad ben en gefrustreerd over de manier waarop dit kabinet mijn zorg voor later misbruikt om een eigen, puur rechtse agenda door te drukken. Waar is het besef gebleven dat mensen niet alleen werken, maar ook voor anderen zorgen?
Levensloop? een lachtertje. Dot kabinet maakt er een veredelde spaarloonregeling van voor wie maandelijks een flink bedrag opzij kan leggen. De rest zoekt het maar uit.
De nieuwe WAO, ook zo’n opwekkend dossier. Als je na een ernstige aanslag op je gezondheid niet meer in slaagt weer aan de slag te komen, wacht je een uitkering op minimumniveau. Alleen degenen die duurzaam ongeschikt zijn krijgen ietsje meer: geen 70 maar 75 procent van hun (gemaximeerde) loon. Maar het WAO-gat, ingevoerd in 1993 toen de WAO-cijfers koste wat kost omlaag moesten, blijft in de wet staan. Daardoor belanden ook deze echt ernstige gevallen op termijn toch op de glijbaan het sociale minimum. En als de klap op de vuurpijl gaan we meer premie betalen: níet om de regeling humaner te maken, maar om de verzekeraars een eerlijke kans te geven met het UWV te concurreren. Concurreren waarop? Wie het snelste een uitkering geeft of die het vaak st weigert? Waanzin.
De boodschap van dit kabinet: voor zaken die we vanuit een oogpunt van fatsoen zouden moeten doen is er geen geld. Maar voor rechtse stokpaardjes als ieder zijn eigen levenslooprekening of concurrentie op de uitvoering gaan we straks bakken geld betalen.
Daarom loop ik mee op 2 oktober.
Mies Westerveld.
Vreemd; de partij van MW. Westerveld is dezelfde partij die de aanzet heeft gegeven om de WAO de nek om te draaien onder aanvoering van Wim Kok. Altijd maar braaf meegestemt met haar coalitie; want anders werd Kok boos of Melkert.
Mw Westerveld: Nu is uw VUT aan de beurt en u voegt zich in onze rijen. Wel een beetje laat vindt u niet?
Ik ben ook zo’n babieboemer. Ik heb ook meegelopen op 2 oktober. Om dezelfde redenen boos, maar toch weer anders. Want Mies heeft tenminste fatsoenlijk werk.
Ik niet meer, na twee maal binnen vijf jaar tijd ontslag wegens “reorganisatie”. En zoals het er nu naar uitziet, blijft dat zo. Aan mijn capaciteiten ligt het niet, aan mijn inzet ook niet. Aan mijn sollicitatiedrift ook niet. Noch aan mijn ambitie. Noch aan mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Noch aan mijn lef.
Louter en alleen aan mijn leeftijd.
Dit kabinet, met de grote bek over ‘langer doorwerken’, over ‘eigen verantwoordelijkheid nemen’, over noem maar op, heeft voor een conjunctuur gezorgd waarin buiten hun schuld baanloos geworden ouderen zoals ik langzaam volslagen wanhopig gemaakt worden.
Wanhopig van een dramatisch slecht functionerend UWV, bijvoorbeeld, dat de ene fout na de andere maakt en je gewoon maanden zonder inkomen zet. Waardoor mijn financiën intussen een puinhoop zijn. Als de regering zo omging met de salarissen van haar werknemers, was het land te klein.
Wanhopig van de bezwaarprocedures, omdat ik de simpel aantoonbare fouten wil corrigeren. Zodat anderen misschien niet de dupe worden. Tot aan de nationale ombudsman aan toe doorprocederen – na maanden gelijk krijgen.
Wanhopig van een reïntegratietraject, waar je verplicht ingeduwd wordt (op straffe van inhouding van een uitkering waarvoor je zelf jarenlang trouw de premies hebt opgebracht). Een reïntegratietraject dat in anderhalf jaar zegge en schrijven zes (6) gesprekjes en een paar e-mailtjes met een reïntegreut opleverde, die niets opleverden. Voor mij dus, want het leverde het reïntegratiebedrijf maar liefst 10.000 euro op. Weggegooid geld, weggegooide energie, weggegooide tijd.
Wanhopig van een casemanager van UWV die je ook nog regelmatig verplicht moet bezoeken (op straffe van inhouding van de uitkering waarvoor enz.), omdat hij weer moet controleren wat die reïntegreut nou eigenlijk doet – niets dus. Banen heeft hij ook niet, adviezen ook niet, je helpen met je problemen met het UWV mag hij niet. Weggegooid geld, weggegooide energie, weggegooide tijd.
Wanhopig van de vele werkgevers die me letterlijk zeggen dat ze me graag zouden willen hebben, maar toch die jongere goedkopere kandidaat nemen. Omdat ik te hoogopgeleid ben en dus te duur, zeggen ze. En te ervaren, denk ik.
Wanhopig van het UWV dat zegt dat ik dan maar moet herscholen. Op eigen kosten, het wordt niet meer vergoed. Maar ook na herscholing (waarin?, waarom? en waarvan?) ben ik nog steeds te oud. Wat zeg ik, nog ouder.
Dus glij ik onherroepelijk richting bijstand, terwijl ik me voel als kostbaar kapitaal dat bewust vernietigd en vernederd wordt. Er zit geen toekomst in mij, vindt dit kabinet. En ondergraaft intussen je positie nog verder.
Er zit een grens aan het aantal afwijzingen dat een mens kan verdragen. Ik heb die na 2,5 jaar non-stop solliciteren en afgewezen worden eigenlijk bereikt. Maar ik heb geen keus, ik zit in dit krankzinnige bureaucratische drijfzand en kom er vrees ik niet meer uit.
Het ergste: weten dat ik godsonmogelijk de enige kan zijn.
Ik hoop nog voor de prepensioengerechtigde leeftijd een werkplek te vinden. Ik heb er een hard hoofd in. Aan mijn pensioen durf ik niet eens meer te denken.
Men noemt het levens-loopregelingen.
Men bedoelt leven-sloopregelingen.
@Claar, jou ervaring is de mijne, alleen mij kunnen ze niet herscholen, heb te veel aan opleidingen. Als het zo doorgaat zal ik geen pensioen kunnen verdienen; ik heb nog steeds een beetje hoop dat ik tot mijn 65 -ste mag werken. Uit de pure nood heb ik een aantal webpaginas bij de teletekst opgevraagd om te bouwen (gratis) zodat ik iets terug mag doen voor de maatschappij. Ik kan ook twee ordners aan sollicitatiebrieven gaan publiceren, heb ik twee romans, maar wie gaat dat lezen? Ik weet niet waarom ik mijn hele leven heb zitten blokken….. er zijn geen betaalde banen voor de vrouwen, zij moeten maar altijd gratis werken. Ik geef het niet op en zoek naar een baan in de landen waar alle vrouwen werken (Finland en misschien Luxemburg). Misschien moet jij ook iets anders proberen dan je gelijk halen…denk er om dat je niet alleen bent.
als uitgeprocedeerde WAO’er koester ik de vage hoop dat ik en mijn vrouw de 65 niet halen. want er zal geween zijn en geknars van tanden. over 10 jaar zal duidelijk worden dat de bomen inderdaad niet tot aan de hemel groeien. in geen enkele westerse economie.
gezond oud worden is dan nog slechts weggelegd voor een enkele rijke. vandaar dat het zakkenvullen in de hogere echelons steeds krampachtiger toeneemt. maar dat terzijde.
jarenlang hebben regeringen genegeerd dat eenieder voor zijn eigen pensioen dient te sparen en evenzovele jaren is deze wetmatigheid genegeerd. nu komt de afrekening. geen enkele bezuiniging zal in staat blijken om de fouten uit het verleden te herstellen.
dus er zal geween zijn en geknars van tanden. de solidariteit wordt nu al losgelaten. mijn schrikbeeld is dat ik als bejaarde straks langs de straat moet zwerven omdat ik geen dak boven mijn hoofd meer kan betalen.
ik was er ook bij op 2 oktober. niet omdat ik verwacht dat het iets oplevert, maar om in ieder geval een keer een luid protest te laten horen.
er is in dit land een elite van ambtenaren en hooggeplaatste industrielen die erg goed voor zichzelf zorgt. ik reken de schrijfster van het ingezonden stuk daar ook toe. haar zal namelijk niets gebeuren. ambtenaren zullen er voor zorgen dat zij krijgt wat haar rechtens toekomt, ten koste van de grote massa. daarom vind ik haar verhaal gewooon hypocriet. ze is als onze koningin die haar AOW opeist en zegt dit weg te geven aan een goed doel.
Ik ben niet onder de indruk van Mies Westerveld. Ik vind dat babyboomers die het kunnen betalen (dus geen WAO’ers) geen voordelige regelingen hoeven te krijgen waarnaar de toekomstige generaties kunnen fluiten. Gelijke monniken, gelijke kappen. Dat wil niet zeggen dat opgebouwde rechten en terechte verwachtingen zomaar teniet gedaan kunnen worden, dus een overgangsregeling lijkt me gepast. Wat betreft de WAO, reintegratie ik weet er alles van. Ik heb de reintegratie zelf aangevraagd, werk wel, maar heb nog maar de zekerheid voor een baan tot een half jaar. Ik vind het bizar dat men van alle kanten roept dat mensen moeten werken, (daar ben ik natuurlijk niet tegen) maar dat er tegelijkertijd zo’n belabberde bureaucratische instantie tegenoverstaat die je eigenlijk helemaal niet kunnen helpen om een baan te vinden. Hoezeer de consultant me ook wilde helpen. En ik moet toegeven als oudere wordt je onbegrijpelijkerwijze op een grove manier gediscrimineerd op de arbeidsmarkt. Dus mevrouw Westerveld en Meulenbelt wees alert op hoe het geld van die reintegratiediensten besteed wordt en zoek naar positieve stimulansen om mensen weer aan het werk te krijgen. Waarom niet werkgevers tijdelijk een bonus geven als ze een arbeidsongeschikte aannemen en waarom ze wel straffen als ze zo iemand moeten ontslaan, want dan durven ze nooit meer het risico te nemen een arbeidsongeschikte aan te nemen.