Ik benijd burgemeester Cohen en wethouder Aboutaleb van Jeugdzaken niet. Het was een naar bericht, dat het stel Marja en Bert uit de Amsterdamse Diamantbuurt uiteindelijk hebben moeten vluchten voor de aanhoudende intimidatie van een groepje Marokkaanse jongeren. Dit is de eerste vraag die opkomt: had er niet meer gedaan kunnen worden? Dit is geen plotselinge gebeurtenis, iedereen wist dat er mot was, hadden die jongens niet beter aangepakt kunnen worden, was er niet meer politiebewaking mogelijk geweest, had er niet een groter beroep gedaan kunnen worden op de familie van die jongens?
Ik ben het dus eens met Jan Marijnissen die meteen stelling nam op zijn weblog, en twee dingen zei:
1. Aanpakken van dit soort jongeren dat geen enkel respect kan opbrengen voor de medemens en geen enkel fatsoen in het lijf schijnt te hebben. Het is onbegrijpelijk dat burgemeester Cohen zelfs een samenscholingsverbod voor deze jongeren al te ver vindt gaan.
2. Ons afvragen: Waar komt dat achterlijke gedrag van die kinderen vandaan? En daar dan ook écht wat aan doen.
In de ketelmuziek die op elke site en weblog losbarst zogauw het over migranten/allochtonen/Marokkanen/moslims gaat – en dus ook op het weblog van Jan lezen we uiteraard reacties in de trant van zweep erover, het land uitschoppen, heropvoedinsgkampen, maar ook reacties van mensen die proberen te begrijpen, punt 2 van Jan, wat er met die jongens is. En bijna ondergesneeuwd in het voorspelbare lawaai dat losbarst een paar reacties die proberen nog een andere kant te benadrukken. Een van de reacties viel me op, van Harry Rijpkema:
‘Iedereen heeft in het hele land wel een mening over de Diamantbuurt, maar bijna niemand weet precies wat er aan de hand is. Zelf woon ik er al 24 jaar en ben duoraadslid in stadsdeel Oud Zuid.
Ik heb een dik dossier van de mediahype de laatste tijd opgebouwd en ben intensief bezig met zoveel mogelijk betrokkenen te werken om de door de mediahype uit de hand gelopen situatie op te lossen.
De vlam is in de pan geslagen doordat het echtpaar ruzie ging maken met de jongeren en daarover uitvoerige verhalen liet optekenen door Willem Beusekamp in de Volkskrant. Daarbij heeft PvdA-raadslid Van Amerongen ook een belangrijke rol gespeeld. Hij is al drie jaar bezig steeds de toestand in de Diamantbuurt aan de orde te stellen. Hij heeft daar een huisje gekocht en is bang dat het minder waard wordt als de buurt niet netjes in orde is.
Hij heeft met een paar bewonersbrieven enkele bewoners gemotiveerd mee te doen aan deze perscampange.
Steeds hoor je van andere buurtbewoners dat ze er goed wonen en niet veel last hebben van de jongeren. Dat is ook zo en ik zou er net als de meeste buurtbewoners nooit weg willen.
Het echtpaar woont op een rottige hoek met een populaire hangplek. Ze maken wel eens lawaai en dat kan soms laat doorgaan. Dat moet je weten te handelen. Fout is in ieder geval op een verkeerde manier te confronteren en tot vier keer toe uitgebreide verhalen in de krant te zetten en steeds te benadrukken dat het Marokkanen zijn. Als je dan ook gaat overdrijven en de schuld gaat geven van criminele incidenten waar geen bewijs of getuigen van aanwezig zijn, dan roep je haat op.
Nu het zo uit de hand gelopen is en de situatie reljongeren uit het hele stadsdeel trekt is het alleen maar erger geworden.
Dat komt door een stumperige politicus en een riooljournalist die hier mee wil scoren. Nu zeggen ze zie je wel! Het resultaat is een etnisch conflict waar we helemaal niet op zitten te wachten. Ik wil graag goede contacten blijven houden met mijn Marokkaanse buurtbewoners en ik wil niet dat door dit soort berichtgeving de Marokkaanse jongeren worden gestigmatiseerd zodat ze minder perspectieven krijgen. Dan hebben wij er ook weer een probleem bij.’ Harry Rijpkema
Dit is mijn conclusie: dat we niet alleen maar moeten bekijken hoe we de jongens aanpakken, en zoals Jan Marijnissen voorstelt uit proberen te zoeken wat er met ze aan de hand is, maar dat we óók kijken naar de autochtone kant in het ontstaan van een dergelijk conflict. Zoals Rijpkema beschrijft, de stigmatisering, het haatzaaien, is voor die jongeren precies het startsein om zichzelf als echte helden te beschouwen wanneer ze terug gaan slaan. Ik zeg dit niet om ook maar iets te excuseren. Buurtbewoners pesten is niet de manier, en stenen door ruiten al helemaal niet. Maar ik zou wel de vraag willen stellen of de Marokkaanse buurtbewoners veel kansen hebben gehad om zich op een andere manier te weer te stellen, en of er wel ook naar hen is geluisterd. Blijft dat het stadsbestuur er niet in is geslaagd om de conflicten te laten de-escaleren, en dat dit meer is dan een incident. De vraag is hoe dit soort conflicten in de toekomst is te voorkomen. En mijn idee is dat er na de twee punten van Jan nog een derde komt: kijk ook naar de autochtone buurtbewoners, hoe kunnen die bijdragen aan een beter klimaat in de wijk, en wat kun je leren van wat er mis kan gaan? Het is een mooi Hollands gezegde: waar er twee vechten hebben er twee schuld. Dat is lang niet altijd waar, maar we kunnen het ook niet bij voorbaat uitsluiten. Is het wel zo duidelijk dat de (Marokkaanse) daders alleen maar daders zijn en de (autochtone) slachtoffers alleen maar slachtoffers, of ligt het misschien een beetje ingewikkelder? Ik zou dat wel willen weten.
Anja schreef: “Is het wel zo duidelijk dat de (Marokkaanse) daders alleen maar daders zijn en de (autochtone) slachtoffers alleen maar slachtoffers, of ligt het misschien een beetje ingewikkelder?”
Zou je dit ook schrijven als het gaat om autochtone daders en allochtone slachtoffers?
Ja, ongetwijfeld zijn er aan de ‘Marokkaanse’ kant slachtoffers. Al weer geruime tijd geleden zag ik op Rijnmond-tv een wetenschapper van de Erasmus Universiteit zijn ernstige bezorgdheid uiten over het feit dat moeders van – vooral – Marokkaanse rotjochies de grootste moeite hebben om bij de hulpverlening, dokter, RIAGG, gehoor te krijgen voor hun stressklachten. Hoofdpijn en slapeloze nachten als kindlief (te) laat op straat ‘hangt’. (Ik heb daar, meen ik, eerder op dit of een ander weblog iets over geschreven.) Ik veronderstel dat ’t ook veel vaders allemaal niet lekker zit. Pleidooien voor het aanspreken van ouders zijn m.i. zinvol als je ’n antwoord zoekt op de vraag van Jan Marijnissen: “waar komt dat achterlijke gedrag van die kinderen vandaan?” Heel goed mogelijk dat die ouders zich daar ook suf over piekeren en dan reken ik hen ook wel een beetje tot de slachtoffers.
Tussen de gebruikelijke bloeddorstige reacties (‘dit soort minkukels heropvoeden in kampen in Marokko!’) op Marijnissens weblog trof ook mij de genuanceerde bijdrage van buurtbewoner Harry Rijpkema. Als de (tegen)stellingen in zo’n buurtconflict eenmaal zijn betrokken dan wil er ook niemand meer een stap terug met, inderdaad, generalisatie en ‘stigmatisering’als voor de hand liggend gevolg. Al gauw lijkt er meer aan de hand dan er werkelijk is. En dreigt ook het risico dat de werkelijk rotte appels in de mand het verzieken voor veel meer mensen, terwijl een vroege diagnose en eventueel drastisch ingrijpen veel ellende had kunnen voorkomen. Waarschijnlijk heeft advocaat Bernard Tomlov (zondag bij Buitenhof in discussie met Marijke Vos) wel gelijk als hij stelt dat gedoogbeleid ingeruild moet worden voor het stellen van een strengere norm – of limiet: tot hier en niet verder – in de vorm van een “laatste-kans-beleid”. Ik weet toevallig dat hij daar in Dordrecht succes mee boekte, vooral door kort te sluiten met woningbouwcorporaties.
Tenslotte iets over de gevoeligheden rondom het aanduiden van de individuen of groepen om wie het in Amsterdam en elders zo vaak gaat. Marokkaanse jongens dus, en vrijwel niemand heeft er nog moeite mee om dat hardop te zeggen. Of heel hard en heel vaak te roepen. Zie vele voorgaande stukken op Anja’s web om te constateren dat dit nogal eens een versterkend effect heeft, tegengesteld aan wat je zou willen. De woordkeus is een delicate zaak en daarom vond ik het ook jammer dat Jan zijn terechte oproep begon met het opvoeren van “een aantal jonge terroristjes” – een heden ten dage wel erg beladen begrip. En het ging hier toch vooral om intimidatie? Terrorisme is een paar stappen verder.
Daarover zou ik nog wel wat meer willen zeggen, maar dat doe ik dan, vandaag of morgen, wel onder het hoofdstuk De angst voor de migrant, aflevering 12 op dit log.
Aan Daniël O.
Natuurlijk wordt er in dit tijdsgewricht alleen maar over geschreven als de daders allo en de slachtoffers auto zijn. Ik ben zelf mijn huis uit gepest door autochtone bovenburen. Vuurwerk door de brievenbus, hiphop overdag, heavy metal midden in de nacht, piesen tegen mijn huis, dreigementen, noem het maar op. Van de wijkagent kreeg ik een zalvend praatje – ze waren al blij dat die aso’s hun meubilair niet meer naar beneden gooiden. Bij de woningbouwcorporatie lachten ze me uit toen ik vertelde hoeveel “punten” ik had (ja allicht, ik was daar net komen wonen). Burgerzaken kon niks doen, oordoppen en lasserskoptelefoon hielpen niet tegen het lawaai. Niets hielp. Niemand hielp. Alleen verhuizen. Want er is geen kruid gewassen tegen die kut-autochtonen, excusez le mot, en ze houden elkaar allemaal de hand boven het hoofd.
Ruben
Vanmorgen las ik een uitstekend stuk in de Volkskrant, een interview met wethouder Aboutaleb. In dit interview zegt Aboutaleb niet alleen te walgen van het gegeven dat iemand zijn/haar huis uitgejaagd kan worden, maar ook dat dit notabene gebeurt in de maand Ramadan door Islamitische daders die dus kennelijk helemaal geen respect voor wat dan ook hebben. Hij pleit er voor dat de daders hard worden aangepakt. Ook hekelt hij de ontbrekende acties en reacties van de Marokkaanse organisaties en die van de ouders van de daders. Ook ik denk: bah! die ouders zouden toch minstens wat aan dat ku* gedrag van die schoffies doen. En ik ben het helemaal met iedereen eens die zegt dat al die schoffies, blank, bruin of zwart, die een wijk terroriseren echt keihard moeten worden aangepakt. Wat mij betreft mag er ook een wet komen dat de ouders, indien zij in gebreke blijven om hun kinderen op het matje te roepen, ook een fikse boete kunnen krijgen.
Het daadwerkelijke probleem is naar mijn mening dat kansarmen, zowel Nederlanders als allochtonen, andere dingen aan hun hoofd hebben dan de buurt netjes houden en zich naar behoren te gedragen.
Ze zijn bezig te overleven en dat dit nodig is, is voor een groot deel te danken aan de politiek die jarenlang geroepen heeft dat je in Nederland altijd een goed belegde boterham hebt. Maar in de praktijk is dit al jaren niet zo.
Dit neemt niet weg dat wat de groep jongeren daar doen ok is. Zij dienen keihard aagepakt te worden. Geen poeslieve trajecten naar betere wegen. Straffen.
En waar zijn die organisaties en de ouders??? zoals de wethouder aangaf in het interview Volkskrant.
dit is een van de vele uitwassen van de multiculturele samenleving.
ik heb de hele wereld afgereisd en hier en daar ook langere tijd gewoond. de multiculturele samenleving werkt nergens. het is een utopie.
in het beste geval tolereren verschillende culturen elkaar.
toch zullen ze van tijd tot tijd botsen, want ze zijn te verschillend.
of kunt u bloedwraak wel goedvinden om maar een van de grootste problemen van de multiculturele samenleving te noemen.
ik ben overal geweest en ik heb het nergens zien werken.
niet in noord- en zuid amerika, niet in canada, niet in panama,
niet in polinesie, niet in nieuw zeeland, niet in australie,niet in zuid-afrika en niet in engeland. en als u mij niet gelooft, dan moet u er zelf eens gaan kijken en kritisch uw oor te luister leggen.
toch ben ik overal in de wereld ontzettend fijne mensen tegengekomen met wie ik goed kon werken en optrekken.
maar samenleven is toch even iets anders.
ik wil nog benadrukken dat ik geloof in de gelijkheid van alle mensen. ik probeer om niet te discrimineren en soms lukt dat ook. kortom ik houd van mensen.