De Ra’is, de voorzitter, die door de meeste Palestijnen Abu Amar wordt genoemd, is nu echt overleden. Ook al zag iedereen het aankomen, het zal toch voor vele Palestijnen een diep gevoel van verlatenheid oproepen, versterkt door een ander sterk gevoel van in de steek gelaten te zijn: de hele wereld die toekijkt terwijl de kansen op een onafhankelijke Palestijnse staat, op een rechtvaardige vrede steeds kleiner worden, en de verwoesting steeds verder gaat. Vrijwild te zijn geworden, en nu is de persoon die als een vader werd gezien, het symbool voor de Palestijnse vrijheidsstrijd, overleden, zonder ooit het beloofde land te hebben gezien.
Ik treur mee het het gevoel van ontheemding, nog verdere ontheemding, dat er nu over Gaza en de Westoever zal dalen. Een verdrietig Suikerfeest zal het worden. Volgende week ga ik weer naar Gaza, met een ploeg mensen. Ik zal blij zijn om daar te kunnen zijn, bij mijn vrienden.
Nu zullen alle Arafatbeschouwingen die alle media al een week of langer klaar had liggen worden gelucht. Dat zal weer wijsheid naast onzin worden. Morgen zal ik daar ook de mijne aan toevoegen. Nu nog even niet.
ja, we zijn erg verdrietig hier. Niet alleen omdat de persoon Arafat is overleden, maar dat er een symbool weg is, een symbool van hoop.Ondanks dat Arafat fouten heeft gemaakt, sterk bekritiseerd werdt door o.a. zijn eigen volk, heeft men het gevoel dat er iets zeer belangrijks weggevallen is. En dan kijk je naar het nederlandse nieuws, en het Israelische nieuws. En dan wordt de vraag gesteld aan een of andere expert ‘denkt U dat er nu wel kans op vrede is in het Midden Oosten”. Alsof alles afhing van Arafat.is men toch in de propaganda van sharon getrapt, die zei dat enkel Arafat een obstakel voor vrede is?
Ik heb weer dat boze gevoel over me, dat machteloze gevoel.
Als het me lukt ga ik morgen naar de begrafenis in Ramallah, niet alleen vanuit respect voor Arafat, maar voor het hele palestijnse volk.
Wat een liefde stralen jullie uit, wat een schitterende momentopname. Dit zegt zoveel! Ook ik kan daar op dit moment niets meer aan toevoegen.
tja arafat dood was te verwachten. wat is die reactie van sharon weer hypocriet. en die van balkenende en bush ook.
waarom steken ze nu in gaza autobanden in de fik? en wat betekend die gele vlag?
Ontheemding, dat heb je mooi gezegd. De dood van Arafat zal de Palestijnen nog verder ontheemden. Ik denk aan mijn vrienden in Ramallah, Tulkarm, Jerusalem en Gaza en wens ze sterkte en wijsheid.
klopt het dat hij honderden miljoenen op z ’n bankrekening heeft staan? Geld dat eigenlijk was bedoelt voor het palestijnse volk!
Ik vind het emotioneel om nu echt afscheid te nemen van Arafat. Hij is en blijft namelijk het iccoon voor het Palestijnse volk en de Palestijnse strijd. Echter, ik heb hem nooit een goed leider gevonden en ik vond zijn manier van regeren buitengewoon corrupt. Ik hoop dat hij in vrede zal rusten, maar ik ben blij dat er nieuwe mensen aan de macht kunnen komen. De aandacht moet echter niet afgeleid worden van de bezetting naar de Palestijnse opvolging van Arafat. Beide zaken zijn interessant, maar de hoofdoorzaak van de Palestijnse ellende is en blijft de bezetting.
Lieve Anja, ik leef met je Palestijnse vrienden mee…en met jou.. Ga in vrede volgende week en ik ben er van overtuigd dat je veel warmte en troost meeneemt voor hen… als altijd!
Je woorden: wijsheid en onzin…. wat gezegd wordt…wat geschreven staat… iets om over na te denken…
Sterkte en liefs /Ria
Dear warm hearted friends;
I know that this is all about Abu Amar, God bless his saul. I invite you all to light kandles for his saul and for the long years of struggle for the Palestinian issue.
Het condoleanceregister voor president Arafat kan getekend worden op het kantoor van de General Delegation of Palestine, Laan Copes van Cattenburch 73, Den Haag, op donderdag 11, vrijdag 12 en zaterdag 13 november 2004 tussen 10.00 en 16.00 uur.
Ook bereikbaar via e-mail op presidentarafat@planet.nl
Ruben
Enorm indrukwekkende uitvaard in Ramallah… de emotie en spanning was door de TV voelbaar. zo spannend met die grote mensen massa… die mensen die allemaal hun ding willen doen om de dood van hun leider te verwerken.
Het ontroerde mij enorm.
Greasle, ik ben en terug uit Ramallah, en ik heb eht echt neit drooggehouden. het was ontroerend, indrukwekkend, beangstigend, en ik ben blij dat ik daar heb mogen zijn. het was me het dagje wel. Ik wil morgen er wat meer over kwijt.Daar ik net terug ben, en doodmoe ben, en even al het nieuws wil zien.
maar echt, een dag om niet snel te vergeten, hoe verdrietig ik me ook zo af en toe voelde, niet alleen om arafat zelf, maar ook om een volk te zien, wat zo sterk is, maar constant genegeerd wordt door de wereld. Ik was vandaag trots op ze.
We lagen in het prikkeldraad bij Gaza want de grens was dicht.
Van die grote rollen met dubbele scheermesbijltjes, u kent het wel. Dus dat veerde wel aardig onder de rugzakken. Maar dat
vonden de militairen niet goed. Moesten we in een jeep mee naar een stonehouse voor de nacht. In Egypte mochten we ook niet
buiten slapen. Werden we opgerold en naar de politiekazerne
gebracht. Mocht ik de hele nacht met de commandant praten, die
een fles whiskey op tafel had staan waarvan we dronken. De rest
sliep in de cellen. Vond mijn reisgenoote het vreemd dat die
arabieren naar haar keken toen zij zich ’s morgens met ontbloot
bovenlijf aan de kraan op de binnenplaats waste.
We waren met z’n vieren in die stenen hut en niemand had voedsel
dus ik mijn jalabia uit en gewone kleren aan want ik had op een heuvel in de verte oranje licht gezien. Daar moest dus een bezetting zijn. Loop ik daar in het donker over een bergpad komen er grote lichten van achteren aan. Ik gebaar langs de weg te stoppen. We praten wat heen en weer en ik stap in een grote
amerikaan met een kolonist. Hij wilde wel brood en voedsel
geven maar niet voor geld wel voor een vrouw en of ik met
vrouwen reisde. Ik dacht dat kan hij niet menen en bovendien zij heeft het haar te kort dus dan wil hij haar toch niet.
Wij terug met brood enz. en ik leg het brood op tafel. Hij in
de deuropening vraagt,”waar zijn die vrouwen waarover je sprak?”
De rest bemoeit zich ermee en er ontspon zich een discussie
waarin zij mij opeens aankijkt en ongelovig vraagt,”heb jij mij
geruild voor een brood?”. Ik haal mijn schouders op. Zij springt op en scheldt de israeliet het huis uit. Of hij helemaal van god los was om te denken dat hij brood voor vrouwen kon ruilen.
Natuurlijk zijn niet alle zionisten zo maar dit geeft wel te
denken.
Staks worden 21 nederzettingen en 8.600 personen ontruimt uit
Gaza. Er zijn pas twee Ethiopische kinderen gedood door raketten die staks tot Askelon reiken. Alle gewone huizen worden verwoest, de bewoners tot grote bedragen schadeloos
gesteld en bedrijven verkocht.
Nu is de voorzitter van de Camber of Commerce Gaza de neef van Arafat dus die kan vast wel iets van de 900 miljoen euro ( meer dan 2 miljard gulden ) erfenis lospeuteren om uit te lenen aan
palestijnse entrepeneurs dus ziet het er zonnig uit in Gaza.
Het lijkt mij namelijk onverstandig er luchtbalonnen van te kopen om met allemaal dynamiet over het hek te zweven.
Maar ik weet niet hoe het filiaal van de Al Azhar daarover denkt.
ja, Arafat is dood. Niemand heeft het eeuwige leven, ook hij niet, en dat wist hij heel goed. Daarom is het verwijtbaar, dat hij niet voor zijn opvolging heeft trachten te zorgen.
Of hij corrupt was(waarschijnlijk wel)zal mij een zorg wezen. Laat zijn erfgenamen zich daar maar om bekommeren. Feit is dat hij de vader was van de Palestijnen en een legitieme strijd vocht tegen zijn overheersers, de Israelis.
Ik leef daarom mee met al die Palestijnen die nu het hoofd van hun gezin kwijt zijn en ik hoop van ganser harte dat de overgang naar een nieuwe leider zonder al te veel problemen zal verlopen. Want de strijd is niet gestreden. Niet vooraleer er een wereldwijd erkend land is gesticht dat Palestina heet en waar Palestijnen in vrede kunnen leven zonder dat zij bang hoeven te zijn om platgebombardeerd te worden door hun buren,zal het Palestijnse volk de strijd kunnen staken. Men noemt ze terroristen,en hoewel akties tegen kinderen niet goed te keuren zijn , is de genocide van een geheel volk zeker niet goed te keuren. De joden weten dat als geen ander volk ter wereld.
Er moet dus een Palestijnse staat worden gesticht en alle Palestijnse vluchtelingen moeten het recht krijgen om naar hun vaderland terug te keren.
Pas dan kan er vrede zijn.
sd.