Hartstikke goed initiatief in Rotterdam. Ik zie met plezier dat mijn partijgenoten Ineke Palm en Theo Cornelissen in actie zijn om iets te doen aan de beschadigde saamhorigheid in de stad. Wat mij betreft is dat, naast actie tegen moslimextremisten, minstens zo nodig om er voor te zorgen dat we in Nederland nog met elkaar kunnen leven. Ik was zo enthousiast dat ik even vergat dat ik geen Rotterdammer ben maar een Amsterdammer en ondertekende. Dat is niet de bedoeling. Laat Amsterdam, en de andere steden waar veel verschillende etnische groepen wonen het voorbeeld volgen.
Dus, voor Rotterdammers:
Kom je aan m’n buren, dan kom je aan mij!
Rotterdam is onze stad. Een fijne en mooie stad, maar ook een stad met veel
problemen. Te weinig betaalbare en goede woningen. Werkloosheid.
Onveiligheid. Segregatie. Verpaupering in sommige buurten en wijken.
In Rotterdam wonen we samen met meer dan honderdvijftig verschillende
culturen, afkomst en levensbeschouwing. Het wordt een ramp als al die
culturen tegen elkaar uitgespeeld worden. Daarom moeten we investeren in
elkaar en elkaar niet afschrijven. Wie wil er nou niet samenleven in een
stad waar iedereen zich thuis en gerespecteerd voelt? Een stad waarin we
samenwerken om de problemen die er zijn aan te pakken. Waarin we ons niet
afzijdig houden maar ieder onze verantwoordelijkheid nemen.
We zouden het willen uitschreeuwen: We laten ons niet tegen elkaar uitspelen
door fanatici van welke kant dan ook. We willen geen ‘oorlog’ of
verdeeldheid, maar solidariteit! We willen een stadsbestuur en een regering
die geen olie op het vuur gooien, maar ons steunen om zo’n solidaire stad op
te bouwen.
Tegen iedereen die met z’n poten aan onze buren, scholen, moskeeën, kerken
of aan onze filmmakers en democratische rechten zit, zeggen we: kappen
daarmee.
Wij zullen er alles aan doen om de solidariteit te redden!
We roepen alle Rotterdammers en Rotterdamse organisaties op om bovenstaande
verklaring te ondertekenen. Kom je aan m’n buren, dan kom je aan mij!
Daarnaast stellen we voor om op korte termijn georganiseerd uiting te geven
aan onze ongerustheid door middel van een evenement dat laat zien dat
Rotterdammers er kunnen zijn voor elkaar. Hand in hand.
Schrijf je in via de website: http://www.komnietaanmijnburen.nl
Dan ken je mijn buren nog niet ( niveau: Tokkies ). Leuk initiatief maar on-realistisch.
Goed gezien Ruud. Ik had het er net met iemand over en we kwamen er op uit, dat als er niemand meer aan je buren mag komen, dat dus betekent dat uiteindelijk de vriendin van de buurman toestemming van Ineke Palm EN Theo Cornelissen moet hebben.
Ik voorzie grote praktische bezwaren!
Tjeetje nog aan toe zeg,een mens kan wat verzinnen in hopeloze tijden.De subsidiepot zal wel weer open moeten…!!
samen verder op een andere manier
zonder censuur
Wat een dom gekwaak van Ruud, Ome Ko en Jochem! Ineke, Theo en de ondertekenaars willen met dit initiatief een signaal afgeven dat de solidaritiet niet dood is en dat niet iedereen zich door de Geerten Wilders van deze wereld uiteen laat spelen. Niks subsidie gewoon een hart onder de riem voor diegenen die zich in Rotterdam niet meer prettig of welkom voelen.
Meer dan een hart onder de riem zelfs, Christine. Het is broodnodig om plaatsen te maken waar mensen elkaar weer zonder vijandschap kunnen treffen. Waar ze kunnen zien dat ze de enigen niet zijn die bang zijn om wat er op dit moment met onze wereld gebeurt, waar ze mensen tegenkomen die nog voor elkaar op willen komen. De mensen die dat organiseren zijn nodig. Cynisme en geschamper helpen nergens bij.
Christine! De tolerantie in Rotterdam bestaat daaruit dat iedereen gewoon schijt aan elkaar heeft en dat werkt uitstekend zo lang iedereen het daar ook over eens is. Dit initiatief is een verstoring van het natuurlijk onstane sociaal equilibrium en daar maak je een heleboel mensen ontzettend onzeker mee.
En onzekere mensen doen rare dingen; Van Gogh was daar een mooi voorbeeld van.
Ik zou hier nog veel meer over kunnen zeggen.
De mentaliteit tijdens de wederopbouw uit de jaren vijftig/zestig komt niet meer terug, Christine, en al helemaal niet de open sfeer van het Kralings Popfestival en de jaren daarna. Daarvoor is Nederland en de wereld teveel verandert.
En ik ben totaal niet onder de indruk wat er van Rotterdam is geworden, na zo kleine zestig jaar bouwen. Nu is de mentaliteit van de gemiddelde Rotterdammer: hij is je vriend zolang hij aan je verdient en anders ben je een klootzak. Ik heb veertig jaar in Rotterdam gewoond maar het is een klote stad geworden.
Als Rotterdam dan al een klotestad is geworden wat denk jij daaraan te doen, Ruud, behalve kankeren?
Ik sta hier gewoon weer versteld van alle onzin. Rotterdam is helemaal geen rot stad. En de Rotterdammer kun je al helemaal niet generaliseren. Volgens mij loopt Rotterdam gewoon voorop, met beide benen op de grond.
Absoluut, Imad!
Ik woon nu bijna een jaar in Parijs, maar ik mis Rotterdam nog steeds en na ieder bezoek ga ik er met frisse tegenzin weer weg.
O, Anja, je dacht dat ik alleen maar kanker. Even dus een kleine shortlist van de dingen die zomaar gebeuren in zomaar een straat. Van de laatste anderhalf jaar.
1.Praten met hangjongeren over geluidsoverlast en boos worden als je ze betrapt op brandstichting in de hal van flat.
2.Drugsdealer (voorlopig nog de enige in de straat) op een niet mis te verstane manier duidelijk maken dat we in de buurt niet gediend van zijn handeltje.
3.Een slachtoffer geholpen na een roofoverval voor mijn deur.
Hij was neergestoken en de dader is aangehouden door de politie, was mijn EHBO-diploma toch nog ergens goed voor.
4.Ruzie zoeken met Com.Wonen. Wat ééns een degelijke woningstichting was is nu een huisjemelker geworden á là Engel: als je het niet bevalt dan pleur je maar op.
5.Onderhandelen met een maffia-familie uit het voormalig Joegslavië(inmiddels verhuist), waarvan pa en zijn zoons bewapend door de straat liepen en de wijkagent héél hard langs fietste, dat ’s nachts een race-wedstrijd met rally-auto’s dus niet kan op een woonerf. Waarna ik zelf verbaast was dat ze het zelf ook wel inzagen dat het eigenlijk niet kon. En dan dezelfde wijkagent een schouderklopje van zijn superieuren krijgt omdat hij het probleem goed had aangepakt.
6.En samen met een andere bewoner (andere bewoners interesseert het geen moer) van de flat overwegen we te procederen tegen Endenburg Elektrotechniek. Die hebben het gepresteerd om een spuiterij midden in een woonwijk te zetten tegen een school,Zadkine College, aan te zetten.
De directeur van het desbetreffend bedrijf heeft handig gebruik gemaakt van de politieke chaos i.v.m. LPF in Rotterdam en met zijn vriendjes van Leefbaar Rotterdam het bestemmings-plan te kunnen veranderen. Nog geprobeerd het in de publiciteit te krijgen maar de reactie bij TV-Rijnmond: als Pimmetje nog had geleefd dan was het niet gebeurd, daar kun niets meer aan doen.
enz. enz.
En dan ben ik geen overbetaalde buurt-werker maar gewoon bewoner in een straat. En mag dus tot de conclusie komen dat Rotterdam een klote stad is geworden.
Waarom jij Rotterdam een klotestad vindt heb je nu duidelijk gemaakt Ruud, maar mijn vraag heb je niet beantwoord: wat ga je er aan doen?
Niks. Want er is op een gewone manier door een gewone burger niet meer tegenop te boksen, hiero.
Het enige lichtpuntje is eigenlijk dat we Theo nu in de raad hebben.
Waar bemoei ik me mee, want ik ben geen Rotterdammer … maar ik ken de stad redelijk goed, heb er zelf gewerkt en heb er nu mijn kinderen wonen.
Er is de ‘gewone’ Rotterdamse samenleefsituatie waarvan ome Ko een treffende samenvatting geeft waarin het woord schijt voorkomt. Niks mee mis.
En er zijn de nieuwe problemen, de boven Rotterdam uitstijgende spanningen die ook op Rotterdam neerslaan. Ik vind dat een verschil maken, het zijn twee lagen. Maar die verse tweede laag zet de eerste extra op scherp. Daar zou ik als bewoner ook mismoedig van worden. Wij in Brabant hebben hier die problemen ook, zij het op kleinere schaal. Ze ontkennen heeft geen zin.
In Ruuds lijstje lees ik een verlangen, hunkeren naar een einde van zulke problemen. Dat je Rotterdam gewoon weer leuk wil en mag vinden. Ik hoor zulke geluiden van mijn kinderen ook en vind dat we de hier opgesomde problemen niet moeten bagatelliseren. Er klinkt zo’n verlangen in door dat het toch anders kan, zou moeten kunnen.
Met Anja’s antwoord ben ik het ook eens. De kern:
Het is broodnodig om plaatsen te maken waar mensen elkaar weer zonder vijandschap kunnen treffen.
Ontmoetingen – leuke, ontspannen, niet-politiek beladen, interessante ontmoetingen! Daar begint het mee. Die bieden tegenwicht aan rotervaringen die er ook zijn. Ik kan het niet anders zien. Van zulke ontmoetingen kunnen er niet genoeg zijn.
Ik vind het daarom onbegrijpelijk, dat het kabinet onlangs bijvoorbeeld het Dunya Festval aan zijn (financiële) lot heeft overgelaten. Er valt vast een hoop te verbeteren aan de organisatie en ik ben blij, dat de Rotterdamse Kunst Stichting steun blijft geven – maar dat de landelijke overheid zich uit dergelijke geweldige en drukbezochte ontmoetingsmogelijkheden terugtrekt, daar snap ik echt helemaal niets van.
Dat wilde ik even kwijt hier.