Gisterochtend het bericht van onze vrienden uit Gaza, kom maar niet, de situatie is te onrustig, kom na de verkiezingen, we kunnen nu jullie veiligheid niet garanderen.
Het is niet de eerste keer dat een reis niet is doorgegaan op het laatste nippertje, ik zou vanochtend heel vroeg het vliegtuig nemen en had mijn koffer al gepakt, en ook hebben mijn collega’s wel eens voor een dichte grens gestaan. Ik vind het erg dat ik nu niet in Gaza kan zijn, maar het is zoals het is.
Nu moet ik nadenken hoe ik een deel van het werk dat ik daar had moeten doen nu vanuit hier voor elkaar krijg. Het is het eind van het jaar, ik moet rapporten schrijven, de nieuwsbrief in elkaar zetten, ik had nog gegevens nodig om subsidieaanvragen te doen. Via mail en telefoon gaat dat meestal moeizaam. Het zij zo. Als je met Palestijnen werkt leer je om je heel snel aan te passen en niet te lang te treuren. Alleen wel jammer van die stapel chocoladeletters die ik mee zou nemen voor de kinderen. Een half uur ben ik bezig geweest om de juiste letters bij elkaar te vinden, voor Fida, Nida, Wala, Dou’a, Nour, Wassim, nog een Wassim, Walid, Mohammed, Machmoed, Ansam, en Ansams kleine zusje waarvan ik de naam niet weet. Dat wordt dan Sinterklaas in Gaza in januari.
Anja Meulenbelt
Weblog
…vannacht droomde ik dat ik in palestina was, maar toen ik daar was aangekomen, kwam ik erachter dat ik m’n paspoort thuis was vergeten, ik begon te bellen met een telefoon die ergens op een bureau stond, maar de telefoon deed het niet…het begon me aardig te benauwen…en daar hield de droom op…(in t echt zou je dan natuurlijk niet verder dan de voorkant van de incheck-balie op schiphol gekomen zijn, maar dit was een droom).
nu zit ik hier voor de pc, met een kopje koffie en een chocolaatje die na het lezen van je stukje een nasmaak heeft gekregen…tis om hopeloos van te worden,…en aangezien hoop doet leven, blijven we maar hopen…
Wat ontzettend jammer Anja, in gedachten reisde ik al met je mee. Maar nog tragischer voor onze vrienden daar. Het is voor hen ook altijd zo’n bemoediging om weer bezoek krijgen van de Kifaia groep.
Wat jammer Anja, maar je zegt zelf altijd: als mijn vrienden mij adviseren niet te komen dat is de situatie echt heel erg. Klote voor jou en nog meer klote voor die arme Palestijnen, zij zitten nu dus echt in een rot situatie…
Ik deel de zorg van Imad, Anja. Maar ik ben tegelijkertijd gerustgesteld, dat ik je hier weet en niet daar, waar het mogelijk (nog) onveilig is.
En chocoladeletters blijven gelukkig heel lang goed (ze smelten ze bij de Hema met pasen volgens mij gewoon om).
Sterkte met het werk van hieruit!
Anja, verschrikkelijk dat je niet kan gaan. Las vanochtend het krantenstukje over dat het aantal palestijnen ver onder de armoede grens leven. Waarom is dit zo ver gekomen? Wanneer worden ze (politiek niet correcte personen) nou wakker dat dit niet langer kan.
Denkend aan de chocoladeletters voor de kinderen… de teleurstelling…de chocoladeletters krijgen ze niet….hoe leg je aan een kind uit dat Anja niet kan komen omdat het niet veilig is waar zij wonen…..