Kippevel, brok in keel, tranen in ogen. Om me heen mensen die ook aangedaan zijn. Duizend mensen in de Westergasfabriek. De laatste voorstelling van de Shouting Fence, een muziekstuk geïnspireerd door het hek in Majdal Shams waar de dorpelingen aan beide kanten alleen kunnen communiceren met vrienden en familie door naar elkaar te schreeuwen.
De koren aan beide kanten opgesteld achter prikkeldraad. Het publiek, dat soms mee mocht zingen en schreeuwen er tussenin. Schreeuwen: in de schaduw van de muur wachten we op vrede.
Tekst van Machmoud Darwish:
But I am te exile. Seal me with your eyes. Take me wherever you are. Take me whatever you are. Restore me the colour of our face, and the warmth of my body, the light of heart and eye, the salt of bread and rythm, the tase of earth…the Motherland.
Er was een Palestijnse in het publiek. Ik zag hoe ze meezong: De vlag van ons land is de Palestijnse vlag. Wij vresen de dood niet. Wij zijn de trots van ons land.
Na afloop in de kantine, glühwein voor alle zangers, en hulde voor Sylvia Borren die het mogelijk had gemaakt.
Inderdaad heel erg indrukwekkend, dit schreeuwende hek.
Ik heb dit fenomeen met eigen ogen gezien in Rafah, in het zuiden van de Gazastrook. Inmiddels is het draadhek daar vervangen door een vreselijk 4 meter hoog hek van stalen platen met daarachter alleen nog een aantal wachttorens (vanwaaruit heel regelmatig wordt geschoten Het gevoel van beklemming dat ik kreeg toen ik het draadhek voor het eerst zag kreeg ik afgelopen vrijdag ook weer. Hoe kunnen ‘beschaafde’ mensen elkaar toch zo iets aandoen?
Maar ook alle hulde en respect voor al diegenen die het mogelijk gemaakt hebben dat dit schreeuwende hek op deze manier de wereld rond reist en laat zien, horen en voelen wat de muur tussen Israel en Palestina allemaal verwoest.
Het was een voorrecht mee te mogen doen aan The Shouting Fence.
Deze week met repetities en voorstellingen was een hoogtepunt in mijn leven.Vrede! Maria