Gedicht van Amir Afrassiabi

Laat mijn buren met rust
Aan Theo van Gogh en Mohammed B.

het mes dat dichtklapt
wordt dik

het vuur dat getemd wordt
droogt zowel de slipjes als panty’s

in de duizelende luchtspiegeling van de dag
hoor ik de golven van mijn stem weer

hoewel ik niet weet wat ik zeg

vandaag is plosteling wakker geschud
uit zijn eeuwigheid

de lucht in de keuken wordt gespannen
je gooit de deur naar het balkon dicht

vraag niet waarom
ze de school in brand steken!?

vraag niet waarom
ze mijn buren lastig vallen!?

zeg maar waarom
de middelmatige middelaar zich
in het midden van de straat
naar de moskee uitnodit!?

zeg maar hoe het komt
dat in deze straat
het stuur steeds naar rechts trekt!?

en in dit koude weer
de keuken naar zomer ruikt!?

ik open de deur van het balkon
de hele haven is bezet door mist
ik draai een shagje

zag je niet?
de nieuwsgaarder maakte nieuws uit de hitte

de afstandbesturing
verloor de macht over het bestuur

ik hoor niet meer wat ik zeg

ik graaf in de grond aan de voet
van de granaatappelboom van moeder
naar mijn stem

de koffie stort uit mijn kopje
de regenachtige zon
heeft het bakstenen plaveisel van het hof
golfachtig gemaakt

ik weet niets te zeggen

vraag het maar aan het tweedehands mesje
dat het dadenverslag spelde
op de dikke borst van de voeten
die grenzen van de dag overschreden

dan werden zowel de slipjes als panty’s nat

zeg jij toch ook eens wat!

jij zegt niets

als je heimwee krijgt
blijf je zwijgzaam