In de trein hoor ik dat de werkgroep buitenland is uitgesteld vanwege de komst van de Koerdische delegatie. Dan heb ik wat meer tijd om me door de bekende berg post en papier te werken.
Overleg met de fractie. Vandaag moet alleen Ronald aan de bak, met twee debatten. We hoorden pas iemand van een grote fractie verzuchten dat hij dat jaar wel drie debatten had. Wij hebben er soms drie op één dag.

Herdenking van de zeebeving slachtoffers. Herdenking van twee overleden kamerleden. Hoe lang geleden het ook is dat je in de Eerste Kamer hebt gezeten, als je eens overlijdt staan de kamerleden voor je op, krijg je een speech en doen ze een minuutje stilte.

We hebben bezoek, de twee genomineerden van de Rooie Reus prijs uit Eindhoven, Willem van der Broek en Henk van der Wal, partijgenoten, komen met hun partners een dagje kijken. Daar zijn we erg voor, want tenslotte zijn we volksvertegenwoordigers, en degenen die we vertegenwoordigen willen soms zelf zien hoe het in de Eerste en Tweede Kamer toegaat. Ze konden meteen aanschuiven bij de nieuwjaarslunch. Die is tenslotte betaald van hun belastingcenten.

(Tiny geeft een professionele rondleiding. Als hij nog eens een andere carriere wil…)

Ondertussen is het andere bezoek het gebouw binnengekomen, na enige gedoe, want de veiligheid is erg verscherpt, en dan zo’n groep buitenlands sprekende en buitenlands uitziende mannen – maar nadat al hun tassen door de scan zijn krijgen ze allemaal hun bezoekersetiketje. Ze zijn niet onder de indruk. In Irak, waar ze wonen, is het parlement en alle officiële gebouwen omringd door tanks en niet door van die lieve politieagenten op scooters.

Ik moet naar de commissie Sociale Zaken, waar we de inbreng bespreken voor de wet op de Vut/prepensioen en levensloopregeling. Er zijn veel kritische vragen, ook van de rgeringspartijen, over de invoerdatum, want dat gaat met al die complicaties nooit op tijd lukken. Volgende maand is de behandeling. Ik haast me naar de fractiemedewerker van de Tweede Kamer, Paul Ulenbelt, om me het een en ander uit te laten leggen over die wet, en ook over het rijtje dat me nog te wachten staat. Paul weet alles over de Arbo wet, en er is een wetje dat we nog moeten behandelen dat zo ingewikkeld is dat niemand snapt waar het precies over gaat, alleen de SP heeft tegengestemd. Daar moet ik dus op studeren, maar gelukkig is Paul goed in Sociale Zaken voor Dummies.

Dan word ik opgepiept want de Eindhovenaren moeten even opgehaald worden uit de Tweede Kamer en naar de Eerste Kamer worden gebracht, want vanwege de veiligheid mogen ze dat niet zonder begeleiding, en dan moet ik mee om de Koerden op de publieke tribune te installeren.

Dan kan ik even naar Ronald van Raak luisteren die met verve zijn standpunt over het referendum verdedigt. Ondertussen orden ik mijn dossiers en probeer zo veel mogelijk uit te dunnen en weg te gooien, want je sjouwt je anders suf.

En dan is het tijd voor het diner met onze Koerdische gasten. Zes heren, met tolk en onze Koerdische partijgenoten Serdar en Faissal. Het is altijd even zoeken naar een invalshoek wanneer je elkaar helemaal niet kent, maar binnen tien minuten hebben we het over de Koerdische zaak waar ik nog weinig mee bekend ben. We vergelijken het met de Palestijnse zaak waar ik veel van af weet. Wat ze met elkaar gemeenschappelijk hebben: weinig begrip van de buitenwereld. En een taaie wil om niet te verdwijnen.

Morgenochtend gaan we verder. Ze zijn op uitnodiging van de SP gekomen om zich te laten informeren over het opzetten van een democratische structuur in Irak. Ik zal het hebben over de omgang met minderheden.

Dan naar mijn hotel. Lees in bed NRC. Elsbeth Etty heeft niet begrepen of wil niet begrijpen waar mijn kritiek op Hrisi Ali overgaat. Moet er nog over denken of ik er op zal reageren. Je blijft zo aan de gang. Op de tv nog even wat flitsen van het Hirsi Ali circus dat ondertussen aan de overzijde heeft plaatsgevonden. Ze zegt dat ze doorgaat. Daar twijfelden we niet aan. Tegen de tijd dat zij Submission 39 maakt is de emancipatie van de Nederlandse moslimvrouwen ook zonder haar wel voltooid.

Zo meteen de zitting met de Koerden.
Ik moet nog even mijn inbreng over de prepensioen en levensloopregeling tikken voor de griffier.

Daarna ga ik naar Amsterdam, voor de presentatie van een Marokkaans initiatief. Daar kom ik zeker op terug want dat is wat mij betreft erg veel spannender dan het circus van gisteren dat vandaag in alle kranten voorpaginanieuws is. En dan door naar Heerenveen waar ik voor de afdeling in een inleiding ga houden over migratie, integratie en islam.

In mijn hotel in Den Haag wordt verbouwd, en kan ik niet bij de computer. Dus dan maar naar het nog donkere gebouw van de Eerste Kamer. Daar zit ik nu in de Maurtistoren. Weinig tijd. Foto’s komen morgen. staan er op.
Buiten wordt het licht.