Gelukkig zijn er nog een paar journalisten die het wel aandurven om een kamerlid als Hirsi Ali kritisch te volgen in haar werk. Frank Poorthuis en Raoul du Pré. (Volkskrant van vandaag) Ze hebben het over het in de wandelgangen ook van haar VVD collega’s gehoorde gemopper: ‘dat moet je als gewoon Kamerlid eens proberen’, toen alles weer eens op zijn kop stond vanwege een spoed-fractievergadering met Hirsi Ali.

Van Aartsen had het nog zo tegen haar gezegd, toen ze terugkwam in de kamer: ‘Niet de islam aanvallen, wel op de bres staan voor de bevrijding van onderdrukte vrouwen, niet de hele tijd de coalitiepartners van het CDA afkatten’.

Maar wederom liet Hirsi Ali deze week zien dat ze niet past in de Nederlandse consensuspolitiek. Ze vertegenwoordigt een nieuwe stijl waar het moeilijk mee werken is, een stijl waarbij het doel altijd alle middelen heiligt.

Hirsi Ali maakt CDA minister van der Hoeven uit voor iemand die alleen pal staat voor haar eigen ‘christelijke dogmatische achterban’. Noemt in een adem door de gehele CDA een partij die stil zit. En uiteraard krijgt ze plotseling het plan in haar hoofd om een motie van treurnis in te dienen tegen minister Donner, de minister ‘uit het land van Ooit’ , zonder enige overleg. En blijft toch doordrammen over haar idee eerwraak net zo te behandelen als terrorisme terwijl ze daar niemand in mee krijgt, ook haar fractie niet, en terwijl van Aarten al had gezegd: niet doen. En dan moet van Aartsen weer koortsachtig aan damage control gaan doen.

Het is wel duidelijk, voeg ik er aan toe, waarom Hirsi Ali als politica uitgerekend in haar eigen partij zo weinig populair blijkt te zijn. Het is voor de VVD geen pretje om voortdurend bij hun coalitiepartners hun excuses aan te moeten bieden voor wat ze er nu weer heeft uitgeflapt. Haar antwoord op de kritiek vanuit haar eigen partij: ‘Ach, dat zijn allemaal grijze ouderwetse liberalen die de tijdgeest niet verstaan’.

Mark Rutte, helaas inmiddels staatssecretaris van Onderwijs (helaas, want ook al waren we het in de Eerste Kamer vaak oneens, het was wel prettig werken met hem toen hij nog op Sociale Zaken zat, je kon met die man tenminste praten) heeft het ondertussen wel gehad. Hirsi Ali wil, ook weer geheel in haar eentje bedacht, artikel 23 van de grondwet afschaffen, die gaat over het recht op vrijheid van onderwijs. Hirsi Ali ziet in de afschaffing daarvan de kortste weg om islamitische scholen te sluiten. Maar deze keer vindt ze geen zachtjes morrende collega’s op haar weg, maar een mede VVDer die bepaald geen grijze ouderwetse liberaal is en die dat niet zal laten gebeuren. Mark Rutte is 37, zeer competent, en een werkelijke liberaal die niet van plan is om zich het fundamentele liberale recht op vrijheid van onderwijs af te laten pakken. Dat kan dus nog spannend worden.

De VVD heeft het dus moeilijk, want intern hebben veel mensen erge spijt dat ze deze prima donna, deze zich als een superster gedragende vrouw die altijd haar zin wil hebben in de eigen gelederen opgenomen hebben. Maar na het grote echec met Wilders, die vertrok met medeneming van vele stemmen zal de VVD er niet snel toe komen om afscheid te nemen van alweer een onhandelbaar kamerlid met alle imagoschade die daar bij komt kijken. Hoewel het de vraag wordt hoeveel damage control er in de toekomst nog nodig is om de imago schade enigszins beperkt te houden als ze blijft.

Met de VVD heb ik niet zoveel medelijden. Ze hebben haar zelf triomfantelijk binnengehaald, zonder eens even kritisch te bekijken of ze wel in een liberale partij past, qua ideeën en qua werkwijze. Maar ik vind het vooral erg, ik heb nu zelf waar kunnen nemen hoe ze zich opstelt, voor de mensen waar het uiteindelijk om gaat. In dit geval zijn dat de mogelijke slachtoffers van eerwraak. En deze keer des te erger omdat er al sprake was van een vergaande consensus dat de zaak urgent is, en met een lijst van heel concrete maatregelen die genomen zouden moeten worden waar elk weldenkend mens zo achter kan staan. (Zie hierover de reactie van Ceylan Pektas-Weber bij het stukje hieronder over eerwraak) Maar in plaats van zich daar nu eens collegiaal bij aan te sluiten en genoegen te nemen met een wat bescheidener rol – in het belang van de zaak – moet ze zo nodig haar solo act op voeren, de boel onnodig op de spits drijven, alle deskundigen die al jaren hun werk doen in de wielen rijden, haar ellebogen gebruiken tegen de vrouwen in en buiten de kamer met wie ze zou moeten samenwerken – ik heb het gekat nu werkelijk zelf gehoord, en staat er vervolgens in het NRC dat het geheel aan Hirsi Ali te danken is dat de ministers een paar extra beloftes deden.
En is ze voor haar autochtone fanclub wederom de heldin.
Ergerlijk. Heel ergerlijk.