By Gideon Levy (Ha’aretz)
Good morning to the Israeli left. After an eternally long hibernation, we are starting to hear the sounds of its awakening. Only when the wind is once again blowing in its direction – and not because of anything it did – does the extra-parliamentary left dare to come out of the closet where it locked itself up more than four years ago.
Perhaps one should welcome these signs of awakening, but it is impossible not to hold it accountable for its lengthy, disgraceful and cowardly silence that abandoned the street to the right and the settlers. For more than four years Israel has been doing anything it wanted in the occupied areas, practically without any domestic criticism. It killed and demolished, uprooted and brutalized, and practically nobody protested. The world saw what was going on and shouted about it. But not us. When Israel desperately needed an alternative view, a clear sound of protest, practically nothing was heard, not a peep, except from a few small and brave organizations.
So it is difficult to forgive those who were silent, looked away and wrapped themselves in indifference, thus depicting Israel as monolithically supporting the government. The rustling noises that are beginning to be heard from the Zionist left are too late to clear it of its responsibility: With its silence until now it became a partner to all the government did during those damnable years. With the evaporation of the Labor Party and the fear and impotence that gripped the other bodies of the Zionist left, the only active element in society was the settlers. Thus the government managed to continue its brutal policies and the settlers nurtured their enterprise without disruption.
Now, under cover of a prime minister from the right, the left suddenly has remembered that it also has something to say, as a weak, pale echo of Ariel Sharon. The first to speak up, as usual, were the writers of the avant-garde, at the head of the camp. In a properly stylish advertisement a few days ago, Amos Oz, A.B. Yehoshua, David Grossman, Meir Shalev, Agi Mishol and a few other elite writers called out for “a change in consciousness and feeling.”
What change? What consciousness? They also called for a renewal of the political negotiations, a very daring move after the Sharm el-Sheikh summit, and proposed the government recognize the suffering of the Palestinian people, in exchange, of course, for their recognition of our suffering.
A group of filmmakers and musicians joined in that call, but with one difference. At least in the advertisement from Daniel Barenboim, Pinhas Zuckerman and Zubin Mehta, there is at least an admission that the occupation is the direct source of the suffering of the Palestinian people and there is a clear call in their ad for an end to it; the authors weren’t ready to go that far.
It’s hard to believe: After nearly 38 years of occupation and four years of intifada, the leading writers of the peace camp are still dividing the responsibility for what is happening symmetrically between the two sides: “In our eyes, each of the sides bears some of the responsibility for the injustice, the suffering and the tragic situation in which the two nations are trapped,” they wrote with self-righteousness.
That “we’re all guilty” approach is no less outrageous than the silence that went on and on and on. How does one break the silence of the peace camp? Attribute the same measure of responsibility to the occupier and occupied, the powerful and the weak. Call both the soldiers at the checkpoints and their subjects, whose lives are beneath the soldiers’ feet, “to change consciousness and feeling” even before the checkpoint is lifted; preach to the assassin and the assassinated to fall into each other’s arms; draw parallels between a nation whose economic, cultural, social and emotional lives were completely destroyed and a nation in which the vast majority of people can go on with their lives as if nothing has happened; a people that has been imprisoned and humiliated, versus a free people in their own sovereign state.
Even without counting casualties – three times as many on the Palestinian side – there is no room for comparison, not of the extent of the suffering nor of the measure of responsibility. Can’t the writers see the decisive weight of responsibility that lies on the occupier’s side for the creation of the injustice, or did they not summon up the courage to admit as much, lest it anger the readers?
Immediately after the authors awoke, Peace Now came out of its faint. In another two weeks, it has been said, it will be returning to the street and squares. “The Coalition of the Majority,” the umbrella organization of the left and the protest groups (oxymoronic titles if ever there were) is to convene a mass demonstration. Why didn’t they do it beforehand, in the dark years of assassinations and demolitions when the need was far more critical? The explanations and excuses are ridiculous: the desire to maintain as broad a common denominator as possible and the fear of failure.
But the silence was the greatest failure of all. It is impossible not to ask now where everyone was for the 346 children that Israel killed. What prevented them from protesting when 112 wanted men were assassinated without trial and another 521 innocent passersby were killed at the same time? The demolition of half of Rafah, the uprooting of olive trees in the West Bank, the erection of the wall, the apartheid roads for Jews only, the imprisonment of an entire nation behind checkpoints for years – none of it awakened most of the artists or the “coalition of the majority.” They were silent. They were afraid. They were complicit.
The alternative voices, the voices of the protest movements and authors, have a vital role in society that goes far beyond merely what they say. They are supposed to pave the way and protect the pluralistic and democratic character of the state. But after four and a half years in which society spoke in one uniform voice, the disgraceful silence on the left, the camp that only awakens under the patronage of the prime minister, shows it is a cowardly, frightened camp.
Ik las dit artikel vanmorgen in haaretz, en zie dat je het ook hier op het weblog heb geplaatst. Al lezende kreeg ik tranen in de ogen. van woede? van frustratie? wat hier geschreven staat, klopt zo helemaal. En u willen ze weer de straat op, onze peace helden.
So it is difficult to forgive those who were silent, looked away and wrapped themselves in indifference,
En zo is het maar net. Er waren en zijn maar weinig Israelis die de afgelopen 4 jaar hun nek uit durfden te steken. Ik heb vaak gedacht, dat de irakezen al die jaren onder de dictatuur van sadam niets durfden is te begrijpen, ze betaalden vaak met hun leven, maar de Israelis zelf zijn er zo trots op dat ze in de ‘enige democratie in het Midden Oosten” leven. waar waren ze verdorie toen er een bom op een woonwijk in Gaza afgegooid
werd, om een hamas leider te vermoorden, en waar men tegelijkertijd ook maar 14 kinderen en ene paar vrouwen mede vermoordde. Waar waren de Israelies toen het vluchtelingenkamp Jenin in puin werd gelegd? nee, zei links israel, het was geen massacre, en zijn maar zo’n 80 a 90 Palestijnen omgekomen, dus die Palestijnen moeten niet zeuren, het valt allemaal best wel mee. waar zijn ze nu, nu hun kinderen als soldaat nog steeds dagelijks het leven van duizenden Palestijnen het leven zuur maken bij de Checkpoints. Hoe kan het dat vorige week de soldaat die Iman Almaz (13jarig meisje uit Gaza)met meer dan 20 kogels om het leven bracht, vrijgesproken is.O ja, de belangrijkste getuige had het toch niet precies gezien dus op het laatste moment zijn getuigenis ingetrokken.Hij zal wel onder druk gezet zijn.En waarom is het groepje Israleies dat tegen de muur demonstreet en demonstreerde altijd zo klein geweest.Omdat onze linkse vrienden het wel prettig vinden zo,de palestijnen hun eigen staat, dan zijn we er vanaf. Als we tegen deze misdaden protesteerden, waren we altijd met een klein groepje, Joods en palestijns en buitenlanders.
Hulde aan dat kleine groepje israeliers die wel de straat opgingen, en schande voor degenen die nu opeens wel durven maar 4 jaar niet te zien waren.Ik denk, blijf nu ook maar thuis.
Ik ben benieuwd hoe de reactie van de Israeli’s zelf zal zijn op deze volkomen terechte kritiek.
Maar niet alleen de israeli’s zouden zich aangesproken moeten voelen.
Ik heb Gideon Levy meerdere malen ontmoet. Hij is niet erg optimistisch over het effect van zijn eigen artikelen – de meeste Israëli’s willen ze niet lezen. De meeste reacties komen uit het buitenland. Toch vindt hij dat hij er niet mee op mag houden. Er zijn maar twee journalisten in Israël, waarvan hij er een is, (Amira Hass is de andere)die regelmatig in de Palestijnse gebieden zijn en werkelijk willen weten wat daar gebeurt. Bijzondere man.
Levy legt heel terecht een heel grote verantwoordelijkheid bij al die Israeli’s die zwegen/zwijgen en niets wilden/willen weten van wat er onder de naam van ‘veiligheid’ aan vuiligheid is uitgehaald. Maar, zoals Fien heel terecht stelt, waar bleef/blijft de rest van de ‘beschaafde wereld’, met voorop dat fantastische Europa, dat mensenrechten en democratie zo hoog in het vaandel voert? Bij de invulling van christelijke waarden, waar men zo hoog over opgeeft in Europa, heb ìk heel andere beelden en verwachtingen. Balkenende en Bot, wat waren jullie oorverdovend stil vorig jaar. Aan de Verenigde Staten, zeker die onder Bush, wil ik verder geen woord vuilmaken, dat is energieverspilling.
Laten we hopen dat er in Israel ook een Mandela, Ghandi, Martin Luther King opstaat. Maar ik vrees dat ik ook vreselijk naïef ben.
Dat de vredesbeweging in Israel helaas niet zoveel meer voorstelt is inmiddels wel gebleken.
Waarmee ik het groepje goedwillenden niet te kort wil doen. Zeker moeten we niet de vergissing maken heel “links” Israel als vredesbeweging te willen zien. Ik zal in ieder geval niet vergeten dat de “opportunist” Peres met zijn partij deel uitmaakte van de regering ten tijde van de wandaden in Jenin.
Maar als er echter één ding is in Israel dat wij als positief mogen ervaren is dat de houding van de redactie van Haaretz, die aan journalisten als Amira Hass en Gideon Levy de vrijheid biedt om hun verhalen te publiceren. Dat is mijn ervaring van al enige jaren. Ik heb ook het idee dat de verslaggeving in het blad redelijk objectief is te noemen, zeker als we dat vergelijken met andere media in Israel en helaas ook hier in het Westen.
Ik heb pas nog een artikel uit Haaretz gestuurd naar de redactie van een Nederlands dagblad en ik moet zeggen, tegen mijn verwachting in kreeg ik nog antwoord ook. Alleen was dat antwoord kenmerkend voor de Nederlandse pers: “Wij hebben een correspondent in Israel die zijn informatie ontleend aan alle media in Israel.” Ik heb toen nog voorgesteld ook een correspondent te zoeken in Gaza, maar daar is natuurlijk niet meer op gereageerd.