En nog een gedicht, van Henriëtte Roland Holst, dat ondanks de gedragen taal opeens heel bij de tijds aandoet.

Sombre gedachten schiep een sombre tijd,
het leven lag gelijk een schip in trage
wateren, en een stem sprak dat de lage
luchten alles omsloten voor altijd.

Er was geen licht, er was geen lucht: de handen
verslapten, omdat zij van hoop leeg waren;
denkers doken naar wrede trotse maren
dat ze hun ziel behoedden voor verzanden.

Dichters wendden zich van levens-sferen
wederbegerend wat in d’eeuwen sliep,
of loken de ogen en verbleekten diep
beproevende op hun eigen hart te teren.

In de zware tijd die zo langzaam streek
was ’t dat een moedeloze berusting groeide
en opkwam mat geloof van de vermoeide
wereld wier oude gang en eeuwge leek.

Maar onderwijl werd in beneden-lagen
ver van ’t mistroostig ras dat heerste op aard
met smart ontvangen, en in pijn gebaard
de nieuwe kracht, die ons omhoog zal dragen.

1951