(foto Marcouch uit Z+W, Ram van Meel)

Ahmed Marcouch is beleidsambtenaar jeugd en veiligheid, en woordvoerder van de Marokkaanse moskeekoepel in Amsterdam. Een interview met hem is te vinden in het opinieblad Zorg en Welzijn van 9 februari. Een goed blad, gericht op zorg- en welzijnswerkers, maar feitelijk interessant voor veel meer mensen. Wat je er in kunt lezen is hoeveel initiatieven er al zijn op lokale basis om moslims en niet-moslims in de communicatie en in de samenwerking te krijgen. Veel meer dan blijkt uit de verslagjes op dit weblog, dat zijn alleen de bijeenkomsten waar ik direct bij betrokken ben. Tel al die initiatieven bij elkaar op, en je zit dat er werkelijk sprake is van een tegenbeweging van onderaf, burgers die wel degelijk de behoefte hebben om een hand uit te steken naar de ‘andere kant’, en die zich in willen zetten tegen de polarisatie en ‘handel in angst’.

Er wordt vaak beweerd dat de allochtonen, de moslims, met name de Marokkanen, meer zelfkritiek zouden moeten hebben, en meer de hand in eigen boezem zouden moeten steken en zich niet als slachtoffers op moeten stellen. Die kritiek binnenshuis is er allang. Ahmend Marcouch is er een van. Marokkaanse ouders moeten uit hun passiviteit en zich veel actiever opstellen om hun kinderen op het rechte pad te houden. Juist de ouders die hun migratie nog niet hebben verwerkt trekken zich te veel terug, en laten hun kinderen buitenshuis over aan de straat en de Nederlandse instanties. In Nederland worden de kinderen veel te laat op straat gelaten. Op het Marokkaanse platteland kregen de kinderen te maken met sociale controle. Hier niet. De Nederlandse instellingen doen het vaak niet goed, zegt Marcouch. In de jaren tachtig werden er geregeld kinderen uit huis geplaatst door de kinderbescherming als er een uithuwelijking dreigde. In plaats van te bemiddelen. Zo is de angst er in geschoten om bij opvoedingsproblemen of conflicten om hulp te praten. Ool leerkrachten weten vaak niet hoe ze de ouders zover moeten krijgen dat ze zich actief bezig houden met de leerprestaties van hun kinderen, dat ze met de leraren moeten praten, toezicht houden op huiswerk, meer met hun kinderen moeten spelen en betere tvprogramma’s voor ze uitzoeken. Zo ontstaat er een gesplitste wereld voor de jongeren, thuis en de buitenwereld lijken niet op elkaar. Jongens die thuis heel lief zijn kunnen buitenshuis van alles uitspoken.

De Marokkaanse meisjes, die meer toezicht krijgen, doen het beter. Ik denk dat dat op zijn beurt weer nieuwe problemen oplevert: de meisjes die zich verder ontwikkeld hebben vinden niets aan de Marokkaanse jongens die meer hechten aan de straatcultuur dan aan een opleiding, en die vinden op hun beurt weer niets aan de meiden die denken dat ze beter zijn, en zo moeten beide in het land van herkomst op zoek naar geschikte partners. De jongens het liefst een weinig ontwikkeld meisje. De meiden het liefst een goed opgeleide en vrijdenkende man die ze hier te weinig kunnen vinden. De problemen beginnen dus al met de opvoeding.

Marcouch is een belangrijke bruggenbouwer, die zowel kritisch blijft naar zijn ‘eigen’ achterban als naar de autochtone dominante meerderheid die te veel praat in ‘keiharde maatregelen’ en te weinig naar de werkelijke oorzaken van problemen.

Het integrale interview is over een maand te lezen op de website van Zorg en Welzijn, www.zorgwelzijn.nl Ik zal waarschuwen.