Dit is Fatma Barghout. Ik schreef al eerder over haar. Toen leefde ze nog. Op 24 november 2004 stierf ze in Gaza. Aan borstkanker. En aan de bezetting. Ze was acht en twintig.
Fatma Barghout ontdekte een knobbeltje in haar borst in april 2003. De artsen in het Shifa ziekenhuis in Gaza dachten dat het goedaardig was. Toen later bleek dat dat een verkeerde diagnose was kreeg ze chemotherapie. Een biopsie werd opgestuurd naar Israël. Daar bleek dat de situatie kritiek was, en ze werd opgeroepen naar het ziekenhuis in Tel Hashomer te komen voor een operatie en behandeling die in Gaza niet gegeven kan worden. Ondertussen was er al veel tijd overheen gegaan, wat in het geval van borstkanker fataal kan zijn. Maar Fatma Barghout woonde in Gaza, en moest dus een vergunning hebben om de Gazastrook te verlaten om in Israël naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Ondanks de medewerking van de staf van het Israëlische ziekenhuis is zoiets een heidens karwei.
Drie keer deed Fatma een aanvraag bij het Liaison Office in Gaza dat gaat over de vergunningen, en kreeg niet eens antwoord. Twee maanden later lukte dat eindelijk voor de eerste keer, nadat ze de hulp had ingeroepen van de PHRI, Phycisians for Human Rights, een Israëlische organisatie van artsen voor mensenrechten. Twee weken lang kreeg ze dagelijks een chemotherapie kuur in Israël. Dagelijks moest ze op en neer reizen, want de vergunning gold telkens maar voor één dag. Haar verzoek dat er iemand van de familie met haar mee mocht werd afgewezen door de Israëlische autoriteiten.
Ik ken Erez, de grenspost tussen Gaza en Israël, ik ben er zelf vaak doorheen geaan en heb met eigen ogen gezien hoe de zieken en gehandicapten die een vergunning hebben worden behandeld. Soms staan ze daar uren te wachten, ook als ze nauwelijks meer kunnen staan. Er is niet eens een bankje voor ze. Ook gehandicapten wordt het niet toegestaan om in een rolstoel door de scan te gaan, ze moeten er door iemand doorheen gedragen worden. Ambulances mogen zelden de grens over. Ik heb gezien hoe een spastische jongen een aanval kreeg en het uitbrulde van de pijn maar niemand hem mocht helpen. Ik heb gezien hoe een hoogbejaarde man niet met zijn hoogbejaarde en doodzieke vrouw die voetje voor voetje door de hekken schuifelde mee mocht.
Ook toen Fatma na enige uren wachten werd doorgelaten om in Israël operatief haar borst te laten verwijderen was ze alleen. De kanker bleek al uitgezaaid te zijn. Een maand later moest ze weer terug, voor bestraling. Het duurde een week voordat ze de eerste vergunning kreeg. Het succes van de bestralingen hangt af van de regelmaat, minstens vijf keer per week. Maar doordat de vergunningen niet kwamen, of omdat de grens weer hermetisch was afgesloten, miste Fatma acht behandelingen. De PHRI vroeg toestemming voor Fatma om gedurende de behandelingen in Israël te mogen blijven, zodat ze niet elke dag opnieuw bij Erez hoefde te wachten en elke keer behandelingen zou missen. De aanvraag werd afgewezen. Tot uiteindelijk de PHRI, samen met andere organisaties een kort geding werd gevoerd bij het Hooggerechtshof in Israël. Fatma kreeg een vergunning om een maand in Israël te verblijven, kon de behandeling af maken, en even leek het er op dat haar leven was gered.
Maar een paar maanden laten werd ze zieker. Deze keer zo ziek dat ze in een ambulance de grens over mocht, en haar moeder toestemming kreeg om met haar mee te gaan. In het ziekenhuis bleek dat de uitzaaiingen verder waren verspreid. Ze wilde afscheid nemen van haar familie. Maar haar vader en zusjes mochten haar alleen bezoeken tegen een borgsom van 30.000 shekel per persoon. (Ongeveer 6.000 euro). Weer een proces. De zusjes mochten naar haar toe, de vader bleef in Gaza. Het medisch team in Israël deed wat ze konden. Ze ging terug naar Gaza.
De laatste keer dat ze probeerde voor behandeling Erez door te komen, ze kon toen al niet meer lopen, ging bij de metaal scan de alarm af, vanwege de siliconenborst die was geïmplanteerd. Ze werd gedwongen zich ter plekke uit te kleden, en werd teruggestuurd Gaza in. Toen het haar voor de laatste keer lukte om de grens over te gaan in een ambulance was dat een maand later dan de afspraak voor behandeling die ze had.
Uiteindelijk stierf ze in Gaza, op 24 november 2004.
Haar familie wilde haar begraven op de nieuwe begraafplaats, de enige plek in de overbevolkte strook waar nog plaats is. Maar dat kon niet, want daar werd op geschoten door het bezettingsleger. Uiteindelijk werd Fatma begraven op de oude begraafplaats, in een graf waar al twee vrouwen in begraven lagen.
Fatma Barghout is niet meer dan een cijfertje in de statistiek. In Gaza wordt borstkanker in 60% van de gevallen pas in een laat stadium gediagnosticeerd. In Israël is dat 5 tpt 7%. Voor de patiënten is het moeilijk om adequate behandeling te krijgen. Soms zijn er geen medicijnen, vanwege de afsluiting. De apparatuur voor bestraling mag Gaza niet in, de Israëlische regering is daar tegen vanwege het radioactieve materiaal. In Israël is de kans om borstkanker te overleven voor joodse vrouwen 70 tot 75 %, voor Palestijnse vrouwen die in Israël wonen is dat 60 tot 65%. Voor vrouwen in Gaza is dat maar 30 tot 40%. De procedure om vergunningen te krijgen om in Israël behandeling te krijgen is zo slopend en tijdvretend dat die behandeling voor veel vrouwen te laat komt.
Wie dood gaat aan borstkanker komt uiteraard niet op de lijst van de slachtoffers die vallen door Israëlische invasies en de militaire bezetting.
Voor het volledige verhaal, in het engels, zie hieronder.
Wanhopig.
Schande.
Machteloos.
gecondoleerd aan haar bekenden
Goddomme, wat een verschrikkelijk, verschrikkelijk verhaal. Achtentwintig jaar, godbeteret, en dan zo te moeten sterven, zo schandelijk, misdadig behandeld worden. Goed dat je hier aandacht aan besteedt, Anja. Kan er niet meer gedaan worden?
Afschuwelijk verhaal. Heb zelf borstkanker, dus weet hoe uitputtend die ziekte op zichzelf al is. De gedachte dan nog eens uren bij een grenspost te moeten doorbrengen, vreselijk. Overigens geldt het natuurlijk niet alleen in de Gaza. Heb al menige gedachte gespendeerd aan vrouwen in Congo b.v., die vaak al slachtoffer zijn geweest van verkrachting, of vrouwen in Sudan, of vrouwen in de Tsunami-gebieden. Borstkanker komt wel meer in het Westen voor, maar elke vrouw kan het krijgen. Als je niet het op vele fronten grote geluk hebt in het rijke gedeelte van de wereld te wonen ga je niet alleen daaraan, maar ook aan andere ziekten die vaak te genezen zijn gewoon dood. Ik wou dat we voor die afschuwelijke ongelijkheid in de wereld eens met z’n alleen een oplossing wisten te vinden.
Joan.
Tranen in mijn ogen. Ik heb eventjes geen snedige reactie, geen harde analyse en geen frustraties die ik eloquent wereldkundig maak. Enkel verdriet.
Niet zozeer om dit meisje, maar om de wereld. Hoe is het mogelijk dat de mens – een wezen dat in staat is emoties te voelen – zo meedogenloos met zijn soortgenoten om kan gaan…
Hiervan krijg ik echt tranen in mijn ogen. Mijn god, hoe kan dit…
Palestijnen zijn óók mensen! Hoe is dit mogelijk
Ik zou willen dat ik wat zou kunnen doen.
Het is ondraaglijk te weten dat dit alles kan in een land dat zich beschaafd noemt. Ik ga maar niet verder want dan zou mijn reactie zonder twijfel ook “onbeschaafd” worden.
Ik heb zelf vroeger in dat ziekenhuis in Telhashomer gewerkt en toen was het al een ramp voor de mensen uit Gaza om er te komen. en dat was nog voor de eerste intifada. Wat mij betreft is dit moord , want de Israeli’s weten heel goed wat ze doen.
Elk borstkankerverhaal raakt mij als (ex-)borstkankerpatient, maar dit verhaal is eigenlijk te erg om te lezen, laat staan om het mee te maken. Ze moest niet alleen haar strijd tegen de kanker strijden, maar minstens zo ellendig was haar strijd om de behandeling te krijgen. En dan ook als ze de behandeling krijgt niet de mensen die belangrijk voor haar waren in de buurt te hebben. Het enige dat ik dan hoop is dat ze op het laatst toch haar dierbaren in de buurt had en berusting heeft gekend.
Hier heb ik geen woorden voor……….
Geen woorden voor de politiek in Israel……..
Ik heb ze wel, meer dan voldoende, maar wat bereik ik er mee ?
Zolang mensen in begrippen blijven denken van “IK” en niet in “WIJ”, zullen dit soort situaties over de hele wereld blijven bestaan. Ook in ons kikkerlandje is de IK-cultuur oppermachtig, meer dan ooit, wees gewaarschuwd
Hoe kunnen mensen zo ontmenselijkd zijn?
Dit verhaal raakt mij, en -zo te lezen- ons, tot in de diepte.
Moge haar familie ook goede dingen meemaken binnenkort, hoewel deze pijn snijdend zal blijven.
Te erg voor worden, je gelooft soms niet meer in de goede en mooie dingen in het leven. Als zieke of gedetineerde heb je altijd naasten nodig die in je geloven, je vertroelen en er gewoon voor je zijn, omdat je afhankelijk bent(je kunt niet voor je zelf opkomen/zorgen).
Eergister op de Marokkanse tv een jongetje van zeven dat door de tweede vrouw van zijn vader als huisknechtje de vaat doet,dweilt en allerlei ander huishoudelijke taken verricht(hij zou gewoon op scool moeten zitten), is erg trietst maar die verhalen zijn legioen in Marokko. Maar nu komt het, deze medogeloze vrouw heeft deze jongen voor zijn leven verminkt door zoutzuur over hem heen te gooien. Dit soort gruweldaden gaan me aan het hart. Ik voel me dan zo machteloos, kan wel huilen, alleen met mijn tranen krijgt de familie van Fatima haar niet terug en dat jongetje zijn mooie en gave huidje ook niet . Hiebij spreek ik mijn medeleven uit aan de familie leden van Fatima, die een dierbare hebben verloren. En hoop ik dat zie die walgeijke stiefmoeder voor een lange tijd in de gevangenis zetten.
Met tranen in mijn ogen heb ik het verhaal gelezen
en heb er geen woorden voor,ondanks het vreselijke wat
je beschrijft Anja stop er niet mee,laat maar horen wat
je kan Anja en laten we hopen en bidden met zijn allen
dat het een keer beter gaat in Israel.
Aisha
Wat ik persoonlijk niet snap, is waarom de staat israel dit laat gebeuren? Want het lijkt me duidelijk dat men nog meer haat jegens israel hiermee creeert. Of zou dat hun bedoeling zijn? Het is nie taan mij om hier over conclusies te trekken Maar helaas de feiten liegen e niet om. Wat me nog meer raakt zijn d eprecentages van de overlevings kansen Zijn de palestijnen de nieuwe Untermenschen, ofzo?
Mijn mede leven gaat uit naar haar familie en vrienden, moge haar ziel in vrede rusten