Ed van Thijn, Miryam Aouragh en ik, op bezoek bij Keer het Tij in Leeuwarden. Over racisme, tolerantie, wat er moet gebeuren in Nederland.

Van Thijn vertelde nog eens dat Nederland in de onderzoeken over gewelddadigheden tegen minderheden en moslims eenzaam aan de top staat. Het racisme is nooit zo erg geweest als nu. Met het hardste asylbeleid, met een integratiebeleid dat over gaat in de dwang tot assimilatie. Met moslimhaat die na 11 september en nog erger na 2 november is gestegen. En met weinig politieke partijen die moedig genoeg zijn om daar stelling in te nemen.
Miryam die het al heel wat vond dat ze voor het eerst helemaal naar Friesland was gekomen, ik ben dus een reuze geïntegreerde allochtoon want ik heb ook belangstelling voor andere minderheden, zei ze. Nadat ik de zaal er nog even aan herinnerd had dat zij als Friezen de enige minderheid zijn die Verdonk wel wil beschermen.
Even werd Miriyam vriendelijk uitgelachen toen ze zei dat ‘zelfs’ in Friesland actie tegen racisme werd ondernomen. Want zijn het niet juist de Friezen die al vele jaren terug met hun antifascisme acties kwamen? Ik heb nog rondgelopen met hun rode driehoekje. En ook nu, het hardtse verzet tegen het harde vluchtelingenbeleid van Verdonk komt van hier. Zoals van de Noodopvang in Witmarsum, het Centrum Tumba.

Ik maakte eindelijk kennis met Farshad Bashir, Nederlander van Afghaanse afkomst. Hij waart wel eens op dit weblog rond. We gaan zeker samenwerken.

Een mevrouw met spierwit haar, Gusta Olivier-Vonk stond op en las een gedicht voor, gebaseerd op de ervaringen van Hans Olivier.
Hier komt het:

Gedeporteerd

In 1941 was ik dertien jaar
en verliefd op Hannah met dat lanhe zwarte haar.
Ik vond haar het mooiste meisje uit m’n klas.
En waar ik toen vreselijk trots op was:
nadat ik haar na schooltijd naar huis had gebracht
had ze de volgend ochtend weer op me gewacht.
Dat is zo een tijdje door gegaan,
ook nadat ik, als niet-joods kind, naar een mooiere school moest gaan.
Bij haar huis was het iedere middag: “tot morgen maar weer’.
Maar op een zomerochtend was ze er opeens niet meer.
Ze was met haar hele familie gedeporteerd
en is nooit meer teruggekeerd.

Mijn kleinzoon is nu dertien jaar
en ook verliefd op een meisje met lang zwart haar.
Ook hij bracht haar van school iedere dag naar huis,
al is een asielzoekerscentrum niet bepaald een ’thuis’.
Ze was al helemaal ‘Nederlands’, want als kleuter hier gekomen.
En natuurlijk koesterden zij hun dromen.
Maar Verdonk vond dat het in het land van Sira’s ouders veilig was.
En al protesteerde nu de hele klas,
en al wacht Sira’s ouders daar minstens de gevangenis,
de minister vindt dat dat zo erg niet is.
En wat met Sira en haar broertjes zal gebeuren,
daar zal de minister zeker niet om treren.
Sira zal niet naar een land, dat zij niet kent, zijn teruggekeerd:
ze wordt er gedwongen naar gedeporteerd.

Nog altijd doet de herinnering aan Hannah mij pijn.
Moet dat ook het hele leven van mijn kleinzoon zo zijn?