Wat is dat toch, dat gestamel van die babyboomers als de jaren zeventig ter sprake komen? Die hulpeloosheid, die gêne, dat schouderophalen. ‘Ach ja, we waren jong en onbezonnen, neemt u het ons vooral niet kwalijk.’ Wat is dat toch voor rare zelfverloochening?
Sterker nog, veel geboortegolvers lopen voorop in het neersabelen van die dolle, dwaze jaren. Het zou allemaal één tragische vergissing zijn geweest. Toen hebben we immers de basis gelegd voor het gedogen, zo ongeveer de hoofdzonde in onze huidige politieke cultuur. Toen hebben we ons aangewend de andere kant op te kijken als mensen de kluit belazerden. Toen hebben we ons de slappe knieën aangemeten als het erom ging misstanden in eigen kring aan de kaak te stellen. Toen hebben we ons ingebeeld dat de samenleving maakbaar was en zie het resultaat: een verlammende bureaucratie, een ondoordringbaar woud van tegenstrijdige regels en een verstikkende praatcultuur waarin elke poging tot beleid vastloopt.En kijk nou toch eens naar die foto’s! Dat overvloedige haar, die floddertruien, dat minirokje met die guitige laarsjes, die muffe Afghaanse jassen. Dat we daarin gelopen hebben! Softies waren we, die getooid in tweedehands kleren en geitenwollen sokken het koninkrijk der agogen wilden vestigen. Ideologen van de zachte krachten waren we, in de ban van wollige idealen, blind voor de realiteit.
Begin van een Manifest voor de jaren zeventig, geschreven door Jos van der Lans en Antoine Verbij
Met een leuk aanbevelingscomité.
Waar ik als actieveling van de zeventiger jaren, toen het leven eindelijk leek te beginnen, ook bij ben.
Het hele manifest lezen?
Ga naar www.jarenzeventig.nl
Anja, kan je dit nog even vasthouden tot aan het weekend alsjeblieft? Ik heb het eventjes snel gescand en wil het nog rustig kunnen lezen. Daar heb ik nu geen tijd voor en in het weekend wel. Wat ik tot nu toe eruit gelezen heb is dat ik dus niet zo gek ben als ik (en anderen misschien ook) dacht. We hebben het helemaal niet zo verkeerd gedaan. En het voelde iedere keer weer als een aanval op mijn recht van bestaan zelfs, als er weer eens jonge, rechts conservatieve mensen, vooral jonge mannen, zich te buiten gaan aan keiharde kritiek die volgens mij nergens op slaat. Zulke aanvallen doen bijna fysiek pijn. Het is makkelijk om een zondebok te zoeken en je dan daartegen te buiten gaan, maar omdat zonder zelfkritiek te doen getuigt van slecht geïnformeerd zijn en dat ook niet willen zijn. Ik trek trouwens gelijk een parallel met mensen die keihard tegen de Moslim gemeenschap schoppen zonder enige nuance! Schoppen is misschien iets van deze tijd??
Nee, bedankt. Het hele manifest lezen, bedoel ik. De intro is al meer dan genoeg. Wat mij in dit kleine stukje voornamelijk opvalt is een totaal gebrek aan enig bewustzijn van de grote wereld buiten eigen kring, die toch ook in de jaren zeventig al volop bestond. Ook toen ging de grote meerderheid, net als nu, gewoon elke dag naar z´n werk, er moest brood op de plank, ook voor de meeste jongeren, mensen leefden, hadden lief, kregen kinderen, gingen dood. De zgn. `revolutie´ was een elite-gebeuren. En volgens mij is bewustzijn van misstanden en de behoefte daar in positieve zin iets aan te veranderen niet aan een bepaalde generatie of bepaalde stroming gegeven, maar aan elk zinnig mens die een normale ontwikkelingsgang maakt binnen het eigen leven en binnen de maatschappij. Wat dat betreft vond ik die beperkte kleine elite die in de jaren zeventig jong was wel een schoolvoorbeeld van een narcistische clan. Altijd overtuigd van eigen gelijk, nooit enige twijfel, weinig toetsing aan de realiteit. En een bijzonder sterk hokjesdenken waar helemaal niemand iets mee opschiet.
Goed initiatief!
Nadat die deconstitutionalisering niet door was gegaan, werd de PvdA smalend “de Partij van de Achteruitgang” genoemd. Mijn eerste gedachte daarbij was: hè ja, als dat eens kon. Even een stukje achteruit mogen rijden met z’n allen en dan al die zachte waarden die een paar onverlaten ergens in de berm hebben gekieperd gaan ophalen en het dan nog eens proberen.
Ik kan er zo naar terugverlangen, naar hoe we toen ‘met elkaar omgingen in dit land’.
Dit is uit mijn hart gegrepen! Ik erger me ook al lange tijd rot aan die ongerechtvaardigde verdachtmakingen van de (politiek) actievelingen in de jaren zestig en zeventig, waartoe ik ook behoor. En die zelfverloochening van sommigen vind ik nog het allerergste. Want ik was beslist niet naief. Ik was heel bewust bezig, en wist goed waarmee ik bezig was. Het waren mijn eigen keuzes. En ik heb nergens spijt van, ook niet van die enkele strafzaken waarin ik verzeild ben geraakt. Gewoon een kwestie van consequenties aanvaarden. Het dialectisch en historisch materialisme beschouw ik nog steeds een goede basis om maatschappelijke verhoudingen en ontwikkelingen van nu te analyseren. Al is het door nieuwe maatschappelijke en politieke ontwikkelingen natuurlijk noodzakelijk de visie en politieke praktijk aan te passen. Soms denk ik: waren de mensen tegenwoordig ook maar eens een beetje zo aardig ten opzichte van elkaar als de jongeren in die jaren door de bank genomen…..
Het is natuurlijk ‘van-alle-tijden’, dat neerkijken op het veleden.
Moet dienen om het heden te rechtvaardigen als daar niet voldoende rationele redenen voor te bedenken zijn. Zégt dus meer over het heden dan over die achter ons liggende tijd.
Een mens moet zich nooit zijn of haar herinneringen af laten pakken..!!
Wat jammer, Joan, dat je het manifest niet wilt lezen. Lees het en oordeel dan. Misschien brengt het je op een ander idee.
Anja, bedankt voor het laten staan tot dit weekeinde. Ik ga de site opzoeken en alles op mijn gemak doorlezen. Ik heb net vanmiddag gekeken naar een programma van Ned.3 dat werd herhaald met allemaal filmbeelden in kleur uit de jaren 50. Ik herkende er weer heel veel van! Dat was tijdens mijn kindertijd. Later, toen ik een lastige puber werd, deed ik een beetje mee met Provo. Daarna “Kabouter” en eigenlijk “gewoon” hippie. Dit was de periode dat ik ook een beetje politiek bewust werd. Dat moest ook wel, met al die veranderingen!