Een conferentie over de oorlogsmisdaden van Israël. Georganiseerd door de jongerengroep van Een Ander Joods Geluid, Next Step.
Kathleen Cavanaugh, juriste, hoogleraar aan het Irisch Center for Human Rights en werkzaam voor Amnesty International houdt de eerste inleiding. Ze heeft het niet alleen over de schendingen van de mensenrechten door de staat Israël, voor de ontduiking van het internationale oorlogsrecht, de Conventies van Geneve, maar plaatst het geheel in een groter kader. Sinds “9/11”, heeft Bush zijn “oorlog tegen het terrorisme” campagne gelanceerd en Sharon was er meteen bij om daar gretig bij aan te haken. Wanneer een mogendheid als de VS de mensenrechten schendt, door mensen zonder proces op te pakken, te martelen, in naam van de veiligheid, dan kan Israël met terugwerkende kracht zeggen zie je wel, dat is precies wat wij ook deden. Alleen in heel erg aantoonbare noodgevallen mag er soms afgeweken worden van het mensenrecht. Het punt is nu dat die vrijheid van de staat om naar willekeur met mensen om te gaan steeds verder verruimd wordt, en de ‘noodsituatie’ nu vrijwel permanent is. In de bezette gebieden is die ‘noodsituatie’ er nu al bijna veertig jaar. Dat betekent dat alles wat is bereikt aan internationale verdragen over mensenrechten en oorlogsrecht gestadig wordt afgebroken. Want als we het één land toestaan, kan een ander land ook zeggen wij hoeven ons daar niet aan te houden. De VS protesteert dan ook niet tegen de ‘targeted killings’, de moord op verdachten die Israël regelmatig uitvoert.
(Kathleen Cavanough)
Het argument is altijd dat dergelijke schendingen van mensenrechten, de meest serieuze is het doden van iemand op grond van een niet bewezen verdenking, maar collectieve straffen in de vorm van het opblazen van huizen, bedoeld zijn om erger te voorkomen. Vanwege de veiligheid van de Israëlische burgers. Ook als ondertussen allang is aangetoond dat dergelijke maatregelen de veiligheid niet verhogen. Integendeel. We zitten nu wereldwijd in de paradox dat de rechtsstaat wordt aangetast omdat de rechtsstaat beschermd zou moeten worden. Want daar gaat het om als je eenmaal begint met het gebruik van illegale middelen. Eenmaal over de schreef is er nauwelijks meer een weg terug.
(Smadar Ben Natan)
Smadar Ben Natan is een joods-Israëlische advocate. Sinds ze de zaak van een joods-Israëlische vrouw, Tali Fahima verdedigt, die ervan beschuldigd wordt Palestijnen te helpen, is haar visie erg veranderd. Nu is ook zij een advocate die zich inzet voor hopeloze want niet te winnen zaken. Er zijn op dit moment acht duizend politieke gevangenen in Israël. Uiteraard voornamelijk Palestijnen. Maar het verhaal van Tali Fahima is uitzonderlijk. Tali was eens een doorsnee Likud stemmer, toen ze geïnteresseerd raakte in kinderen in een vluchtelingenkamp op de Westoever, bij Jenin. Daar maakte ze ook kennis met een Palestijn die al drie keer ontsnapt was aan een aanslag op zijn leven. Daarbij waren wel vijf andere Palestijnen gedood. Tali besloot daar in haar eentje wat aan te doen. Ze verkondigde dat ze als levend schild wilde dienen voor het leven van Zakaria Zubeidi, en zijn familie. Ze ging er mee naar de media en kwam er mee in het nieuws. Vervolgens werd ze opgepakt, en ‘zwaar’ verhoord, met methoden die anders voor Palestijnen worden gereserveerd, uit haar slaap gehouden, te strak vastgebonden, geen voedsel, niet naar de wc mogen. Ze is nu al acht maanden opgesloten in isolement. De eerste drie maanden mocht ze geen sigaretten, zeep, tandpasta, boeken, brieven. Ondertussen werd naarstig gezocht naar een mogelijke aanklacht tegen haar. Die is nu gevonden. Tali zou in het kamp gevonden en per ongeluk door het leger achtergelaten documenten waaronder de foto’s van gezochte mannen en een luchtfoto van het kamp aan de Palestijnen hebben ‘uitgelegd’. Je hoeft de situatie maar een héél klein beetje te kennen om te begrijpen dat de verzetsorganisaties in het kamp Tali niet nodig hebben om te begrijpen dat ze gezocht worden, maar de beschuldiging kan wel leiden tot vele jaren gevangenisstraf. De eerste zitting is op 17 juli. Het is volstrekt evident dat Tali aangeklaagd wordt niet omdat ze de veiligheid van Israël in gevaar zou brengen, maar in feite omdat ze als Israëlische jodin solidair wil zijn met de Palestijnen, zegt Smahar Ben Natan.
Tali zelf vraagt niet om aandacht, het gaat niet om mij, zegt ze. Het gaat om de stelselmatige schendingen van de rechten van Palestijnen. Smahar somt ze op: er zijn 364 Palestijnen gedood, dus zonder proces geëxecuteerd, als ‘veiligheidsmaatregel’. Daar is een mooie Hebreeuwse uitdrukking voor, die neerkomt op ‘preventief uitgeschakelen’. Daarbij kwamen minimaal 125 omstanders om, vaak vrouwen en kinderen, doordat bijvoorbeeld midden in de nacht een bom werd gegooid om een woonflat waar meerdere families lagen te slapen. Het Hooggerechtshof wil geen uitspraak doen of deze executies legaal zijn. Zeker nu Sharon heeft gezegd dat hij daar voorlopig van afziet. Want dan is er voor het Hooggerechtshof geen reden om de zaak te onderzoeken en uitspraak te doen.
(Mohammad Dahleh)
Muhammad Dahleh is een advocaat, een Palestijn met Israëlisch staatsburgerschap, woonachtig in Jeruzalem. Zijn specialiteit is de klachten behandelen van Palestijnen. Een vrijwel hopeloze zaak. Het kost ontzettend veel geld, het kost ontzettend veel tijd, en zelden wordt een zaak gewonnen. De Israëlische rechtbank die zich met huid en haar verkocht heeft aan de overheid en aan het leger heeft een scala aan argumenten om geschonden mensenrechten weg te declareren. Vooral ‘in het belang van de veiligheid’ en ‘daar gaan wij niet over, dat is de zaak van de regering of het leger’ zijn veelgebruikte smoezen om een klacht soms niet eens in behandeling te nemen.
Dahleh heeft ook de zaak gevoerd die acht Palestijnse dorpen op de Westoever hadden aangespannen tegen de staat Israël. Zij dreigden geheel omsingeld te worden door de muur, en daarmee totaal afgesneden, zowel van hun achterland op de Westoever als van Israël waar ze niet in mogen. Een groot deel van hun bouwland zou verloren gaan. Het is een van de weinige keren dat Dahleh bij het Hooggerechtshof, dat geldt als het geweten van democratisch Israël een zaak heeft gewonnen. De muur moest op die plek een beetje opgeschoven worden, want de schade was in dit geval buiten proportie.
Het frustrerende is natuurlijk dat de gehele muur illegaal is, het Internationaal Gerechtshof heeft dat al gezegd, op de VS en nog wat minilandjes na vindt de hele wereld dat ook, maar dat je als advocaat op z’n allerbest hier en daar wat kleine verbeteringen door kunt drukken. Zo werd Dahleh ook ingeschakeld bij zogenaamde inspraakzittingen. Dan mochten de boeren die van hun land beroofd en ingesloten werden door de muur nog wat wensen uiten. Zo van mag die muur niet een meter verderop, want dan kan ik mijn waterbron houden. Alleen over de muur zelf, daar viel niet over te praten, want die was ‘een feit’. Gekmakend. Dan zat hij tussen die woedende boeren en wat moest hij doen? Als je niets deed waren ze die waterput ook nog kwijt. Deed je mee dan leek het alsof je de muur rechtvaardigde en kon Israël zeggen: we hebben de bewoners toch inspraak gegeven. Het is alsof je tegen een vrouw die je verkracht zegt: heb je nog wensen. En zij zegt, ja, dat je ophoudt me te verkrachten. En je zegt: de verkrachting is een feit, daar hebben we het niet over, maar heeft u nog wensen hoe ik u moet verkrachten?
Ruchama Marton, van Physicians for Human Rights zegt dat het toch belangrijk is om door te gaan met de rechtzaken. Ook wij hebben praktisch alles verloren, zegt ze, de zaken over martelingen, over vergunningen voor ziekenhuizen. Maar soms krijg je iets voor elkaar omdat ze niet willen dat het een rechtszaak wordt, omdat het dan toch in de media komt. Dus je moet het blijven proberen. Al was het maar om een dossier aan te kunnen leggen van alle schendingen van mensenrechten.
Iemand in de zaal heeft een vraag voor Dahleh. Zou het niet mogelijk zijn om aan te tonen dat Israël een racistische staat is en daar internationaal een rechtszaak van maken? Of er voor zorgen dat de beeldvorming hier erdoor verandert? Dahleh lacht een beetje cynisch. Hij zegt: het is allang bewezen dat Israël een racistische staat is, als je daaronder verstaat dat er sprake is van structurele ongelijke behandeling op grond van etnictiteit. Je kunt dat zien in de wetgeving en in de praktijk. Binnen Israël zelf. En dan heb ik het nog niet eens over de behandeling van de Palestijnen in de bezette gebieden. Het punt is dat iedereen het kan weten maar niemand er zijn handen aan wil branden. Ja, de beeldvorming is belangrijk, daar is Israël wel degelijk gevoelig voor al doen ze van niet, maar ook dat is een langzaam proces.
(Kathleen Cavanough)
(Ruchama Marton)
Op zaterdag was de tweede sessie van het door Een Ander Joods Geluid georganiseerde conferentie. Meteen slecht nieuws: de Palestijnse advocate Fatima Natseh, van de Bond van Palestijnse Politieke Gevangenen is het niet gelukt om te komen. Ze was drie uur van te voren naar het vliegveld in Tel Aviv gekomen, was al bijna door de security heen, maar een half uur voor haar vlucht kreeg ze te horen dat haar visum niet in orde zou zijn. Als veel Palestijnen heeft Natseh geen gewoon paspoort, maar de papieren van een statenloze, een vluchtelinge in eigen land.
Het is niet de eerste keer. Ook ik kan er over meepraten nu wij van Stichting Kifaia voor de vijfde keer in anderhalf jaar tevergeefs proberen een Palestijnse collega naar Nederland te krijgen.
(Ronit Sela)
Ronit Sela is een jonge joods-Israëlische vrouw die werkt bij Machsom Watch. Dat is een groep van voornamelijk wat oudere vrouwen die dagelijks de wacht houden bij de vele checkpoints op de Westoever. (De Gazastrook komen ze niet in) Dat de wacht houden heeft een funktie, want de soldaten gedragen zich aanzienlijk beschaafder tegenover de Palestijnen die ze door moeten laten als er joodse dames staan te kijken, zeker als die de leeftijd van de moeders van de soldaten hebben. Ook kunnen ze de Palestijnen vaak van advies dienen. Want een van de gekmakende zaken voor Palestijnen die dagelijks door de checkpoints heen moeten naar school, naar hun werk of naar de dokter, is dat de regels voortdurend veranderen, dat er overal vergunningen voor moeten worden aangevraagd, maar dat de soldaten je niet kunnen of niet willen zeggen waar en hoe je dat moet doen. Er is geen loket waar je dat kunt gaan vragen, geen website waar je dat kunt vinden. (Ook dat is overigens mijn ervaring, toen ik vastzat in de Gazastrook kon niemand me vertellen waarom, voor hoelang, wat ik moest doen, met wie ik moest gaan praten, tot Nederlandse vrienden met kontakten hogerop en de Nederlandse vertegenwoordiging van het Ministerie van Buitenlandze Zaken zich voor me inzetten. En die hulp hebben de Palestijnen niet). Machsom Watch houdt kontakten met de legerleiding, met justitie, verzamelt de informatie over de checkpoints en hoe je aan een vergunning komt en geeft dat weer door. Ze hebben er voor gezorgd dat er wc’s zijn gekomen voor de mensen die vaak uren in de rij staan.
Maar ook voor Ronit Sela is het een voortdurend dilemma wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn. Zijn ze bezig om de bezetting een klein beetje verdragelijker te maken? De legerleiding pocht zelfs een beetje met hen, kijk, wij werken met de dames samen om er voor te zorgen dat al die jonge soldaten zich netjes gedragen, en als ze dat niet doen dan grijpen wij in. Dus nu zijn wij het die er aan bij dragen dat mensen denken dat de bezetting niet zo erg is. Een humane bezetting, zegt Sela.
In werkelijkheid is het niet alleen het gedrag van de soldaten dat de checkpoints zo ondragelijk maakt, het zijn ook de checkpoints zelf. Om maar één voorbeeld te noemen, vroeger ging 95% van de vrouwen naar het ziekenhuis om te bevallen, nu nog maar de helft. Dat betekent dat er veel zuigelingen onnodig sterven, het leven van veel moeders in gevaar komt. En er zijn nu tal van verhalen over vrouwen die in een taxi moesten bevallen bij een checkpoint waar ze niet doorheen werden gelaten, en een paar babies hebben dat niet overleefd. Maar wat moeten we doen? Als we ons werk niet doen worden er nog meer Palestijnen mishandeld door soldaten.
(Ruchama Marton)
Ruchama Marton is een veterane. Ik heb haar vroeger al eens ontmoet, toen ze nog niet zo grijs was. Ze is arts, en de oprichtster van Phycisians for Human Rights, Artsen voor Mensenrechten. Ze specialiseren zich vooral in de medische mensenrechten van Palestijnen. Ik ging een keer mee met een ploeg die in een busje een bezoek bracht aan een Palestijns dorp. Er waren Israëlische en Palestijnse artsen mee, specialisten in huidziekten, een kinderarts, een verpleegkundige. Het schooltje in het dorp werd ingericht als polikliniek. Het hele dorp zat in hun mooiste kleren te wachten. Er waren mensen bij die niks hadden, maar die zich toch het feest niet wilden laten ontgaan om even met de dokter te mogen praten, maar er waren ook mensen bij met niet gediagnosticeerde ernstige ziekten, en een acuut geval van een kind met een zeldzame aandoening. Daar werd meteen een ambulance voor geregeld om haar naar een Israëlisch ziekenhuis te brengen. Nu is dat al bijna niet meer mogelijk. De Physicians mogen de Gazastrook niet meer in. Vanwege hun ‘veiligheid’ heet het dan, zegt ze cynisch. De kolonisten mogen uiteraard wel vrij in en uit.
Ruchama Marton is al zeventien jaar op haar zware post en het is haar aan te zien. Wat ze meemaakt, wat ze ziet is niet te verdragen. Ze weet soms ook niet meer hoe ze het zeggen moet en verontschuldigt zich dat ze onze mooie zaterdag gaat verpesten. De hele bezetting is voor mij als joodse- Israëlische een permanente open wond, zegt ze. Ik ben geen jurist, ik ben arts, ik ken de definities niet van oorlogsmisdaden, maar ik weet wat een oorlogsmisdaad is als ik die zie.
Om te beginnen: de wapens die door het Israëlische leger worden gebruikt. Daar zijn zogenaamde fletchette granaten bij, een granaat die gevuld is met duizenden scherpe kleine pijltjes. Israël heeft die wapens gekregen van de VS die er mee heeft geëxperimenteerd in de jungle in Vietnam. Wordt een granaat afgeschoten, dan heeft het een bereik van zo’n honderd meter. Binnen dat veld is alles dood, doorzeefd met pijltjes. Het is een wrede manier om te sterven. Mensen die nog leven kunnen niet meer geholpen worden en bloeden dood. Marton heeft drie keer zelf kunnen aanschouwen wat het effect was van het afvuren van zo’n granaat door een tank. Er zijn burgers bij doodgebloed, een keer twee Bedouinenvrouwen die in een tent zaten, een keer een moeder met drie kinderen, een keer heeft een tank zo’n granaat afgevuurd op drie kinderen die voor de tank wegrenden in de duinen. Van dat laatste geval had het leger uit de lucht een film gemaakt. Marton heeft die ook gezien. Het is te zien dat de kinderen eerst stilstaan, toen wegrenden, dat er een granaat op hen is afgevuurd, en dat de tank vervolgens opzettelijk over een van hen heenreed. Uiteraard bleef die film geheim, en uiteraard kwam er geen onderzoek naar. Dat was een oorlogsmisdaad, zegt Marton.
Ze heeft foto’s mee van hoe lijken er uit zien nadat de pijltjes op hen zijn afgevuurd. Ze verontschuldigt zich nog eens. Het is niet leuk om te zien, zo’n homp vlees die een mens is geweest. (Ik aarzel ook nu of ik een van de foto’s op dit weblog zal zetten. Ik doe het toch maar)
Een vriend van haar, een Palestijnse arts, dr. Khalil Suleiman verbrandde levend in een ambulance, toen daar zonder waarschuwing op werd geschoten door een tank. De chauffeur raakte gewond, drie verpleegkundigen konden nog uit de brandende bus springen. Medisch personeel is een bekend doelwit. Vanaf 2000 zijn er minstens twaalf mensen in hun funktie omgekomen, en een paar honderd zijn gewond geraakt. Er zijn 369 aanvallen van het leger geweest op medische teams, 81 mensen zijn tijdens hun beroepsuitoefening gearresteerd, er hebben 337 aanvallen op ambulances plaatsgevonden, 28 amulances zijn totaal vernietigd. Daarnaast worden ambulances regelmatig tegengehouden, zelfs als ze alle benodigde vergunningen hebben, die telkens opnieuw moeten worden aangevraagd. Dat is een oorlogsmisdaad.
Het medische establishment van Israël doet alsof hun neus bloedt. Ondertussen vechten de Physicians om medische apparatuur naar de bezette gebieden te krijgen, wat meestal wordt geweigerd, dan wel om Palestijnen voor zware behandelingen naar Israël te krijgen. Fatima “Fatoem” Barghout, de vrouw die uiteindelijk bezweek aan borstkanker, (ik schreef daar enige tijd geleden over) heeft ze persoonlijk gekend. Een prachtige jonge energieke intelligente vrouw, zegt Marton. Ze heeft haar niet kunnen redden. Ook dat is een oorlogsmisdaad, al die mensen die niet de behandeling krijgen die ze nodig hebben en die er wel is – aan de andere kant van de grens of het checkpoint. Ik ken een jongen met een gecompliceerde beenbreuk die behandeld moest worden. Hij kwam de metaalscan niet door omdat die afging vanwege de pin in zijn been. Die hebben ze er eerst uit moeten halen voordat hij over de grens mocht. Fatoen Barghout had een borstprothese. Ook die ging af bij de metaalscan. Ze werd gedwongen om zich onder het oog van de soldaten uit te kleden om haar borstprothese te laten zien en werd toen teruggestuurd.
We voeren rechtszaken, zegt Marton. We zijn vanwege die pijltjesgranaten bij het Hooggerechtshof geweest. Die zeggen dat ze niet bevoegd zijn om te oordelen over de wapens die het leger gebruikt.
Het laatste verhaal. Recent. Marton was in het ziekenhuis in Jenin, om voorlichting te geven. Ze werd bij een zwaar geval geroepen. Een jongen die daar al anderhalf jaar lag met een kogel in zijn hoofd die ze er daar niet uit konden halen. Het ging slecht met de jongen. Marton begon meteen ambulances te regelen om hem naar Israël te brengen. Vanwege de checkpoints is één ambulance niet genoeg, je moet meerdere ambulances hebben die alleen tussen het ene en het andere checkpoint op een neer mogen rijden, dan wordt de patient door het checkpoint gedragen naar de volgende ambulance en elke daarvan heeft een vergunning nodig voor dat ritje. Ze belde met Magen David, met het Rode Kruis en had na drie uur genoeg ambulances en vergunningen geregeld. Een absoluut record, zegt ze, en dat kon alleen omdat ik een joodse Israëli ben, want een Palestijnse arts krijgt dat niet gedaan. De jongen stierf tussen het tweede en het derde checkpoint. Kijk, zegt ze, dat is niet één oorlogsmisdrijf, dat zijn er meerdere. Wie schoot? Waarom kreeg die jongen geen behandeling? Waarom kon alleen ik voor een ambulance zorgen? Waarom een systeem van vergunningen waardoor zo’n jongen geen enkele kans kreeg? Denken jullie dat een joodse jongen zo behandeld was?
Daarmee was de zaterdag nog niet voorbij. Op vrijdagavond deed Farah Karimi van Groen Links mee aan de discussie onder leiding van Marjan Sax wat er vanuit Nederland gedaan kan worden aan de schendingen van mensenrechten, aan de oorlogsmisdrijven. Zaterdag sloot Sawsan Zaher, een Palestijnse zich aan, Olivier Ribbelink hield een verhandeling over de mogelijkheden om internationaal in te grijpen, Hedy d’Ancona zat voor. Het is heel gecompliceerd. Feitelijk is Nederland gebonden aan de mensenrechtenverdragen, en is verplicht in te grijpen bij handelsverdragen met landen die mensenrechten schenden. Maar zoals Ribbeling fijntjes opmerkte: ‘dat helpt niet veel als de politieke wil ontbreekt’. En de moeilijkheid nu, zei Hilla Dayan tot slot, is dat vele regeringen ten onrecht denken dat er nu weer een soort van vredesproces op gang is, en dat we daar beter op kunnen wachten.
Er zijn wat ideeën voor mogelijkheden om in actie te komen. Een Ander Joods Geluid gaat die verzamelen, onderzoeken, en komt over drie maanden met een nieuwe conferentie. En ondertussen, zei Hajo Meijer, moeten wij het uitschreeuwen van woede.
(Hajo Meijer)
Het is een godgeklaagde toestand en blijf er alsjeblieft over schreeuwen, tot de hele wereld weet wat er gebeurt.
H. Brand
Beste Lezers,
Na het lezen van deze informatie voel ik alleen nog maar leeg en intens verdr …………
Peter van der Slikke
Beste Anja,
Hoewel ik zelf lasagne kan eten tijdens het zien van een operatie op tv, kan ik me voorstellen dat veel mensen het niet prettig zouden vinden geconfronteerd te worden met het plaatje van dat door flechettes verminkte lichaam. Misschien kun je aan je webbeheerder vragen of hij de volgende plugin installeert voor WordPress, simpele kwestie van uploaden en activeren. Vervolgens kun jij dan aangeven wat er verborgen moet blijven voor de lezers tot zij op een knop drukken. Ook handig als je dingen vertelt over films die mensen nog willen zien. 🙂
http://secandri.com/blog/2005/02/22/spoiler-plugins-for-wp-15/
Ik meende me te kunnen herinneren dat het gebruik van flechettes verboden was in het verdrag van Genève, maar blijkbaar staat het er niet zo letterlijk in. Naast de willekeur van flechettegranaten (zoals b.v. bij clusterbommen) schieten de pijltjes tussen de verweving van kevlar heen en ‘stuiteren’ nog meer door een lichaam dan normale kogels. Hierdoor blijken slachtoffers vaak een langzamere dood te sterven dan wanneer zij door normale kogels zouden zijn geraakt.
Dank, Wouter. Ik zal eens aan onze webmaster vragen of dat kan, voor het geval ik nog eens met rottige foto’s kom.
Er staat heel veel in de Conventies van Geneve dat door de staat Israël niet wordt opgevolgd, hoewel ze de Conventies wel hebben ondertekend. Daar hebben ze ook wat op verzonnen. Ze beweren eenvoudig dat er geen sprake is van een bezetting dus dat de Conventies niet van toepassing zijn. Er is daar nog eens over gestemd in de Knesset, en ja hoor, een meerderheid vond dat er geen sprake was van een bezetting. Handig toch, een democratie.
Wat een walgelijk bekende verhalen staan er weer Anja, en wat goed van je om hier weer eens verslag van te doen.
Ik heb een vraag aan jou die medelezers ook (zullen) hebben.
De bijeenkomst georganiseerd door het moedige EAJG, waren daar nog andere politici bij (dan jij, en Farah Karimi)?
En waar ging de discussie wezenlijk over, die vrijdagavond olv Marjan Sax plaats vond? Ging deze over hoe je politieke wil zou gaan brengen bij de uitvoerende politiek in Nederland?
Bovenstaande verslagen zou bij de meest pro israelische politicus een beetje “wil” geven om “iets” te doen.
Ik ben ook geen jurist en kom wellicht met mosterd na de maaltijd. Ik heb ooit (in het kader van een zangstuk over de vrouwen van Greenham Common) de definitie van ‘genocide’ uit mijn hoofd moeten leren. (Juristen voor de vrede probeerden samen met de vrouwen van Greenham de atoonbom veroordeeld te krijgen volgens de Geneefse conventie op basis van de definitie van genocide. Het is nog gelukt ook – met enige slagen om de arm.)
‘Genocide is an act, with intent to destroy in whole or in part, a national, ethnical, ethical or religious group’. Me dunkt, dat de intentie om de bevolking van hetzij Gaza, hetzij de westbank ‘in whole or in part’ naar het leven te staan wel hard gemakt kan worden…
Brr.
We blijven ‘gewoon’ schreeuwen van woede.
Als trainer/medisch adviseur van de stichting Kifaia (de stichting waarvan Anja voorzitter is) kom ik regelmatig in de Gazastrook. Naast het geven van trainingen aan de leden van multidisciplinaire thuiszorgteams (artsen, verpleegkundigen, fysiotherapeuten, psychologen en social workers) doen we ook veel aan coaching en leggen we veel huisbezoeken af in het kader van ‘bedside teaching’ resp. ’training on the job’. In de loop van de 7 jaar dat we daar nu komen hebben we heel, heel erg veel humanitaire ellende gezien, vooral in de eerste jaren na het uitbreken van de 2e Intifadah. Vreselijk aangrijpend zijn en blijven de verhalen en de vreselijke verminkingen van de kinderen, jongeren die de pech hadden om op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats te zijn, door de andere kant zo fraai “collateral damage” genoemd. Of die, meestal zonder enige aanleiding vanuit een wachttoren omvergeschoten zijn (met name in Rafah, in het zuiden van de Gazastrook gebeurt dat bijna stelselmatig.
Een andere doelstelling van de st. Kifaia, naast het geven van trainingen en coaching, is het vertellen van wat er zich werkelijk afspeelt in de Gazastrook. Omdat we van mening zijn dat het nieuws dat hier in Nederland verspreid wordt door de media te eenzijdig en veel te beperkt is is. Wat er zich daar werkelijk afspeelt, de desastreuze gevolgen van de bezetting, de economische blokkade, de totale afgrendeling van de buitenwereld, de collectieve traumatisering, de stelselmatige schending van de mensenrechten en nog zoveel meer, dat is geen nieuws meer voor de media. Ik vind het vaak heel moeilijk om te vertellen wat ik daar heb gezien, vooral omdat het nauwelijks in woorden te vatten is. Maar ik kan het zelf soms ook niet BEvatten, het is soms te gruwelijk voor woorden wat we daar gezien hebben. Wat dat betreft zeggen plaatjes zoveel meer.
Blijkbaar was ik zelf ook al weer een beetje ‘gehospitaliseerd’, want ik ben weer intens geraakt door het verslag van de conferentie van Next Step, met name het verhaal van mijn collega Ruchama Marton. Opnieuw realiseer ik me hoe belangrijk het is en blijft om zelf te vertellen wat ik gezien heb.
Next Step: mijn diepe complimenten voor jullie moed om deze conferentie met deze sprekers te organiseren. En Anja, bedankt voor je (wederom!)indrukwekkende verslaglegging. Wat jammer dat ik er niet bij was…
Nico de Vries vroeg, naar aanleiding van de verschrikkingen die werden besproken op de conferentie van Een Ander Joods Geluid, of iemand een land kent ‘zonder wangedrag?’. Het woord ‘wangedrag’, een term die je ook kunt gebruiken voor de roerigheid van kinderen in een schoolklas, is hier ietwat misplaatst vind ik. Ik zal dus zijn vraag vertalen in een formulering die aansluit bij het onderwerp waar we het over hebben. ‘Kent iemand een land dat geen oorlogsmisdaden begaat?’ Nou, zulke landen ken ik wel. Het land waar Nico woont bijv. begaat nu geen oorlogsmisdaden al is er een argument mogelijk dat het die in het recente verleden wel heeft begaan – hoewel, vergeleken bij Israel, maar in een ‘minor league’. Zo ook het land waar ik woon, al zijn er ook hier duistere plekken in het collectieve verleden.
Nico weet dat soort dingen natuurlijk ook wel. Dus laat me trachten, door nog een andere herformulering van zijn vraag, dichter bij wat zijn bedoeling lijkt te komen. Ik kom dan uit bij een argument dat men aan pro-Israelische zijde kennelijk erg bruikbaar vindt. Men zegt daar vaak: waarom staan Israelische acties voortdurend in het brandpunt van de belangstelling terwijl zo vele andere conflictsituaties of helemaal geen, of alleen maar incidentele, aandacht krijgen?
Zo op het oog lijkt dit een redelijk argument. Weliswaar is de suggestie die vaak gepaard gaat aan die uitspraak, nl. dat die belangstelling van de buitenwacht negatiever uitpakt voor Israel dan de situatie rechtvaardigt, volkomen ongegrond (het tegendeel is veeleer het geval), feit blijft dat wat Israel doet meer pennen en camera’s in actie brengt dan, laat ons zeggen, de kwestie van de Westelijke Sahara.
Is dat terecht? Het geschil tussen Polisario en Marokko, om bij dit voorbeeld te blijven, lijkt in sommige opzichten sterk op dat tussen Israel en de Palestijnen. Marokko heeft het economisch interessante twee derde deel van de Westelijke Sahara aan de kust ingepikt en het vrijwel onbevolkte derde deel aan de Sahrawis gelaten. Het heeft, zoals bekend, ook een muur (door Polisario de ‘Muur der Schaamte’ genoemd) gebouwd om zich tegen Polisario-guerilla’s te verdedigen. De Israelische Apartheidsmuur valt in het niet bij deze barriere (die een lengte heeft van 2500 km). En deze muur wordt dan ook nog op vele plaatsen, en vaak op aanzienlijke afstand, geschaduwd door een tweede barriere. Een aantal Sahrawi’s zit dus letterlijk tussen twee muren met zeer onplezierige gevolgen voor hun bewegingsvrijheid. Er zijn ook vele gevallen bekend van ernstige mensenrechtschendingen door Marokko in dit gebied en jegens de Sahrawi’s in het algemeen.
Toch blijft de ‘Westerse’ aandacht voor dit conflict beperkt tot occasionele rapporten van Amnesty International en jaarlijkse demonstraties van enkele vnl. Italiaanse en Spaanse mensenrechtorganisaties.
Waarom krijgt Israel zo veel meer belangstelling? Is dit een geval van ‘dubbele standaards’ zoals Israeli vaak klaagt? Ik geloof het niet. Wel wordt Israel, zoals ik zei, zonder twijfel intensiever en veelvuldiger aan kritiek onderworpen dan Marokko. Ten dele is dat omdat zijn mensenrechtschendingen waarschijnlijk systematischer, geraffineerder en veelvuldiger zijn dan die van het Afrikaanse land. Maar veel meer nog is die intensieve kritiek alleen maar de keerzijde van het feit dat het land door allerlei, vaak machtige, ‘pressure groups’en de media, vooral de Amerikaanse media, feller wordt verdedigd en gepousseerd dan dat met Marokko het geval is – om bij dat voorbeeld te blijven.
En die verdediging heeft een bepaald karakter.
Het gevaarlijke van Israel is, zoals vooral Michael Neumann heeft betoogd, dat het, door het respect dat het een groot deel van de wereld blijft inboezemen, mensenrechtschendingen legitimeert. Om een voorbeeld van Neumann te varieren: dat er op sommige plaatsen in ‘donker Afrika’ (en Arabie) nog slaven worden verhandeld is verschrikkelijk maar het zou nog schrikwekkender zijn als we op het Damplein een reguliere slavenmarkt zouden hebben. Wat – een slavenmarkt in het land van Grotius, van Spinoza, ja, van Meneer Balkenende met zijn normen en waarden? Denk eens even aan de ‘voorbeeldfunctie’ die dat zou hebben. En de legitimatie van Israel’s duistere praktijken is niet alleen een kwestie van zo’n voorbeeldfunctie, en dus een vnl.passieve zaak. Nee, Israel en zijn verdedigers trachten vaak actief die praktijken als volkomen geoorloofd en ‘above board’ voor te stellen.
Dit is niet zomaar een zaak van ‘extremisten’ die alleen maar gehoor vinden bij achterlijke soortgenoten. Dit soort verdediging wordt in feite door de ‘mainstream’ media (vooral de Amerikaanse) en een aantal zeer in het oog lopende, vooraanstaande academici geaccepteerd. Een er van is de Harvard hoogleraar in het strafrecht, Alan Dershowitz. Hij stond bij het begin van zijn carriere vooral bekend om zijn ijveren voor mensenrechten en kreeg, in feite, in 1983, de ‘William O.Douglas First Amendment Award’ van de ADL voor zijn ‘compassionate eloquent leadership and persistent advocacy in the struggle for civil and human rights’. Nu is zijn dubieuze faam vooral gebaseerd op zijn pogingen de idee ‘mensenrechten’ en sommige beginselen van het internationale recht te ondermijnen. Ik denk hier bijv. aan zijn pleidooi voor de legalisering van martelingen (zijn redenering: aangezien er toch gemarteld wordt kunnen we het beter legaliseren en ‘onder controle brengen’). Verder denk ik aan zijn idee dat het opblazen van de familiewoningen van hen die een zelfmoordaanslag plegen waarschijnlijk niet genoeg is en het hele dorp er beter aan kan gaan. Hij heeft ook zijn goedkeuring van de gerichte vermoording van Palestijnse leiders niet verborgen (recentelijk onthulde hij zelfs schaamteloos in een interview dat hij zelf deel heeft uitgemaakt van een Israeli ‘review committee’ waar de ‘bewijslast’ tegen deze leiders, en dus hun selectie als doelwit van de volgende moordactie, werd besproken). Deze hoogleraar is, als voorspelbaar was, ook niet content met de tegen Israel gerichte uitspraken van het Internationale Hof van Justitie. In plaats van hier met een juridische redenering te komen heeft hij zijn kracht gezocht in ad hominem aanvallen op de leden daarvan die, naar hij beweert, klakkeloos het dictaat van hun diverse regeringen volgen. De President van het Hof is, naar zijn mening, bovendien een ‘thug’.
Het geval Dershowitz is wel erg in het oog lopend maar, vooral in de VS, geenszins uniek.
Israel maakt zich dus niet alleen voortdurend schuldig aan de schending van mensenrechten, die soms het karakter van oorlogsmisdaden hebben: zij die de Israelische zaak verdedigen trachten het zo voor te stellen dat die schending in feite er geen is. Het verbod op martelingen bijv. is een van de meest onaantastbare delen van het internationale recht, het behoort tot wat juristen ‘jus cogens’ noemen d.i. ‘the peremptory norms of international law’- niettemin hebben we hier een hoogleraar in het strafrecht aan een van de meest prestigieuze universiteiten in de wereld die, terwille van de Israelische zaak (al tracht hij het voor te stellen als passend in de ‘internationale strijd tegen het terrorisme’) zo maar eventjes gladjes voorstelt om die zaak te legaliseren. Collectieve bestraffing is een oorlogsmisdaad – niettemin wil deze man niet alleen een familie maar een heel dorp bestraffen door het van de kaart te vegen.
Daarbij is hij nog gematigd vergeleken bij de prominente Washington advocaat, Nathan Lewin, een kandidaat voor het federale hof, die door een (Joodse) tegenstander, Arthur Green, ‘a well respected spokesman for law, ethics and Jewish tradition’ wordt genoemd. Deze Lewin komt met een voorstel, dat, zoals hij zegt, ‘contain(s) just enough morality and just enough pragmatism’, nl. om ook de familieleden van ‘suicide bombers’ maar te executeren. Het morele gehalte van het e.e.a. wordt naar zijn gevoel gedekt door zijn verwijzing naar het gebod van de Torah om Amalek en het Kananitische volk uit te roeien (het is alleen maar fair om te vermelden dat Arthur Green, de ‘Phillip Lown professor of Jewish thought’ aan de Brandeis Universiteit, hierop o.a. reageerde door te zeggen dat hij, na lezing van dat voorstel, de neiging voelde ‘zijn klederen te scheuren’ in rouw over het feit dat sommige voorstanders van Israel zo diep gezonken leken).
Israel en de pro Israel-lobby ondermijnen het idee van de democratische rechtsstaat door voortdurend de suggestie te wekken dat wat het doet past bij het gedrag dat men van zo’n staat in zijn situatie verwachten kan. De pernicieuze gevolgen daarvan zijn nu ook zichtbaar in de VS waar de Bush-regering ongeveer het zelfde doet.
Daarom, Nico de Vries, moeten wij Israel intensiever in de gaten houden en kritischer blijven volgen dan bijv. Marokko, Indonesie, Sudan etc.etc. Hier staan niet alleen de levens en het bezit van de Palestijnen maar ook de verworvenheden van de rechtsstaat op het spel.
Hoi Arie, wat een prachtig betoog. Ikzelf weet niet vaak uit te leggen waarom Israel meer aandacht zou moeten hebben dan andere landen die oorlogsmisdaden begaan. Maar jij heb het allemaal haarfijn uitgelegd. Toch wil ik daarbij niet zeggen dat andere landen minder slecht zijn, integendeel, en ik wilde dat ook Marokko en China(Tibet) en vele andere landen op de vingers getikt werden. het lijden in deze landen is er niet minder om. Maar ik denk ook dat er nog iets anders is in de redenatie over Israel versus andere landen die internationale wetten overtreden. Als we het over Sudan hebben, en hun oorlogsmisdaden, dan is de hele wereld het er volmondig over eens dat wat er in Dafur gebeurt niet door de beugel kan.En Sudan wordt veroordeeld. Maar zogauw we het over Israel hebben, dan worden de oorlogsmisdaden of ontkend of goedgepraat of uitgelegd als “zelf verdediging”. En dit is wat me zo ongelooflijk dwars zit. Israel mag dingen doen, die ongelooflijk wreed zijn die een ander land niet kan doen. Dit is meten met twee maten.Hoe kan het dat een “democratie” verschillende wetten heeft voor de verschillende etnische volkeren en uiteraard in het voordeel van de Joodse bevolking. Volgens mij heet dit apartheid. Een andere benaming kan ik er niet voor vinden.Hoe kan een ladn zichzelf democratisch noemen als het zichzelf ook Joods noemt. Ik denk dan dat er niet veel verschil is met een islamitische staat. En Islamitisch en democratisch is een tegenstelling, zo ook en Joods en democratisch. ja, het is een demokratie voor de Joodse bevolking, maar de anderen kunnen naar hun rechten fluiten.
Arie nogmaals bedankt voor je mooie betoog.
Beste Arie,
Je haalt er heel wat bij.
Wangedrag van landen?
Nederland heeft decennia lang toestemming gegeven massavernietigingswapens van de VS op Oost-Europeaan te plaatsen.
Ze staan er volgens mij nog steeds al dan niet actief.
Natuurlijk zijn de burgers hier redelijk vrij en veilig maar tot nu toe hebben we hier nog geen grootschalige zelfmoordacties gehad.
Stel je voor: je stapt in een bus en je hebt een kans van 1:100 dat er een bomaanslag gepleegd kan worden.
Dan zouden er ook hier heel rare dingen kunnen gebeuren.
Beste Nico, vandaar dat Nederland ook eens moet kunnen zeggen, ok, we hebben de oprichting van de staat Israel (mede) mogelijk gemaakt, maar er zijn teveel fouten gemaakt. Eigenlijk is de idee van een safe haven voor de Joden een misverstand geweest. We gaan terug naar de tekentafel en doen het opnieuw. En noemen het nu bijv. Isralina, of Palestrael. Want; lees wel Nico, haat zaai je niet alleen in bussen, haat zaai je ook op andere fronten. En het zaaien van haat begon al voor 1948, toen daar in ene buitenlanders in Palestina aankwamen zonder zich in te burgeren, zich aan te passen en langzamerhand de grond eigen maakte.
“Beste Arie,
Je haalt er heel wat bij.
Wangedrag van landen?
Nederland heeft decennia lang toestemming gegeven massavernietigingswapens van de VS op Oost-Europeaan te plaatsen.
Ze staan er volgens mij nog steeds al dan niet actief.”
Nico, wat wil je hier mee zeggen? Dat er in feite geen verschil is tussen een land zoals Nederland en Israel? Nederland heeft anderman’s kernwapens geplaatst, Israel heeft zijn eigen nucleaire arsenaal. Met een beetje smokkelen kun je dus die feiten tegen elkaar wegschrappen. Dan blijft aan Israelische zijde nog een hele waslijst over van schendingen van mensenrechten (d.i. de opzettelijke schending van rechten zoals die zijn uitgespeld in de op 10 december 1948 door de Algemene Vergadering van de VN geproclameerde “Universal Declaration of Human Rights”) en oorlogsmisdaden. De definitie van ‘oorlogsmisdaden’ is daden in strijd met internationaal geaccepteerd oorlogsrecht zoals in het bijzonder vastgelegd in de Haagse Conventie van 1907 en de Geneefse Conventie van 1949. De twee meest opvallende (maar niet enige) oorlogsmisdaden van Israel zijn ‘collectieve bestraffing’, vooral in de vorm van het opblazen van huizen en soms woonwijken, en het stichten van Israelische nederzettingen in bezet gebied. Collectieve bestraffing druist in tegen artikel 50 van de Haagse Conventie en Artikel 33 van de Vierde Geneefse Conventie. Het stichten van nederzettingen in bezet gebied komt neer op een schending
van artikel 49 paragraaf 6 van die Conventie (het Internationale Hof van Justitie heeft dit vorig jaar uitdrukkelijk vastgelegd).
Ik zie aan Nederlandse zijde niets waar ik dat Israelische ‘wangedrag’ (om jouw term maar te gebruiken) tegen weg kan schrappen.
“Natuurlijk zijn de burgers hier redelijk vrij en veilig maar tot nu toe hebben we hier nog geen grootschalige zelfmoordacties gehad.”
Wil je hier mee zeggen dat de wijze waarop de Palestijnen op alle mogelijke wijzen worden gekneveld volgde op de zelfmoord-acties van hun kant? Je draait de zaak om – eerst kwam die knevelarij.
“Stel je voor: je stapt in een bus en je hebt een kans van 1:100 dat er een bomaanslag gepleegd kan worden.
Dan zouden er ook hier heel rare dingen kunnen gebeuren.”
Je draait weer de zaak om. De beknotting van de levenskansen van Israeli’s volgde op een veel aanzienlijker beknotting van die kansen voor Palestijnen. Zelfmoordaanslagen kwamen niet uit het luchtledig. Om Gabriel Ash te citeren: die gordel met explosieven heeft het etiket: “gemaakt in Groter Eretz Israel”.
Trees, bedankt voor je reactie. Ja, ik ken die situatie waar noch argumenten noch het uitspellen van feiten een ‘achterIsraelstaander’ook maar een millimeter doet wijken maar al te goed. We hebben geen andere keuze dan door te zetten vertrouwend op de ‘dwangloze dwang van het betere argument’.
beste Anja,
ik had er graag bij willen zijn afgelopen weekend, was helaas verhinderd.
kreeg van savitri Groag deze link!
indrukwekkend en intens verdrietig: wat een onrecht wordt er de Palestijnen aangedaan!! zal deze link aan zoveel mogelijk mensen doorsturen opdat veel mensen notie van dergelijke wantoestanden kunnen nemen
waar is rechtvaardigheid en gerechtigheid nog te vinden?
o.a. op de conferentie van afgelopen vrijdag en zaterdag en bij mensen zoals u die hier verslag van doen!!
ik ben u hier zeer erkentelijk voor,
een hartelijke groet,
Geert Rozema
student aan de Katholieke Theologische Universiteit Utrecht (KTU)
Bedankt Anja
voor deze samenvatting van de conferentie. Nu onze premier het OK acht om in Maart een Nederlandse “Jip en Janneke School” te bezoeken in de illegale joodes kolonie Modi’in
(http://www.dutch-school.com / http://www.stichtingnob.nl/page.jsp?id=9873) en geen Palestijnse bomenplant in zijn naam wil accepteren “Ja dat ligt politiek erg gevoelig” is het fijn dat er politici zijn die zich wel iets gelegen laten liggen aan Internationaal Recht en normen & waarden. Niet de normen en waarden van “Sommigen zijn gelijker dan anderen” van Jan Peter Balkenende. Tijd voor een (2e)Kamervraag wellicht??
Tja Lambrecht, en Lianne Dekker (CDA) is de directrice van deze stichting Nederlands Onderwijs in het Buitenland…dat is toch een rare puzzel die weer past. Misschien moeten we haar toch eens een briefje sturen waarom onze belastinggelden naar Modi’in gaan… Lianne.Dekker@stichtingnob.nl
Terwijl er in Israel zelf kinderen honger schijnen te lijden (zie al die advertenties in Haaretz en Jerusalem Post) geven wij geld aan de profiteurs van de bezetting, en komt onze eerste minister daar nog eens gezellig op bezoek en doet net of Modi’in Ilit in Israel ligt?
Nederland is helaas nog steeds medeplichtig aan een onmenselijke bezetting, aan illegale kolonisatie en aan etnische zuiveringen…
Even iets rechttrekken: Modi’in is geen illegale nederzetting. Modi’in wordt vaak verward met Modi’in Ilit welke wel illegaal is en in bezet gebied ligt.
De Jip en Janneke school staat in Modi’in, volledig in Israel (proper). Berichtgeving als hierboven lijkt mij dan ietwat tendentieus.
“Modi’in has several suburbs such as Modi’in Ilit and Hashmonaim which are just over the other side of this line – they are planned to be included within the security fence according to the latest published route. ”
“The Star told of families that have recently immigrated to Israel. The families moved to Modi’in, as much an Israeli city as Tel Aviv is. Modi’in, described by the Star as located on Palestinian land, is not even in the West Bank. As I said, it is on the Israeli side of the green line, and has ALWAYS been within Israel’s boundary.
It seems that the MRN must have fooled the Saturday Star into confusing the legitimate Israeli city called Modi’in with the Israeli settlement called Modi’in Ilit or Qiryat Sefer.
The South African Zionist Federation has promoted Modii’in, not Modi’in Ilit. People started moving into Modi’in in 1996. The settlement Modi’in Ilit was founded in 1981.”
Zo is het Mike, en alle illegale outposts zijn op deze heldere site te bekijken.
http://www.arij.org
en Modi’in:
http://www.poica.org/editor/case_studies/modin_illit_map.jpg
Kunnen de mensen zien hoe klauwgraag Israelische kolonisten kunnen zijn.