Kamerdag. ’s Ochtends thuis blijven werken want we hebben weer een rampje. We zijn al twee maanden bezig om de oprichter van het gehandicaptenwerk in Gaza hierheen te krijgen om te vergaderen met de donororganisaties. Het leek al bijna rond. Visum via Duitsland, waar hij familie heeft, en waarvoor hij al enige keren eerder een Schengen visum heeft gekregen. Vlak voor hij op reis zou gaan, de vergaderingen waren al gepland, vliegtuig geboekt, mededeling dat zijn visum zonder opgaaf van reden was geweigerd. Dan weet je het dus: zogenaamde veiligheid. Zonder opgaaf van reden kan je dus ook niet in beroep. Het lijkt wel of Israël verhuisd is naar Europa, want zo gaat het daar voortdurend. Dit zijn dus de nieuwe veiligheidsmaatregelen in het kader van de “oorlog tegen het terrorisme” van Bush. Je hoeft maar een klein beetje fantasie te hebben om te weten wat het voor uitwerking gaat hebben wanneer de laatste Palestijnen die de Gazastrook nog uit mochten om hun werk te doen ook worden tegen gehouden, en de Europeanen er niet meer in mogen – Israëli’s mogen nu ook al niet meer. Wat gaan mensen doen die steeds verder worden geïsoleerd, steeds minder mogelijkheden hebben om nog een beetje zelfstandigheid te houden, zich zelf in leven te houden?

Dus ons fractieoverleg gemist. En de werkgroep buitenland. Stond ik op het perron op de trein te wachten. Koele mededeling: trein rijdt niet. Daar sta je dan als volksvertegenwoordiger die het volk niet kan gaan vertegenwoordigen omdat de trein niet rijdt. Dus ook nog het begin van de plenaire gemist en de herdenking van de paus. Groen Links was demonstratief afwezig. Veel ex-katholieken met slechte herinneringen aan die kerk. Ik ben ex-niks dus ik heb daar geen last van, dus bij aankomst even naar de voorzitter om te zeggen dat mijn afwezigheid geen demonstratie was maar een gevolg van een niet gereden trein. Eenmaal uit mijn schema liep alles uit de rails. Dus miste ik ook de bespreking van Tineke over de Wijziging van de Wet op de waterhuishouding waar ze een steengoed betoog voor had geschreven. Tineke doet niet alleen de zorg, maar ook het milieu er nog bij. Vond het jammer dat te missen, want in principe zijn we ook aanwezig als onze collega’s een wet moeten behandelen, voor overleg tussendoor en morele steun.

Twee journalistes van het Turks-Nederlandse blad Dogus, een brug tussen culturen. Twee jonge vrouwen, Hatice en Havva, leuk stel. De een, met hoofddoek, dochter van en Turks arbeidersgezin, de ander, zonder hoofddoek, als marxiste gevlucht uit Turkije met haar dochtertje. Fan van me, zei ze, want in Turkije had ze de Turkse vertaling van De schaamte voorbij gelezen. Ik vroeg of ze zich moslim noemde. Een tijd lang niet, zei ze, want als marxiste en feministe was het niet vanzelfsprekend moslim te zijn, maar toen bleek dat Allah zich niet weg liet sturen toch weer wel. Marxist, feminist en moslim, dat kan ook samen.
Leuk gesprek. Onderbroken doordat ik naar de commissievergadering Sociale Zaken moest.

Bespreking van de komende wetten. De harmonisatie van inkomensafhankelijke regelingen. Aan de andere kant zonder tegenstemmen aangenomen. Toch moeten we er wel naar kijken, want het lijkt voor huurders misschien heel onvoordelig uit te kunnen vallen. Deze week de ‘inbreng’ leveren, de vragen vooor de regering.

Dan hebben we het over een themadebat. In de Eerste Kamer willen we niet alleen wetje voor wetje behandelen, maar ook de grote lijnen van het regeringsbeleid kritisch volgen. We spreken af dat we in september een debat willen over het arbeidsmarktbeleid.

Hatice en Havva zitten nog op me te wachten, maar dan worden we weer onderbroken. Radio 1 had me al gebeld in de trein, of ik even in de uitzending wat wilde zeggen over de vrouwenpartij. In Zweden wordt een vrouwenpartij opgericht, en natuurlijk moet er dan een Nederlandse feministe commentaar geven. Als het niet te lang duurt, had ik gezegd. Dus hadden ze me niet gezegd dat er voor mij een dame van de SGP aan het woord was en het eindeloos zou duren voor ik mijn woordje mocht doen door mijn mobieltje. Waarom wij geen vrouwenpartij oprichtten. Oud idee, zei ik, al vele keren langs gekomen in de afgelopen dertig, veertig jaar. En als ik er voor was dan wás er dus al een vrouwenpartij, want dan had ik die wel opgericht. Uitleggen waarom niet. Omdat je toch moet onderhandelen met de andere partijen, en dat gaat beter van binnenuit, zei ik. Omdat vrouwen geen minderheidsgroep zijn met een overzichtelijk setje belangen, maar de helft van de bevolking. En daarbinnen zijn alle verschillen aanwezig die mannen ook hebben, een scala van conservatief naar progressief. Kijk naar de afbraak van de sociale zekerheid, waar vrouwen nog meer last van hebben dan mannen. Op wie kan ik aan om daar tegenin te gaan? Ik heb meer aan een goede man bij de SP dan aan een dame van de VVD, in dat geval.
Dus geen vrouwenpartij?
Dus geen vrouwenpartij.

Gesprek met Hatice en Havva haastig afgemaakt. De plenaire is inmiddels afgelopen, we hadden maar een kleine agenda.

Met Tiny overleg over de harmonisatiewet, en het komende debat over de arbeidsmarkt. We gaan het vooral hebben over de werkloosheid onder de jongeren die desastreus is. En dan moeten we het onderwijs meenemen. En er over dat het veel meer zal helpen om vrouwen een paar uur meer te laten werken, wat ze wel willen als de omstandigheden daar naar zijn, dan om de ouderen te dwingen om langer door te werken, die niet willen.

Naar de overkant. Overleg met Door over de groep Limburgse vrouwen, veel allochtoon, die deze maand de Eerste Kamer en de Tweede Kamer komt bezoeken. Grote groep, dus moeten zalen gereserveerd, mensen gecharterd voor de rondleidingen, broodjes besteld. Zonder ham.

Een man is van het balkon van de publieke tribune naar beneden gesprongen in de zaal van de Tweede Kamer. Beide enkels gebroken. De gek. Blijkt van de Dwaze Vaders te zijn, een actiegroep van mannen die omgangsrecht eisen met hun kinderen. Ik weet dat er tragische gevallen zijn van vaders die geheel ten onrechte hun kinderen niet zien, maar ik weet ook dat er vaders zijn die helemaal niet zo goed zijn voor hun kinderen, en als ik zie hoe fanatiek een handjevol van hen te werk gaan denk ik daar zo het mijne van. Nou maar hopen dat dat niet betekent dat de veiligheidsmaatregelen nog verder worden aangescherpt, want het is al niet meer echt leuk als je bezoekers door de scans en de poortjes en langs de controlerende bewakers moet sluizen. Ik mag nu zelf ook mijn tas al niet meer meenemen de Tweede Kamer in.

Naar Hans die ervaring heeft met het naar Nederland halen van ‘moeilijke’ mensen. We hebben toch een paar Koerden binnen gekregen, moet met een Palestijn ook lukken. Insha’Allah.

Naar Ineke om de laatste ontwikkelingen door te nemen op het migranten en anti-racisme front. Het komende Rotteberaad. Glaasje wijn op het Plein. Hapje in het kamerrestaurant. Tollend in het hoofd, niet zozeer van de wijn maar van al die thema’s in de trein terug. Krant. Advertentie van het nieuwe nummer van de Haagse Post. Kop: ‘Bent u wel de vader van uw kind?’ Ikke niet, ik ben de moeder. Altijd al gedacht dat de HP een mannenblaadje was. Toch maar een vrouwenpartij beginnen dan?