Was eens een Surinamer die liever blank wou zijn. Ging naar de dokter om pillen. Die kreeg hij. Pil geslikt en ja hoor, meteen werd hij wit. Hij gaf een pil aan zijn vrouw. Ook wit. Toen wilde hij de pil aan zijn zoontje geven, maar die weigerde. Die zei: ik blijf liever bruin. Zie je wel, zuchtte de vader, hadden ze toch gelijk. Je bent nog geen twee minuten blank en je hebt al gedonder met die kleurlingen.
Grap van Ruben Gowrichan, zelf beige. Ik lees zijn boek, Andere gedachten over de multiculturele samenleving. Is nog van voor Van Gogh, maar er staan zeer behartenswaardige dingen in. Kom ik nog op terug.
Eerst naar een studiedag van het Islamitisch Centrum (SICN) over de emancipatie en participatie van moslimvrouwen. Vooral vertegenwoordigers van politieke partijen aan het woord, en maar één vrouw, en dat is nog een allochtone moslima die geïntegreerd is geboren, Ceylan, die niet namens een partij spreekt – maar we zien wel. Misschien wordt het wel interessant. En daarna, als dat met de tijd gaat lukken, naar de boekpresentatie van Tariq Ramadan, waar hij zelf ook zal spreken.
Verslagen volgen, uiteraard.
En dan heb je weer veel witten die graag bruin willen bakken in de zon! Mensen zijn soms rare wezens. Willen er vaak anders uitzien dan ze van nature doen. Terwijl juist die variatie, die verschillende kleuren enz., zo mooi is en het interessant maakt met elkaar te verkeren! Maar nee, aan dit fraaie gegeven worden allerlei rare gedachtenspinsels vastgeknoopt, zodat een bepaalde huidskleur vooroordelen blijkt op te kunnen wekken. Wat kan het leven soms in principe zo eenvoudig zijn, maar zo moeilijk worden gemaakt!
Laat dat ‘soms’ maar weg, Olav.
Er was eens een missionaris pas nieuw in Afrika. Ging hij naar de
dorpsschool om godsdienst les te geven en laat mooie plaatjes
van de hemel zien. Volgende dag geen kind op school te zien. Gingen ze zoeken en vonden de kinderen bij de rivier. Waren zich met zand
en water aan het schuren om wit te worden.