(Deze inleiding werd gehouden op de studiedag voor vrouwen van de Stichting Islamitisch Centrum, zie bij gisteren)
(met blauwe hoofddoek, Fatima. Op verzoek is haar naam gewijzigd)
Ik ben Fatima. Ik heb Engelse Taal- en Letterkunde gestudeerd aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. In mijn vrijetijd ben ik als bestuurslid actief bij de Stichting Islamitisch Centrum Amsterdam-Noord. Ik heb gelijk ‘ja’ gezegd toen wij een uitnodiging ontvingen voor deze conferentie. Het onderwerp is interessant en zeer relevant.
Nu hier ook politici aanwezig zijn, heb ik een aantal kritische kanttekeningen hoe de politiek omgaat met integratie en emancipatie van moslims en moslimvrouwen. Ik vind namelijk dat de politiek zich goed moet laten informeren opdat ze hun positie evenwichtig kunnen bepalen. De moslimvrouwen mkoeten zich kunnen herkennen in het beleid, zodat de verbondenheid met de staat en de totale samenleving wordt versterkt. Zij moeten het gevoel hebben dat de staat deze gemeenschap erkent en waarde hecht aan hun betrokkenheid. Dit is de meest noodzakelijke basis voor een gezond integratie- en emancipatieproces. Het zou heel erg verkeerd zijn als de staat deze ‘betrokkenheid’ verbreekt, omdat enkele dwazen uit deze gemeenschap ontoelaatbare daden verrichten. Het zou helemaal verkeerd zijn als de overheid de overgrote meerderheid van moslims wantrouwt en zo maar bepaalde plichten oplegt. Daarmee doet de staat een groot onrecht aan de overgrote meerderheid van de burgers. Waar is dan de overheid van ons allemaal? Dit past niet bij een moderne staat en helemaal niet bij Nederland. Daarmee beledig je niet alleen zoveel mensen, je maakt ze ook tot ‘onburgers’ van dit land. Bovendien heeft het geen zin dat u mij de integratie oplegt. In dat geval zou ik een grote hypocriet worden. Sterker nog, ik zou zelfs een ‘rare burger’ kunnen worden. Dan ben ik ook ontvankelijk voor ‘foute’ ideeën uit allerlei hoeken. Laat mij zelf integreren en emanciperen. Het moet mijn authentieke verhaal en ervaring worden. Het moet mijn positie in Nederland worden. Dan pas ben ik klaar. Anders gaan wij een leuk spel opzetten. Dat willen we otch niet hebben in Nederland.
Verschillende groepen moslims hebben in Nederland allemaal hun eigen achtergronden en subtradities binnen de islamitische gemeenschap. Het is niet aan de orde dat deze gemeenschappen zich loskoppelen van hun traditie en achtergronden en vervolgens ‘onherkenbare’ en ‘kleurloze’ mensen worden. Door zich hier te vestigen hebben zij zich ook uitgesproken om ‘mee te doen’ en zo een plek te vinden binnen de Nederlandse context en zo onderdeel uit te maken van de Nederlandse geschiedenis. Daarbij gaan zij uit van de rechten en plichten die hen krachtens de grondwet toekomen. Ook refereren zij aan de Nederlandse verhoudingen en lange tradities die wij in Nederland hebben. Turkijke of Marokko zijn in deze verhoudingen niet aan de orde. Mijn stichting in Amsterdam heeft niets te maken met deze landen. Dat moet na zoveel jaren door de politiek onderkend worden. De moslims in Nederland gaan hier blijven en zij gaan mede-eigenaars worden van alles wat Nederland Nederland maakt. Gezien het verloop van het integratieproces tot heden is het begrijpelijk dat de politiek deze positie ‘verdacht’ vindt, maar het zou een zeer grote fout zijn als men op grond hiervan harde maatregelen treft. Dan pas gaat het mis. Je kunt dan ene gemeenschap krijgen die hardnekkig weerstand biedt om een gelijkwaardig onderdeel te worden van deze samenleving. Het is toch ondenkbaar dat moslims, die van plan zijn om permanent in Nederland te blijven, dan geen gelijkwaardig onderdeel van deze samenleving zouden worden. Wij willen onszelf geen ‘achterstand’ en ‘ongelijkwaardigheid’ opleggen, Onder de normale omstandigheden doe je zoiets toch niet. Ik kan me niet voorstellen dat de politiek of de publieke opinie uit is op een dergelijke situatie.
Ik dank u.
Schitterend! Een visie die inspireert vanuit een degelijke analyse van de realiteit. Klassiek Hollands!
Dat wil ik ook. Heel mooie!
Wat een kleurrijke rapportage!!
Inhoudelijk prima, zoals ik dat hier gewend ben, en door de foto’s opvallend vrolijk. Allemaal heel kleurige hoofddoeken.
Ik snap niet veel van de hoofddoeken gewoontes en ondanks dat ik het regelmatig aan mijn leerlingen vraag krijg ik er niet veel duidelijkheid in.Zwart strak, onder de kin etc etc. Ach het is ook maar een bijzaak.
Toch merk ik tot mijn schande, dat hoeveel ik het ook eens ben met de meeste zaken die hier gesteld worden dat ik bij mezelf toch regelmatig een kriegelig gevoel voel opkomen bij het zien van hoofddoeken. Maar ik weet wél waar dat vandaan komt:
Bij de meeste mensen kan ik aan hun uiterlijk niet hun levensbeschouwelijke of politieke visies aflezen en dat maakt het mij gemakkelijker om ze als individu tegemoet te treden.
Dat vind ik fijner. Bij sommige mensen kwam ik er pas laat achter dat ze bijv. protestants-christelijk of boeddhist waren. Ik had ze eerst als persoon leren kennen. Dat heb ik liever dan zo overduidelijk met iemands geloof geconfronteerd te worden.
Maar ja,ik kan niet verwachten dat mensen om die reden hun hoofddoekje afdoen. Maar ik heb mezelf dit gevoel wel toegestaan.
Ja, jammer Monique. Want iedereen heeft een levensbeschouwing, en dat hoort bij ze, dat maakt deel uit van wie we zijn. Dus wat jou er van weerhoudt om persoon plus levensbeschouwing te leren kennen, dat begrijp ik nou weer niet. Het lijkt mij erg oppervlakkig om te denken dat je een persoon kunt kennen zonder wat ze geloven daarin mee te nemen. Maar ja, dat illustreert voor mij weer eens dat de scheidslijnen niet lopen tussen mensen van verschillende geloven, want ik voel mij vaker verwant met mensen die een ander geloof hebben dan ik, dan met mensen die proberen het geloof van mensen te negeren. En dan denken dat ze die persoon wel kunnen leren kennen. Dus inderdaad, ik denk niet dat mensen hun hoofddoek af zouden moeten doen alleen maar omdat jij liever een scheidslijn aanbrengt tussen een persoon en wat die gelooft.
Monique, je schrijft dat je tot je schande een gevoel van kriegeligheid, zoals jij het noemt, krijgt als je een vrouw met een hoofddoek ontmoet. Maar jezelf dat gevoel wel toestaat. Je geeft als verklaring dat je liever niet zo overduidelijk met iemands geloof geconfronteerd wordt, omdat je iemand liever eerst als persoon wilt leren kennen en dan pas als gelovig persoon.
Ik heb een nieuwsgierige vraag: kan jouw kriegeligheid ook te maken hebben met het feit dat het gewoon de laatste twee jaar hier een (te) zwaarbeladen maatschappelijk onderwerp is geworden? Zowel voor hoofddoekjesdraagsters als voor niet-hoofddoekjesdra(a)g(st)ers?
En heb je dat gevoel ook als je in een vakantieland vrouwen ontmoet die hoofddoekjes dragen? Of als je een non ontmoet?
Ik probeer het te begrijpen.
Prachtig al die gekleurde hoofddoeken, jammer dat we zo weinig van ze horen, dit soort conferenties moeten vaker worden georganiseerd. Voor ons als buitenstaanders maar ook voor hen als bewijs van het emancipatieproces bij moslimvrouwen dat duidelijk in snelle tempo aan het groeien is! Anja, je bent een groot voorbeeld voor een ieder die hier een boodschap uit kan halen!
Is de moslimvrouw pas geemancipeerd op het moment dat zij de westerse maatstaven heeft overgenomen? Zolang dat niet het geval is blijft zij en is zij in de ogen van velen een onderdrukt zieltje dat uitgehuwelijk en gestegingd wordt. Dat is pure arrogantie en suprioriteit tegenover een ander geloof en andere cultuur. Wij, lees het Westen, zijn verlicht en hebben ons los gemaakt van alle barbaarse taferelen en jullie, lees moslims, zitten nog steeds in het donker. Die gedachte proef, ruik en voel ik overal. Maar tijden veranderen en dit is alleen maar een klein voorbeeld van de geemancipeerde moslimvrouw. De moslimvrouw heeft namelijk geen A. Hirshi Ali, WIlders of Verdonk nodig om te emanciperen. Dat doet zij namelijk op haar eigen krachten. Menig mens zal versteld staan van de “onderdrukte moslimvrouw” de tijd zal het leren….
Beste Monique,
Dat is prima. Maar je kunt je ook meer focussen op iemand gelaatsuitdrukking… Ik begrijp het echter wel, als ik vrouwen met lange zwarte hoofddoeken zie, dan denk ik ook vaak: oei, jij bent fanatatiek. Verder denk ik dat je heel reeel moet blijven. Ik was laast gast in een talkshow en ik moest reageren op het gegegeven dat er meisjes zijn op een VMBO school in Amsterdam die hun docenten geen hand wllen geven. Ik antwoordde dat ik dat prima vond en dat je hun moet respecteren, maar dat die meisjes niet moeten zeuren als ze geen stageplaatsen of werk vinden in bijvoorbeeld een ziekenhuis of winkel.
Ik vind het namelijk prima als je je orthodox kleedt, christelijk, joods of islamitisch, maar dan moet je er rekening mee houden dat je je door die kleding (onbewust) afzet. Tuurlijk zou het eigenlijk niet moeten uitmaken, maar het is de realiteit die ons leert dat het wel uitmaakt.
Ik heb thuis wat mooie ingelijste posters aan de muur hangen met Arabische letters erop. Kreeg ik een keer bezoek van een Nederlandse joodse mevrouw, die in Israel woont. Zij keek naar die posters en ze zei dat ze zich altijd zo bedreigd voelde als er iets in het Arabisch geschreven stond, en zij het niet begreep. De taal bij ons thuis is Arabisch en Nederlands (even voor de uitleg). Ik snapte dit niet, en vroeg door. En probeerde haar uit te leggen dat we moeilijk iets met Chinese of Hebreeuwse letters aan de muur konden hangen, omdat dat onze taal niet is. Maar ze hield vol, ze voelde zich in ons huis bedreigd, omdat ze niet begreep wat daar stond. Ik heb het haar uitgelegd, en verteld dat het op zich zeer onschuldige dingen waren. Maar het mocht niet baten. Ik heb haar nooit meer teruggezien of iets gehoord. Ik heb me later vaak afgevraagd wat haar nou zo stoorde. Waarom moest zij zich bedreigd voelen door iets wat binnen ons huis niet meer dan normaal is, namelijk het gebruik van de Arabische taal, en iets wat op zich heel onschuldig was. Een van de items is een kalender, dus Januari en de rest van de maanden in het Arabisch.
Ik denk dat zij Arabisch met iets negatiefs associeerde, en ook de moeite niet deed om ons gebruik van Arabisch als iets heel normaals kon zien.
Monique, ik moest hier erg aan denken toen ik jouw verhaal las. Vrouwen met hoofddoeken zijn voor veel mensen iets exotisch of raars of conservatiefs. En daarom is het moeilijk om daar doorheen te kijken, en de vrouw met de hoofddoek te zien als iemand zoals jij. En ik denk dat het je heel veel zal opleveren als je tegen dit “gevoel” gaat knokken. Ieder mens is uniek, en velen laten door middel van kleding iets van zichzelf zien. Of je nou een korte rok, of slobberbroek of mantelpak aanheb, het zeg iets van die persoon. En het klopt niet als je mensen op hun kleding beoordeelt. Zo denk ik ook niet dat je dat op het wel en niet dragen van een hoofddoek moet doen. Maar zoals ik jou begrijp geeft het jou een ongemakkelijk gevoel, en dat is dan iets wat jij moet oplossen.
Ik klink misschien een beetje prekerig Monique, maar dat is echt niet mijn bedoeling. Dit kwam in me op toen ik jouw stukje las, en misschien heb je er iets aan. Hartelijke groet Trees
Wat is dat toch treurig en vermoeiend, dat gedoe over hoofddoeken! Als een priester met boord, een non met kap, een Christen met kruis en een Jood met keppel voorbij komt, neemt niemand aanstoot of voelt zich bedreigd. Maar een vrouw met hoofddoek -ook door zo vele niet-islamitische vrouwen vroeger en nu gedragen- wordt meteen geassocieerd met islamitisch fanatisme en ondedrukking. En al zeggen geëmancipeerde moslima’s nog zo vaak dat ze er zelf voor kiezen, dan nog moeten ze zogenaamd bevrijd worden van deze zelfonderdukking. De mensen die dit soort rigide reacties en preoccupaties vertonen realiseren zich niet dat zij zélf in feite onvrij en onbewust zijn, nl. volledig geconditioneerd en gehersenspoeld.
lieve Claar, Imad,Trees en Anja en ev. anderen.
PPPfff, tja, geef je een zwakheid toe dat moet je commentaar verwachten. Daar ben ik ook wel blij mee, want natuurlijk ben ik nog niet klaar met mezelf over dit punt.
Jullie geven me weer allerlei aanknopingspunten:
Jazeker, de gezichtsuitdrukking daar word je , juist door de hoofddoekjes nog meer, op gewezen en dat is ook het belangrijkste. Meteen komen me twee [behoofddoekte, want daar hebben we het even over] gezichten van twee leerlingen voor ogen, een heel norse en geslotene en een met pretoogjes, zeer communicatief. Een wereld van verschil. Natuurlijk gaat het om de personen, maar dat is ook eigenlijk wat ik zeggen wil: De persoon is het belangrijkste en de religie zegt met daar niet meteen iets van want in alle religies vind je klieren en schatten en alle andere kwalificaties.
Ik wil juist even van dat onderscheid in religies af [ ook doordat we het daar thuis. ook een Nederlands/Arabisch huishouden veel, soms teveel over hebben. Vaak is mijn laatste zin dan: “Het interesseert me niet of hij/zij Christen, Boeddhist of Moslim is, is het een fijn mens??”
Nou ja dat bedoelde ik vooral. Ik ben nog nooit in een land geweest met voornamelijk hoofddoeken. Het land van mijn geliefde kunnen we niet bezoeken omdat hij daaruit gevlucht is.
En ja , soms heb ik het bij nonnen [Christelijke of kaalgeschoren Boeddhistische] ook wel een beetje, hoewel die duidelijk willen zeggen: ik heb me aan mijn geloof gedienstig gemaakt.
nou ja, het was – na aanleiding van de prachtige beelden van juist alle kleurijke doeken en de sprekende gezichten op de foto’s – een eerlijke ‘biecht’van een gevoel en een poging tot verklaring.
Het is echt niet zo dat ik mensen door hun uiterlijke kenmerken afwijs, ook niet door kleding die ik niet direct mooi vindt of zo. Niemand kan/hoeft dezelfde smaak te hebben.
een vredige groet
Monique, bedankt voor je reactie. En goed dat je je nek uitgestoken heb. Toch is het raar dat, zoals Olav zeg, de hoofddoek een hot item blijf. De een stoort zich er aan, de ander (ik dus) stoor me aan weer mensen die zich aan de hoofddoek storen. Zo’n ding betekent toch wel meer als alleen maar een lappie. Ingewikkeld hoor.
ja Trees, ik stoor me ook aan mijn eigen reactie. Maar ik probeerde het te verklaren en het -hier dan even- niet te verzwijgen.
Maar in het dagelijks bestaan denk ik niet dat iemand het ooit gemerkt heeft. Ik had het ooit nooit zo gezegd. Ik hecht eraan tolerant te zijn, d.w.z.iedereen een kans te geven.[ die kunnen ze natuurlijk ook verknoeien]Ik probeer mensen in eerste instantie met een glimlach tegemoet te treden.
Daarom stoort dat innerlijke stemmetje me ook.
Monique, ik sluit me aan bij Trees: ik waardeer het dat je hier gewoon hebt opgeschreven wat je denkt en voelt. En antwoord hebt gegeven op vragen.
Je schrijft nu weer: ‘dat het innerlijke stemmetje je stoort’. Eerder schreef je: ’tot mijn schande’. Het zit je dus blijkbaar niet echt lekker.
Ik heb daarover veel na lopen denken vandaag, aan het denken gezet door jouw posting. Over de vraag waarom het mij dus totaal niet stoort hoe iemand anders eruit ziet en ik kriegelig word als anderen dat blijkbaar wel doen. Ik heb in alle eerlijkheid maar één simpel antwoord: omdat ik van jongs af aan ben grootgebracht met andere culturen, andere verschijningsvormen, andere waarden en waarheden. Met andere woorden, ik heb als kind al geleerd mijn eigen cultuur, verschijningsvorm, waarden en waarheden niet als maatgevend te zien.
Voor jou is tolerantie: iedereen een kans geven (die ze in jouw ogen zelfs kunnen verknoeien, schrijf je). Ik versta dat als dat je iedereen een kans geeft, bij jou te horen.
Voor mij is tolerantie: hopen, verwachten, dat een ander mij tolereert en met een glimlach tegemoet treedt. Ik bedoel dat als de verwachting dat ik er hier bij mag blijven horen.
Verschil: ik zie mijzelf blijkbaar niet als maatgevend voor hoe anderen om me heen zouden moeten zijn. Ik heb me vandaag vast voorgenomen, dat zo te houden.
Het doet me goed om zulke reacties te horen. Het zou een stuk prettiger zijn, als iedereen er in deze samenleving zo over dacht. Maar helaas, dat kun je niet van een ieder verwachten.
Een hoofddoek vormt in geen enkel opzicht een belemmering in het opdoen van kennis. Daar je kennis niet opdoet met behulp van een kledingstuk, maar met behulp van jouw gezonde verstand.
Maar zoals Imam al Kaka al aangaf, de consequenties die je hebt als je bijvoorbeeld wegens je hoofddoek geen stageplek kunt krijgen, is geheel aan jou om te accepteren. Want je hebt er immers voor gekozen een hoofddoek te dragen. [Wel wil ik er bijvoegen, dat ik het onterecht vind, om wegens religieuze redenen afgewezen te worden.] Het dragen van een hoofddoek is iets heel persoonlijks. Het feit dat het als ‘onderdrukt’ en ‘conservatief’ bestempeld wordt, is te wijten aan de vele ongegronde en ‘verzonnen’ uitlatingen van een enkeling.
Teruggaand op het rapportage van Fatma Sert. Ik vind dat ze het heel goed verwoord heeft. De problematiek die is ontstaan, is in feite gebaseerd op ‘niets’. Het gaat erom dat we elkaar respecteren én accepteren. Een glimlach naar elkaar toe is al heel wat. Ik denk dat we daar maar eens moeten beginnen!
ha Claar,
Net op een ander item ook op je gereageerd.
Dit is een hele ‘grappige’ maar voor mij prima discussie.
Thuis loop ik vaak de multi-culturele samenleving luidkeels te verkondigen tegen iemand die – in het Midden-Oosten- zijn zwart-wit denken heeft opgedaan, met hele andere ervaringen dan de mijne en hier moet ik mij andersom verantwoorden, maar dat wil ik graag. Ik merkte gewoon dat er in mij toch nog gecompliceerde dingen spelen en dat heb ik geventileerd.
Je schrijft ….”een kans geven om ‘bij jou te horen'” Daar moet ik nog even op kauwen.
Ik denk graag dat dat niet zo is, maar …. ik zal er overnadenken.
Wel is het zo dat ik, vanuit boedhistische ideeën, wil kijken naar mijn irritaties om ze eerst te begrijpen alvorens ik er verder mee kan.
Hoewel de discussie al een eind gevorderd is, zal ik ook nog een (misschien onverwachte) duit in het zakje doen. Ik heb er helemaal niet zoveel problemen mee dat Monique een lichte irritatie voelt als zij een tot dan onbekende vrouw met hoofddoek ontmoet. Op een of andere manier vergroot die hoofddoek misschien de afstand, hoewel het uiteindelijk natuurlijk de gedachten die je als persoon meedraagt zijn, die de afstand maken. Het is dus aan die persoon om wel of geen moeite te doen om de afstand te verkleinen en niet aan de hoofddoekdraagster.
In dat opzicht ben ik het (dat is de eerste keer) nu niet eens met jou Imad, als je zegt dat een vrouw die een hoofddoek draagt ‘zich (onbewust) afzet’ van de overige samenleving. Toen ik een hoofddoek ging dragen was dat niet – toen niet, later niet, nu niet – om mij af te zetten tegen de overige samenleving. Het geloof in God heeft iets heel positiefs iets toegevoegd aan mijn leven, en mijn hoofddoek is een uitdrukking van dankbaarheid aan God daarvoor. (Ik zal hier niet verder op doorgaan, want het gaat vast al te ver voor sommige webloggers). Maar het ligt aan mijn verdere houding of het ook een vorm van mij afzetten tegen de overige samenleving is. Als ik mij verder open en vriendelijk gedraag, kan mij dat niet verweten worden vind ik. Als anderen in de samenleving mij minder keuzevrijheid willen geven vanwege eigen (bekrompen) ideeen, moet de verantwoordelijkheid daarvan niet bij mij gelegd worden.
Het nadenken over eigen irritaties lijkt me heel gezond. Door het verhaal van Monique, realiseer ik me ineens dat ik me al langere tijd erger aan ‘petjes’! Vooral petjes die scheef op het hoofd van jongens staan of andersom. Die petjes vertegenwoordigen voor mij een cultuur die ik niet ken en die ik ook niet begrijp. Daardoor ‘irriteert’ het me een beetje als ik er toch mee geconfronteerd wordt. Maar als ik contact wil met jongeren, en ook met petjesdragende jongeren, zal ik mij over mijn irritatie heen moeten zetten, dat ben ik mij goed bewust. Het mooie is dat als ik dat vanaf morgen ga doen, ik waarschijnlijk de cultuur van deze jongeren ook wat beter ga leren kennen, ideetje….?
Ceylan, ik ben het 100% met je eens, wat betreft het laatste deel van je betoog. En in grote lijnen met het eerste deel. Ik weet natuurlijk dat je je niet ‘bewust’ afzet van de samenleving, maar je dat in de ogen van anderen wel doet (lees: mensen met weinig kennis over de islam, mensen die atheist zijn en/of mensen die allergisch zijn voor alles wat orthodox is). Derhalve meen ik dat je dat voor een groot gedeelte moet accepteren. Als ik bijvoorbeeld naar mezelf kijk, ik ben iemand die zich prettig zou voelen als ie een baardje zou laten staan, maar met baard zou ik:
1. minder verzorgd er uit zien (volgens velen);
2. Ineens een ‘gevaarlijke’ donkere man zijn;
3. moeilijker een representatieve functie kunnen bekleden (het is nu eenmaal zo, dat gladde mannenwangen in de mode zijn)
Als ik ervoor kies om mijn baard te laten staan, moet ik weten dat ik op sommige plekken lastiger een voet tussen de deur zou krijgen. Zou ik moeten accepteren dat sommigen mij niet toegankelijk vinden en dat velen zullen denken dat ik een fundamentalist ben. Ik heb respect voor mensen die er mee om kunnen gaan, mannen die het wel doen (het laten groeien van een lange zwarte baard) en ik heb bewondering voor hun puf om aan iedereen duidelijk te maken dat ze eigenlijk heel normaal zijn, van voetbal houden, van een lekker potje seks en het geweldig vinden om moppen te tappen. Maar in de ogen van velen blijven ze ‘eng’. Hartstikke fout, natuurlijk, dat wel. Maar het de (huidige) realiteit is wel zo.
Beste Imad,
Ook jouw betoog begrijp ik heel goed. Het lijkt heel realistisch om te zeggen dat we moeten accepteren dat bepaalde uiterlijke kenmerken onze kansen op gelijke behandeling verkleinen. Maar als ik het zo formuleer, wordt gelijk duidelijk waarom ik me daar dus niet bij neerleg. Ik weiger mij te conformeren aan mensen die menen alleen op uiterlijk al onderscheid te mogen maken. Dat accepteer ik ook niet van mezelf ik daartoe zou neigen. Volgens mij komen we anders op een glijdende schaal terecht: geen baardje laten staan of hoofddoek dragen om ons aan te passen aan wat onze omgeving van ons verwacht, vervolgens ons haar laten verven in westerse tinten (blond, rood, middenbruin) omdat zwart haar te veel met Arabisch bloed wordt geassocieerd. Ik vind het belangrijk dat ik authentiek kan zijn, mezelf kan zijn, dus ook een hoofddoek kan dragen over mijn blonde haren. Individuele keuzevrijheid is bovendien een ideaal wat Nederlanders (misschien zogenaamd) zo hoog in het vaandel dragen. Ik schrik er een beetje van dat jij dus al een consessie doet aan jouw eigen wensen. Op de korte termijn levert het misschien meer op, maar dat overtuigt me er niet van dat het goed is.
Hartelijke groet,
Ja Ceylan, je hebt gelijk, waarom je volledig conformeren. En waar is dan de grens? Misschien wordt het dan ook de bedoeling dat we onze kinderen geen Ceylan of Imad noemen, maar Truusje en Keesje. Want anders…. ben je toch bewust bezig je af te zetten van de maatschappij. Ik ben om.
Trouwens, in het weekend laat ik mijn baardje wel staan 🙂
Hoi ceylan. helemaal eens kan ik het niet met je zijn. Bij mij is het net omgekeerd. Ik leef in een gemeenschap waar de hoofddoek normaal is, maar waar bloesjes zonder mouwen en korte broeken niet normaal zijn. En ik heb me daar toch aan aangepast. korte broeken draag ik alleen thuis, en mouwloze shirts alleen als het echt bloedheet is, en dan nog alleen als ik met vrienden en vriendinnen ben. Ik pas mijn kleding wel aan aan mijn omgeving. Ik ga daarbij niet zo ver dat ik een hoofddoek op doe, dat is geen optie voor mij, maar ik heb mijn kleding echt aangepast. waarom? Omdat ik met de mensen hier samen moet leven, omdat ik wil dat mensen mij accepteren, en zich niet laten afschrikken door blote benen. Omdat ik respect voor de mensen hier heb, en ze daarom tegemoet wil komen. Ik geef een paar keer in de week engelse les aan een zeer religieuze mevrouw, haar man is ook zeer religieus, hij kijkt me niet aan, en handen schudden is helemaal uit den boze, als ik naar haar huis ga, neem ik mijn pakje sigaretten niet mee, en ik zorg altijd dat ik een bloesje met lange mouwen aanheb. is dit fout? nee, het is een concessie van mij, waar ik erg veel voor terug krijg, want deze mevrouw is een ontzettend aardig mens, en ik stel haar vriendschap erg op prijs. En dan kan ik nog zo beweren dat mensen me maar moeten nemen zoals ik ben, maar enige concessie mag best wel gevraagd worden. Ook vraag ik aan buitenlandse gasten die bij mij op bezoek komen, dat, als we het dorp ingaan, of mensen gaan bezoeken om toch even iets langers aan te doen, iets met een mouwtje of een rok tot aan de knieen.Ik wil dat mensen mij hier respecteren en accepteren, en het is maar een klein compromis om dit even te doen.Ben ik nu hypocriet? Ik vind zelf van niet, ik heb het er voor over.Nog even over de hoofdddoek, zoals je weet heb ik daar niets tegen, maar ik zag pasgeleden een docu die ging over moslimas die zich van boven tot onder bedekt haden, zelfs voor hun gezicht, en dan denk ik, verwacht niet dat dit je in dank wordt afgenomen. of als je dat wil, dan zijn daar consekwentis aan verbonden.
We zouden willen dat mensen geen onderscheid maken wat uiterlijk betreft, maar de realiteit is dat dat dus wel gebeurt, overal.
Ik doe toch nog even mee, als het mag.
Imad en Ceylan, jullie stippen twee discussies aan die met elkaar te maken hebben en ook weer niet.
Er is het blote feit dat vrouwen met hoofddoeken en mannen met ‘moslimbaarden’ steeds vaker en harder te verstaan krijgen dat ze problemen (kunnen) krijgen met het verwerven van arbeid, of een opleiding. Daar valt heel veel over te zeggen, veel is hierboven ook door jullie al gezegd. Vast staat, dat het inderdaad een probleem kan zijn/is en dat ik dat eerder groter dan kleiner zie worden. Het is gerelateerd aan de grote politiek en maatschappelijk zeer beladen en explosieve discussie over assimilatie, integratie, segregatie. En wat het erger maakt, is dat deze discussie toch wel bestaat – ook al draag je wel/geen hoofddoek/baard. Die blokkades, hoor ik om me heen, zijn er namelijk ook al als je gewoon je naam vermeldt in een sollicitatiebrief.
Het is al vaak gezegd: de vijandige reactie op uiterlijke islamitische geloofskenmerken wordt veroorzaakt doordat in onze samenleving een angst voor andere culturen steeds meer wordt gecultiveerd en uiterlijke geloofskenmerken direct worden gekoppeld aan uiterlijke cultuur- en rassenkenmerken. Ik probeer me voor te stellen hoe dat is en word er plaatsvervangend wanhopig en benauwd van.
Wat ik bedoel, is dat in het licht van deze discussie bepaalde Nederlanders heel selectief blijken te zijn in het toekennen van grondrechten en vrijheden. Wat voor eigen mensen wel geldt, geldt voor andere mensen ineens helemaal niet. Daar hebben we een woord voor: discriminatie.
De andere, algemene, discussie die jullie aanhalen gaat over de persoonlijke vrijheid, je te kleden en te gedragen zoals je wilt. Ceylan, jij zegt Individuele keuzevrijheid is bovendien een ideaal wat Nederlanders (misschien zogenaamd) zo hoog in het vaandel dragen.
Ja, Nederlanders dragen het ècht hoog in het vaandel en hebben er de mond van overvol. Niet zogenaamd, zoals jij zegt, maar selectief. Die vrijheid eisen sommigen exclusief voor zichzelf op, maar niet voor mensen met een andere culturele achtergrond. Daarin zit de hypocrisie. Als ik mezelf even als voorbeeld mag nemen: ik voldoe bepaald niet aan de standaardnorm. Gedraag en kleed me anders, heb me nooit geconformeerd aan de codes over je opmaken of hydraterende lypoweetikveel huidverzorging, noem maar op. Ik zie er gewoon verzorgd uit, mijn huid doet het zonder andere hulpmiddelen dan water nog steeds opvallend goed en ik ben ’s ochtends denk ik aanmerkelijk sneller klaar dan menig medevrouw die eerst nog … ja, dat weet ik dus allemaal niet. Ik neem onmiddellijk aan dat sommige mensen stilletjes het hunne van mijn uiterlijk denken, maar – en daar gaat het om – er wordt me tot op de dag van vandaag geen strobreed in de weg gelegd. Ik word gewaardeerd om wat ik allemaal doe en bijdraag, kan me vrij door alle lagen van de maatschappij bewegen, mannen hoor ik zelden mopperen en dat ik geen vaste baan meer kan vinden ligt niet aan mijn uiterlijk of capaciteiten, maar aan mijn leeftijd. Weet je dat zeker, Claar? Ja, dat weet ik proefondervindelijk heel zeker en ik kan het overigens iedereen aanraden, mijn vrijheid. Heerlijk (en goedkoop).
Maar dit gaat niet over mij, maar over baarden en hoofddoeken. Ik probeer me voor te stellen, wat ik als moslimvrouw zou doen.
Ik weet het niet. Ik kan me goed voorstellen, dat ik het meisje zou kunnen zijn dat als tegenreactie of statement juist een hoofddoek gaat dragen. Of dat denkt: ik wil niet als anders worden gezien, dus laat ik hem maar niet dragen al wil ik het misschien liever wel. Of het meisje dat helemaal geen behoefte heeft aan een hoofddoekje. Of het meisje dat heel bewust een hoofddoek draagt en op tv ziet hoe in Iran de meisjes vandaag zielsgraag onder hun hoofddoek uit willen. Ik kan die meisjes allemaal zijn en zou in alle gevallen even verward zijn.
Het probleem zit ‘m namelijk niet in die meisjes of mannen. Het probleem zit ‘m in de maatschappij waarin zij leven en die hen steeds minder accepteert. Met of zonder hoofddoek.
Ik wilde nog iets toevoegen over de heilloze oplossingen die de minister van vreemdelingenzaken voorstelt. Maar ik zie dat Anja en Marcel dat al hebben gedaan. Ik kan er alleen maar aan toevoegen, dat ik deze minister en dit kabinet zo gevaarlijk vind acteren, dat ik soms misselijk word van bezorgdheid om de gevolgen.
Beste Trees en Claar,
Het is erg gemakkelijk om in de war te raken over het hoofddoekdilemma inderdaad, als metafoor op het algemene recht op individuele keuzevrijheid. Ten aanzien van het dragen van een hoofddoek ben ik vorig jaar ook echt een jaar de kluts kwijt geweest en ik wist niet waar ik zou uitkomen. Uiteindelijk heb ik gekozen voor mijn persoonlijke wens om een hoofddoek te dragen en heb ik (desgewenst uitgesproken) afstand genomen van degenen die de hoofddoek als politiek instrument inzetten, enerzijds danwel anderzijds.
Trees, ik snap goed wat jij bedoelt met je aanpassen aan je omgeving. Dat heb ik ook altijd gedaan en ik doe dat nog in zekere mate. Als ik een lezing geef ergens in Nederland, pas ik mijn kleding enigszins aan, aan de gelegenheid, bijvoorbeeld wat betreft kleur en vorm. Ik probeer een positieve uitstraling te hebben door mijn kledingkeuze, en zoek een hoofddoek die combineert met mijn kleding. Ik draag broeken en rokken langs Nederlandse kledinglijnen. Zelfs mijn man heeft wel eens geopperd een andere hoofddoek te kiezen bij mijn kleding omdat ik er zo streng uitzag met mijn eerste keuze. Als ik naar een orthodoxe groep ga, pas ik mijn kleding andersom een beetje aan, doe misschien vaker een rok aan. Volgens mij heeft dat, naast respect voor de ander, ook te maken met mijn eigen behoefte om niet gelijk helemaal uit de toon te vallen.
Maar nog steeds gaat het dan om vrije keuze. De discussie over de hoofddoek in Nederland is verworden tot een discussie over culturen, soms politiek, soms maatschappelijk. Het verwerpen van de hoofddoek is in het debat en ook in het gedrag van een niet kleine groep mensen een uiting van afwijzing van de cultuur van de ander geworden. Ik zou het erg vinden als jij, wanneer je er toch voor zou kiezen een korte broek en blouse met korte mouwen te dragen in Palestina, jouw bewegingsvrijheid daardoor beperkt zou worden. Dan zou ik (bij wijze van spreken) voor jou op de barricaden gaan staan. Ik vermoed dat jouw omgeving jouw keuze erg waardeert, maar ik denk dat het een andere demensie is dan de situatie die wij nu in Nederland meemaken. Het is vaak de context die deel uitmaakt van keuzes. Voor mij is de groeiende onvrijheid voor bepaalde groepen in Nederland reden om met nog meer nadruk te wijzen op onze gelijke rechten, ongeacht de persoonlijke afwegingen die wij daarbij maken. Misschien zou het voor jou ook een ander verhaal worden als je overal om je heen kritiek zou horen op de kledingstijl van westerlingen, Nederlanders, Christen enz.?