In de dagen dat we, waarschijnlijk tevergeefs, proberen wat te doen voor 26.000 anonieme mensen. Al een beetje minder anoniem, tot de woede van Verdonk die niet wil dat we weten wat we doen, mensen die hier al jaren zijn het land uit zetten.

Ngudi is er zo eentje. Pleegdochter van Henk Weltevreden, en dus gelukkig met ouders die de weg naar de publieke opinie een beetje weten te vinden. Dus Ngudi is niet langer anoniem maar een mens, een meisje van acht dat het niet heeft getroffen met haar begin in de wereld. Moeder is uit de voogdij gezet. Moeder moet het land uit. En nu zou Ngudi ook weg moeten.

Henk Weltevreden heeft een beeldschoon klein boek geschreven. Klein, omdat het kleine, ingehouden verhaaltjes zijn geworden over grote en woedend en machteloos makende zaken. Over de harteloze en Kafkaaiaanse bureaucratie als je iets probeert te regelen voor wat voor elk weldenkend mens vanzelf zou moeten spreken. Een meisje dat zich gehecht heeft aan twee ouders die voor haar willen zorgen, die hier is geboren, die niets heeft met haar ‘land van herkomst’ dat haar land niet is maar dat van haar moeder, en die daar hulpeloos naar ’terug’ zou moeten.

Ngudi heeft wel eens last van ‘pleegwoede’. Dan gaat ze net als haar vader schrijven.
ngudiwortfakboos
suslatdanidureen

Lees dat boek, Congo Blues.
Ga naar de website van www.henkweltevreden.nl