Achter het rookgordijn van de terugtrekking uit Gaza
Door Tanya Reinhart
Sharon reisde naar de Verenigde Staten als een held van de vrede, alsof hij de Gazastrook inmiddels al had ontruimd en slechts het vervolg nog slechts moest worden uitgewerkt. Wat echter totaal van de publieke agenda is verdwenen is wat er inmiddels op de Westoever gebeurt. De media hebben het voortdurend over terugtrekking, maar op dit moment bestaat dit slechts op papier. In praktijk is nog niet n kolonist financieel gecompenseerd. Zelfs degenen die gecompenseerd willen worden hebben nog geen cent ontvangen. Ondertussen – drieneenhalve maand voor het geplande begin van de terugtrekking – is het nog volkomen onduidelijk waar, in afwachting van een definitief vestigingsbesluit, de evacus tijdelijk zullen worden gehuisvest. In tegenstelling tot wat iedereen denkt is er geen infrastructuur opgezet voor hun tijdelijk onderkomen. De Settlement Department of the Jewish Agency die verantwoordelijk is voor de caravans waar de evacus tijdelijk zouden worden ondergebracht, heeft nog geen enkele opdracht hiertoe van de regering ontvangen. (Yediot Ahronot, 8 april 2005)
Als Sharon serieus van plan is de nederzettingen in de Gazastrook te ontruimen, dan doet hij dat in ieder geval volkomen inefficint. Dit in tegenstelling tot de Westoever, waar de plannen exact volgens schema worden uitgevoerd. Vanaf het begin – gedurende de eerste overeenkomsten over de terugtrekking tussen Sharon en Netanyahu een jaar geleden – was men het erover eens dat terugtrekking pas zou plaatsvinden wanneer het afscheidingshek aan de westelijke kant van de Westoever klaar zou zijn. En inderdaad, de bouw van de muur is bijna gereed. Als in juli 2005 de Gaza ontruimd dient te worden zal de muur rond Oost-Jeruzalem en daarmee de scheiding met de Westoever voltooid zijn. De Palestijnen die daar wonen zullen de stad alleen nog maar kunnen verlaten met een vergunning. Palestijnen op de Westoever zullen in een gevangenis komen te leven. Ook de bouw van het noordelijke deel van de muur, die de bewoners van Tulkarm, Kalkilya en Masha al heeft opgesloten en hen heeft afgesneden van hun land, vordert in zuidelijke richting. Momenteel rukken de bulldozers op richting het land van Bilin en Safa, grenzend aan de nederzettingen van Modiin Elit. De boeren die hun land dreigen kwijt te raken proberen samen met Israelische tegenstanders van de muur op hun grond te blijven. Maar wie ziet in al het tumult rond de terugtrekking uit Gaza nog hun lijden en strijd?
Het terugtrekkingsplan is ontstaan in februari 2004, ten tijde van de enorme internationale kritiek op de bouw van de muur, aan de vooravond van de beraadslagingen van het Internationale Gerechtshof in Den Haag. Het Hof gaf in haar uitspraak in juli 2005 aan dat de muur een ernstige en overduidelijke schending van het internationale recht is. Bovendien verklaarde het Hof dat er het gevaar bestond van een verdere verandering in de demografische samenstelling ten gevolge van het vertrek van de Palestijnse bevolking uit bepaalde gebieden. Met andere woorden, het Hof waarschuwde voor een proces van deportatie.
Volgens cijfers van de Verenigde Naties zullen in totaal 237.000 Palestijnen opgesloten komen te zitten tussen de muur en de Groene Lijn, en 160.000 anderen aan de Palestijnse kant van de muur zullen zijn afgesneden van hun land. Wat zullen hiervan de gevolgen zijn voor de boeren die hun land niet meer kunnen bereiken, voor allen die zullen zijn afgesneden van hun families en wat betekent dit voor hun bestaansmogelijkheden? Al veel mensen hebben de spooksteden Tulkarm en Kalkilya en de dorpen rond Masha verlaten en onderdak gezocht aan de randen van steden in het hart van de Westoever. Hoeveel langer zullen de anderen in staat zijn het vol te houden onder deze wanhopige en uitzichtloze omstandigheden in dorpen die zijn veranderd in gevangenissen?
Deportatie wordt in onze herinnering doorgaans geassocieerd met vrachtwagens die s nachts arriveren om Palestijnen af te voeren en de grens over te zetten, zoals dat op sommige plekken in 1948 plaatsvond. Maar achter het rookgordijn van terugtrekking vindt er momenteel een langzaam en verborgen proces van deportatie plaats op de Westoever. Het is niet makkelijk om te zeggen welke methode van deporteren van mensen van hun land wreder is. Bijna 400.000 mensen – ongeveer de helft van het aantal Palestijnen dat in 1948 gedwongen was zijn land te verlaten – zijn nu kandidaat voor vrijwillige emigratie naar vluchtelingenkampen op de Westoever. En dit alles vindt in stilte plaats, omdat Sharon zich misschien wil terugtrekken uit de Gazastrook.
* De Israelische Tanya Reinhart is hoogleraar lingustiek aan de Universiteit van Tel Aviv en de Universiteit van Utrecht.
Vertaling: Bart Nooy
Stichting SIVMO
(Steuncomité Israelische Vredesgroepen en Mensenrechtenorganisaties)
Postbus 15823
1001 NH Amsterdam
Tel: 020 – 67 58 925
E-mail: sivmo@xs4all.nl
www.xs4all.nl~sivmo
‘Rookgordijn’ is inderdaad het juiste woord – en Sharon, voor wie de waarheid altijd alleen maar een verre en zelden bezochte kennis is geweest, moet wschl. lachen in zijn vuistje om de makkelijke wijze waarop die domme ‘goyim’ zich laten bedriegen.
Het ‘rookgordijn’ verhult niet alleen die zgn. ontruiming van Gaza maar ook de implicaties van Sharon’s Muur voor de West Bank. Hij is immers op blijvende vrede uit?
Een van degenen die daardoor kennelijk de feiten niet meer kan zien voor wat ze zijn is de diplomatieke correspondent van de New York Times die onlangs (op 19 april) betoogde dat, zelfs als je de drie voornaamste settlements (Maale Adumim, Ariel in het Noorden en Gush Etzion in het Zuiden) meetelt, het gebied tussen de Muur en de’groene lijn’ ‘maar’ acht percent van de West Bank beslaat – en dat is heel dicht bij Clinton’s beste aanbod van vijf percent, nietwaar? Bovendien komen dan 99,5 percent van de Palestijnen buiten de Muur te leven en 74 percent van de Israelische ‘settlers’ daarbinnen.
Iemand die zich niet makkelijk door dit soort cijfers laat bedriegen is Kathleen Christison die jarenlang CIA- analiste was voordat zij en haar echtgenoot (hoofd van het grote CIA kantoor waar beiden werkten) door hetzelfde soort paradigma-wisseling heengingen waarvan Anja heeft getuigd.
Christison gaf in ‘Counterpunch’ van gisteren het volgende commentaar op Erlanger’s cijfers (ik vertaal hier maar uit de vrije hand):
1)Om mee te beginnen schijnt Erlanger, met zijn cijfer van 99,5 % van de Palestijnen die buiten de Muur zouden leven, vergeten te zijn (behalve dan in een gedachte die even na komt hinken) dat er nog 195.000 Palestijnen in Jeruzalem wonen. Zij zullen van de West Bank afgesneden worden door die Muur, door ‘checkpoints’ en door een vergunningensysteem dat in juli ingaat en dat vrijwel alle inwoners van Jeruzalem afsnijdt van de West Bank en die van de West Bank van Jeruzalem;
2)de te bouwen Muur rondom Maale Adumim, en die rondom Jeruzalem en omgeving, zullen de West Bank verdelen in twee van elkaar afgescheiden delen, slechts verbonden door een alleen nog maar beloofde weg die Palestijnen in staat zal stellen om aan de Oostelijke kant om Jeruzalem heen te rijden – dit is Sharon’s idee van ‘aaneensluiting’, hij noemt het ‘vervoersaaneensluiting’;
3)verscheidene Palestijnse voorsteden van Jeruzalem, ten Noorden en ten Zuiden, zullen spoedig aan alle kanten omringd zijn door de Muur en daarmee worden getransformeerd in kampen die alleen maar kunnen worden binnengegaan en verlaten door vergunninghouders en door een poort bewaakt door Israeliers: de duizenden Palestijnen die hier wonen en die afhankelijk zijn van Jeruzalem voor hun middelen van bestaan zullen hier gestrand blijven;
4)het is absoluut zekere dat de hele Jordaanvallei, die bijna een kwart van de West Bank beslaat, nooit door Sharon of enigerlei ander rechts Israelisch kabinet zal worden opgegeven. Zelfs de meeste Labor-regeringen waren van plan dit strategische gebied, vol met settlements, te behouden en Barak’s beste aanbod te Camp David voorzag het in langdurige pacht te blijven bezetten. Dus die ’92 percent’ waar Erlanger het over heeft komen in werkelijkheid neer op 68 percent voor een Palestijnse staat die, Gaza meegerekend, uit drie stukken zal bestaan, met geen hoofdstad, en overal omringd en gedomineerd door Israel. De twee segmenten van die staat op de West Bank zullen er bovendien uitzien als Zwitserse kaas, met holen veroorzaakt door uitlopers van de Muur die Israelische ‘settlements’ moeten accomoderen;
5)tienduizenden Palestijnen wonen in steden en dorpen die door de Muur in tweeen zijn verdeeld, met vruchtbaar bouwland, olijf- en boomgaarden, en waterputten aan de Israelische kant en onbereikbaar voor hun Palestijnse eigenaren, behalve dan door poorten die alleen door vergunninghouders kunnen worden gebruikt en alleen maar onregelmatig worden geopend door de daar wacht houdende Israelische soldaten (ik las ergens dat Israeliers daar op sommige plaatsen een zaakje van hebben gemaakt door iedere keer betaling te eisen wanneer zo’n eigenaar zijn land wil bereiken – A.B.);
6)volgens B’Tselem zullen drieenvijftig Palestijnse gemeenschappen aan drie zijden omringd zijn door de Muur;
7)de Muur heeft de afbraak geeist van honderden Palestijnse huizen, de vernietiging van honderdduizenden ‘acres’ bouwland in prive eigendom en duizenden olijf en vruchtbomen.
Men moet toegeven dat Sharon, voor eenmaal, de waarheid sprak toen hij, staande naast Bush, vorige week zei: ‘het is Israel’s standpunt dat de voornaamste Israelische bevolkingscentra in Israelische handen zullen blijven…met alle gevolgen van dien’. Zelfs ‘diplomatieke correspondenten’ van vooraanstaande kranten, zoals Erlanger, schijnen niet de moeite te hebben genomen om na te gaan wat dat ‘alle gevolgen van dien’ inhoudt. Het Rookgordijn werkt.