De mannen uit Weert, Nederlanders met Turkse en Marokkaanse achtergrond, vele jaren geleden hierheen gekomen als gastarbeiders waren al op bezoek geweest in de Eerste Kamer. Toen wilden de vrouwen ook wel. Een bus vol, vijftig vrouwen, een paar van hen oorspronkelijke Limburgers, een paar van hen tweede generatie. En Leyla Cakir die hen begeleidde, opbouwwerkster en tevens de eerste en nog enige vrouwelijke voorzitter van een moskee. We hadden nog nooit zoveel kleurige hoofddoeken gezien in de Eerste Kamer.

Onze voorzitter Yvonne Timmerman, ook uit Limburg, deed even een welkomstwoordje. Er was koffie. Toen de grote zaal in. Leyla met ons, de kamerleden, op de plaats waar anders de ministers en staatssecretarissen zitten, Yorick Haan, tegenwoordig fractiemedewerker voor onderwijs en integratie voor de Tweede Kamer was er ook, de vrouwen in de bankjes van de senatoren.

Ronald van Raak gaf de aftrap. Wie is er de baas in Nederland, vroeg hij. De koningin? Meneer Balkenende? De ministers? Of toch het parlement? Maar wie kiest het parlement dan? Juist. De bevolking. Dus dat is de bedoeling van een democratie, dat de bevolking zelf de baas is over eigen land. Dus ook alle mensen die nu hier in de banken zaten. Het was voor een aantal vrouwen duidelijk een nieuwe gedachte dat ze niet alleen te gast waren, maar uiteindelijk ook de baas. Tiny Kox spoorde iedereen die iets wilde zeggen of vragen net als de senatoren gebruiki te maken van de interruptiemicrofoons. De jongeren durfden wel, de autochtonen ook wel, hoewel iemand zei dat het haar wel zenuwachtig maakte, voor het eerst van haar leven achter een microfoon.

(Leyla Cakir en Yorick Haan)

Als de bevolking de baas is, wat doet Beatrix dan eigenlijk, vroeg Esma. Meer een symboolfunctie dan politieke macht. Of ze zelf koningin wilde zijn? Nou, misschien wel een leuk leventje, hoewel, met al die pers achter je aan en wat je allemaal op je hoofd krijgt – nee toch maar niet.

Vinden jullie het moeilijk om ons te vertegenwoordigen, vroeg Mina. Nee hoor, als we maar wel de moeite blijven doen om met jullie in gesprek te blijven en jullie de moeite doen om ons te vertellen wat er aan de hand is en wat er moet gebeuren.

Maar gaat wel iedereen stemmen? Sommigen mogen niet, omdat ze nog geen Nederlander zijn. Maar zou dat niet wel moeten mogen als ze hier al een tijd wonen? Wij vinden van wel. Sommige vrouwen stemmen niet zelf maar machtigen hun kinderen. Wie heeft er op Wilders gestemd, vroeg Tiny een beetje demagogisch. Opstaan wie er niet op Wilders heeft gestemd. Een paar vrouwen bleven zitten. Weten jullie wel wie Wilders is, vroeg Leyla. Dat is die met dat kapsel. O die. De laatste vrouwen stonden giechelend op.

En wat willen we aan de volksvertegenwoordigers zeggen, vroeg Leyla. Wie durft?
Dat mensen die denken dat we verplicht Nederlands moeten leren zelf eens moeten proberen om een nieuwe taal te leren als ze al over de 55 zijn, zei iemand. Applaus uit de bankjes. De jongeren: dat we niet altijd maar Turken of Marokkanen genoemd willen worden. We zijn gewoon hier geboren, we zijn gewoon Nederlanders. En dat de Nederlanders zelf ook maar een beetje moeten integreren, die hebben toch ook een eigen levensstijl? Integratie is toch van twee kanten naar elkaar toekomen? En dat ze eens op moeten houden om alle Marokkanen slecht te noemen als ze één slechte Marokkaan kennen.

Op 24 mei is er in de Eerste Kamer een debat over het integratiebeleid. Als ze willen kunnen ze komen kijken op de publieke tribune. De jongeren willen wel. En dan willen wij graag dat ze een brief schrijven met hun wensen, zodat we die voor kunnen lezen.

Een statiefoto op het Binnenhof.
De tweede kamer. Ziet er toch kleiner uit dan op de televisie. In een vergaderzaaltje zit een echte minister. Welke? Die met dat blonde haar, Minister Peys. Lunch. Veel keuze voor mensen die halal eten is er niet. Het worden broodjes kaas en broodjes kaas. De bus weer in. Van de gelegenheid gebruik maken en nog even langs de zee in Scheveningen te rijden.
Dag geslaagd? Dag heel erg geslaagd.
Vonden wij ook.