Tussen de zittingen van de Eerste Kamer in naar het Plein. Veel kamerleden, althans die van links, waren gekomen om voor de camera’s nog eens hun handtekening te zetten voor een generaal pardon. Ook Klaas de Vries die een motie in had gediend die het die middag niet zou halen. Uiteraard geen enkele VVDer, ook Hirsi Ali, zelf eens vluchtelinge geweest, heeft haar handtekening niet gezet.
Op het podium Huub Oosterhuis. Ik zag Marion Bloem die ik nog ken van de tijd dat ik meer schrijfster was dan politica. Of ik ook iets wilde zeggen, vroeg ze. Ik dacht dat het de bedoeling was om er nu even geen politieke manifestatie van te maken, met speeches van mensen die vooral hun eigen partij even aan willen bevelen. Marion duwde me een tekstje in de handen: neem deze. Over een van die vele schrijnende gevallen.
Dit is wat ik voorlas:
Op zwangerschap leerde ik haar kennen. Net als de moeder van een kleintje van 1,5 jaar. Sinds de geboorte van onze baby’s zag en sprak ik haar wekelijks. Drie jaar geleden werd haar asielverzoek toegekend door de rechter, maar afgewezen door het IND. Sindsdien duren de bezwaarprocedures en is het onduidelijk wanneer ze antwoord krijgt.
Inmiddels hebben zij en haar man in Nederland twee kinderen gekregen. De oudste gaat hier naar school. Zes jaar, de beste jaren van hun leven, wonen ze al in 9 verschillende Aziel Zoekers Centra. Met twee kleine kinderen op één kamer! Werken mag niet, ze krijgt één uur Nederlandse les per week. Verveling dus, en muren die op hen afkomen.
Haar man is inmiddels alcoholist. Hun huwelijk is kapot. De moeder is met haar twee kleine kinderen voor hem gevlucht. Ik zie haar niet meer. Ik weet niet waar ze is.
Tragisch, dat sommige politici zo onvermurwbaar kunnen zijn. Heeft de politiek nog wel een hart? (dan zit het links)
Ik liep zo maar tegen de manifestatie aan, terwijl ik met de Palestijnse gasten op weg was naar een lunch afspraak met jou. Uiteraard waren we te laat, maar toch zagen we je in actie. Ik ben blij dat ik er was. Mira, Ablah, Fawaz en ik vonden het swingende volkslied van de kinderen trouwens veel beter dan ons ‘eigen’ stijve…
Beste Anja,
Op de avond van 5 mei werd in Zembla de eerste documentaire vertoond van het project “26.000 gezichten van Verdonk”. Jij zult die waarschijnlijk ondertussen wel hebben gezien maar voor degenen die de uitzending hebben gemist is het misschien toch goed om nog eens extra te wijzen op de mogelijkheid om op http://www.omroep.nl/vara/zembla/ de gehele uitzending van bijna 40 minuten op video achteraf alsnog te bekijken. Het is echt een aanrader als je, net als ik bij voorbeeld vanwege de voetbalwedstrijd AZ – Lissabon, de uitzending gemist hebt.
Het is hartverscheurend te zien hoe mensen die al zoveel jaar in Nederland verblijven worden bedreigd met uitzetting, hoe families uit elkaar dreigen te worden gerukt, vooral als het in Nederland geboren en opgegroeide kinderen betreft.
Nee, natuurlijk heeft onze Koningin niet werkelijk de macht een generaal pardon te verlenen, maar zullen bijna 200.000 handtekeningen van toch niet de eerste de beste Nederlanders blijvend kunnen worden genegeerd door onze regering? Ik kan het niet geloven.
Dat de actie wel degelijk invloed heeft is te concluderen uit het feit dat organisaties die het maken van dit soort informatieve documentaires mogelijk maken, gedreigd wordt met het stopzetten van subsidies. Het lijkt op paniekvoetbal maar “PLAN”, die wel veel geld mag besteden aan paginagrote advertenties, is voor deze bedreiging al door de knieën gegaan!
Maar natuurlijk, de indruk moet blijven bestaan dat het hier gaat om onbeperkte toegang voor iedereen die in ons land asiel vraagt. Zo zijn de harde maatregelen het best te verkopen.
Voor wat mijzelf betreft, als christen vraag ik mij werkelijk af hoe juist mijn medechristenen achter dit beleid kunnen blijven staan. Ik hoop maar dat bij steeds meer mensen de ogen geopend worden voor dit schrijnend gebrek aan naastenliefde, toch de basis van onze godsdienst.