Het grote festival voor gehandicapten. Iedereen van het NCCR is zenuwachtig bezig geweest met de voorbereidingen. Het is het eerste grote festival sinds de jaren voor de intifada. Alle organisaties van en voor gehandicapten zijn uitgenodigd, een paar hoogwaardigheidsbekleders, maar vooral de gehandicapten zelf. Ze komen met bussen uit het zuiden. Voor sommigen van hen is dit het enige uitje van het jaar, een manier om even naar ‘de stad’ te komen. Zo klein als de Gazastrook is, veertig kilometer in de lengte, er zijn aanzienlijke verschillen tussen stad en platteland.

Er is een grote groep gekomen van de Down Syndrome society, er zijn doven en blinden (hier in Gaza doen ze niet moeilijk over hoe je mensen met een visueel handicap noemt blind is blind) en dan natuurlijk de achterban van het NCCR zelf, rolstoelen, krukken, kleine mensen. De zaal zit vol. Vijfhonderd mensen. Een paar ex-ministers en een hoge piet van het ministerie, de gouverneur van Khan Younis, een massa fotografen, de Palestijnse tv en Al Jazeera.

Een koranrecitatie. We staan allemaal op voor het Palestijnse volkslied. Een meisje dat zingt. Een paar dove meisjes die een dansje doen, met de bassen van de muziek een beetje sterker zodat ze de muziek kunnen voelen, en een lerares die in de coulissen de maat aangeeft. Er wordt dabka gedanst, ook door een groep met Down Syndrome, in de zaal wordt heftig meegeleefd, geklapt en gelachen. Soms klimmen er een paar kinderen het podium op die er weer afgetild worden.

Een klein doof meisje staat in haar eentje te dansen voor de rij ministers, trekt zich niets aan van de camera’s. Een paar clowns. Een namaak paard. Een man die een buiksprekeract doet met een peutertje op zijn arm. Een man die dierengeluiden kan maken, vogeltjes, ezels, en ook nog het geluid van inslaande granaten – phoeiiiiiii boem! Moeten ze allemaal erg om lachen zo echt is het. Onze eigen Sausan, klein mens, draagt gedichten voor, zo smartelijk als alleen Palestijnen dat kunnen.

Dan een officiëel intermezzo. Ik houd een speech. Ik zeg dat ze trots kunnen zijn op wat ze doen, en een voorbeeld voor de rest van de wereld, hoe ze gehandicapten een werkelijke plaats geven in de samenleving, en ze niet alleen zien als patiënten die hulp nodig hebben. En dat terwijl ze nog steeds onder bezetting leven. De minister komt naar me toe om me de hand te schudden – you are our friend. Khaled doet een speech. Ik geef een interview voor Al Jazeera. Dan moeten er certificaten en cadeautjes worden uitgedeeld aan de voortrekkers in de gehandicaptenbeweging.

En dan wordt er weer gezongen. In de zaal houden de mensen het niet meer en dansen, dwars door elkaar heen, die in een rolstoel, die met benen. Samen.